‘Mijn nummers komen voort uit eigen gevoel’
Mirjam Zuiderveld speelt zaterdag een thuiswedstrijd
ZUIDHORN - Het Cultureel Centrum Zuidhorn heeft een zeer uitgebreide programmering voor het komende seizoen. Tussen alle grote namen die hun opwachting zullen maken dit culturele seizoen, staat één naam die Zuidhorners misschien wel, of misschien ook niet, zullen kennen. Mirjam Zuiderveld treedt komende zaterdag op in het Cultureel Centrum Zuidhorn. De singer-songwriter, die gewapend met alleen een gitaar én een steengoede gitarist, tegenwoordig bijna ieder weekend een optreden heeft, is een bekende naam aan het worden in het muziekwereldje. Alleen Zuidhorn, waar ze zelf woont met man en kinderen, kent haar nog niet zo goed. ‘Ik treed het meest op in Drenthe, maar vind het ook ontzettend leuk om juist in Groningen op te treden’, vertelt Mirjam.
Ze is een beetje een twijfelkont, die Mirjam. Ondanks dat ze eigenlijk best wel goed weet wat ze wil op muzikaal gebied, brengen anderen haar wel eens van haar stuk. ‘Als mensen mij vertelden dat ik een band om me heen moest vormen, een strakke drum onder mijn muziek moest zetten, dan dacht ik wel eens: ‘Ja? Is dat wat ik met mijn muziek moet gaan doen?’ Maar eigenlijk weet ik zelf wel dat dat helemaal niets voor mij is. Net zoals meedoen met talentenjachten. Er is mij ook wel eens gezegd dat ik me op zou moeten geven voor een programma als ‘de beste singer-songwriter’, maar daar zou ik veel te zenuwachtig voor zijn. Toch denk ik er wel over na als mensen me goedbedoelde adviezen geven. Maar langzaamaan besef ik me dat ik toch echt bezig ben met wat ik wil, dat dit mijn ding is’, aldus Mirjam.
En wat dan dat ding is? ‘Kleine liedjes met soms zware thema’s zoals loslaten of eenzaamheid. Je zult van mij geen carnavalskrakers horen, en ook covers zijn niet echt mijn ding. Een collega van mij noemde het ooit ‘beschouwende liedjes’. Mijn nummers komen vanuit mijn eigen gevoel. Alleen als een thema mij raakt dan kan ik er wat mee. Het begint altijd bij mijn eigen gevoel’.
Ondanks dat talentenjachten eigenlijk niet helemaal haar ding is, heeft ze het haar bescheiden succes toch aan een talentenjacht te danken. In 2011 won ze de Ab Sligter Award in cultureel café De Amer in het Drentse Amen. ‘Een paar weken daarvoor had ik daar opgetreden en vroeg men mij mee te doen. Ik had geen flauw idee dat die talentenjacht zo’n ding was. Eigenlijk had ik in de pauze weer nar huis willen gaan, maar omdat het mistig was zei mijn zus dat ze eigenlijk nog wel even wilde blijven om te zien wie er zou winnen. Dan kon de mist in de tussentijd wat wegtrekken. Toen mij verteld werd dat ik gewonnen had, kon ik dat maar kwalijk geloven. Pas de volgende dag, toen collega’s mij vertelden dat ik in alle kranten stond, kreeg ik een beetje door hoeveel impact die winst eigenlijk had’, vertelt Mirjam. ‘Sinds toen is het balletje ook in Drenthe gaan rollen’. Met haar muziek probeert Mirjam mensen te raken, alhoewel ze, wanneer ze mensen echt weet te raken, nog wel eens daar een beetje van in de war raakt. ‘Een tijdje geleden liep er iemand huilend weg bij mijn optreden. Ik wist niet zo goed wat ik daar mee aan moest. Was dat nou een goed teken of juist niet?’
Voor een optreden is Mirjam eigenlijk altijd zenuwachtig. ‘Ik zag laatst op tv een alleen nog zwemmer die op de startblokken stond, zo vol spanning, zo geconcentreerd. Dat gevoel, dat heb ik ook voor een optreden. Zodra het eerste nummer gespeeld is is het goed en geniet ik maar. Maar dat gevoel van die zwemmer op de startblokken, dat herkende ik direct’.
Optreden doet Mirjam het liefst in een luistersfeer, waar mensen echt gaan zitten om naar de muziek te luisteren. ‘In het Cultureel Centrum Zuidhorn hoop ik ook die sfeer over te kunnen brengen. Ik vertel graag tussen mijn liedjes door waar het over gaat, waar ik over dacht toen ik de nummers schreef. Dat lukt in een kroeg niet altijd. Optreden in het Cultureel Centrum Zuidhorn was wel een beetje een droom van me. Zij hebben een gok genomen door mij te programmeren, en dat vind ik best stoer! Het is een kans die ik moest pakken.’