MiniKul – week 37 ‘14

Nog voordat ik de overlijdensberichten in het regionale dagblad lees, bekijk ik pagina 2 van de editie die ik ’s morgens in de bus krijg. Daar heb je namelijk een rubriek met wat ik noem een hoog zeik-gehalte. Het is de klaagzang van lezers over door hen ondervonden ongerief, ongenoegen, verwijten en – eerlijk is eerlijk – met soms ook een suggestie of tip plus af en toe een bedankje voor de koene redder van hun kat in het nauw.’t Is een rubriek die h-e-l-e-m-a-a-l bij een regionale krant past, vind ik. Het wereldnieuws en ook het belangrijkste landelijke nieuws krijg je immers, ik zeg het wat kort door de bocht, veel eerder via tv, internet en al die andere bijna per minuut ge-update media voorgeschoteld. Maar voor de minikullerige ditjes en datjes bijna vlak voor je deur zijn lokale en regionale papieren roddel- en nieuwsbrengers nog steeds hét aangewezen medium. Heerlijk vind ik het om ´s ochtends vroeg al te kunnen lezen dat iemand zich mateloos heeft geërgerd aan een fietser zonder bel, waardoor hij/zij als voetganger hem/haar niet had horen aankomen en bijna van de sokken werd gereden. ´En hij schold mij nog uit ook! Waar blijft toch het fatsoen hedentendage?´ Natuurlijk lees je bijna dagelijks een klacht over hondenpoep waarin de boze klager is getrapt. ´Dat ze niet eens de moeite nemen om die troep op te ruimen, schandalig.´ Enzovoorts, enzovoorts.
Hondenpoep en verkeersaso´s staan ook landelijk op plek 1 in de lijst van ergernissen en irritaties. Met als ´goede´ tweede het eindeloze en oeverloze gebabbel van sportcommentatoren op tv. Een hoge klassering is eveneens gereserveerd voor verpakkingen die je nooit open krijgt met cupjes koffiemelk als grootste ergernis. Verder irriteren ons onder meer de luide gsm-gesprekken in het openbaar en onze, ook lokale, overheid die alles er maar gewoon ´doordrukt´ en onderschat tenslotte ook niet het ongerief van lange wachtrijen bij de kassa. Klik de site www.top10.ergernissen.com maar eens aan als u verder de hele litanie aan klachten wilt inventariseren.
Is klagen een specifiek Nederlandse gewoonte? Dat schijnt, want hoewel we tot de rijkste,  althans in materieel opzicht, landen van de wereld behoren, staan we glansrijk aan de top als het om zeiken gaat. Toch bent ù vast en zeker de gunstige uitzondering. Want natuurlijk wil ik u niet irriteren, ik ben geen zeikerd. Met dat laatste is mijn vrouw het niet eens. Maar zij heeft wel vaker wat te zeiken, vindt
Henk Hendriks