Meckama State
Op de website van Meckama State las ik een tijdje geleden over een theatervoorstelling die op dinsdagmiddag vertoond zou worden in Meckama State, voor de bewoners maar ook voor andere belangstellenden uit de omgeving van Kollum. Een toneelstuk genaamd ‘Het was als de dag van gister’, over vijf zussen die na de dood van hun opa het huis van opa leeg zullen halen. Het toneelstuk is het resultaat van en samenwerking tussen het Nationaal Ouderenfonds en studenten van het Friesland College. Ik ben nieuwsgierig hoe dit thema speelt bij de bewoners van Meckama State, en besluit aan te sluiten bij de voorstelling.
Wanneer ik om even voor half drie de zaal binnenloop, is er bijna geen plekje meer over waar ik kan gaan zitten. Er wordt wat heen en weer geschoven met stoelen, en het verzorgend personeel is driftig bezig alle belangstellenden te voorzien van een kopje koffie of thee. Op het laatste moment worden er nog een aantal bewoners in rolstoel de zaal ingeschoven. Er is bijna geen plaats meer voor hen, zo vol is de zaal, maar er wordt nog een keer met stoelen geschoven en dan past iedereen in de zaal.
Op het geïmproviseerde podium staat een tafel zoals je die zou zien bij je grootouders; met een zeer ouderwets kleed, zeer typerend voor een woning van een oudere bewoner. Overal rondom de tafel staan dozen, en spullen die ingepakt moeten worden.
De vijf zussen betreden het podium. Het is duidelijk merkbaar dat door de jaren heen de relatie tussen de zussen flink bekoeld is. De één negeert de ander, de ander snauwt weer iemand anders af. De theatervoorstelling is begonnen.
Spijtig genoeg is het voor veel belangstellenden moeilijk te verstaan. Hoe hard de toneelspeelsters hun best ook doen, de microfoons laten hen nogal in de steek. Ik heb er zelfs al moeite mee om de speelsters goed te verstaan. Ook de oudere bezoekers hebben er maar wat moeite mee. De voorstelling is net een minuut of vijf bezig wanneer iemand uit de zaal roept: ‘Wy kinne jimme net hearre!’ De toneelspeelsters nemen het advies ter harte en spreken nog luider en duidelijker, en de jongen van de techniek doet achter de schermen zeer zijn best om het geluid goed te krijgen. Al snel komt er verbetering in het geluid, en valt het stuk beter te volgen. De zussen vinden in het huis van hun opa een dagboek, waar hun opa in zijn jonge jaren in heeft geschreven. Zo ontdekken zij dat hun opa hun oma heeft ontmoet in Sobibor, waar hij verschrikkelijke tijden heeft gekend. Maar ook hoe zeer hun opa hield van hun vader, dat hij ontzettend trots op hem was, iets wat de vijf meiden nooit zo zeer ervaren hebben.
Tijdens het opruimen van het huis komen er veel herinneringen naar boven, dingen die de zussen al lang waren vergeten. Ondanks dat de relaties tussen hen slecht zijn, komen zij gedurende het opruimen dichter bij elkaar. Zo schiet hen ineens een herinnering te binnen over een liedje dat zij gezamenlijk playbackten tijdens een feest van hun opa en oma. Spontaan besluiten ze het dansje nog eens over te doen.
De fragmenten uit opa’s dagboek doen de zussen er bij stil staan hoe belangrijk familie kan zijn en hoe belangrijk het is om niet over elkaar en anderen te oordelen.
Na afloop van de voorstelling is er voor de bezoekers nog gelegenheid om na te praten over het stuk, en de thema’s die in het stuk voorbij komen; leven en doodgaan. Wat laat je achter wanneer je er niet meer bent? Een mevrouw vindt het wel mooi geweest en vertrekt. ‘Ik hearde der neat fan!’
Tijd: 14.30 uur
