MiniKul – week 39 ‘14

Dromen kunnen prettig zijn, als het tenminste geen nachtmerries zijn.  Je voor even in je eigen droomwereld begeven kan je echt een oppepper geven om je heel even met je huidige, soms niet zo prettige situatie, te verzoenen. Daarna komt dan weer de barre werkelijkheid. Want dromen zijn bedrog. Bijna altijd.
Heeft u ook wel eens in een onbewaakt ogenblik gedroomd van een eigen koninkrijkje, van een staatje waar je zelf helemaal de baas bent? Baas over alles, behalve over je eigen leven? Ik wel. Dat was een dikke kwart eeuw geleden toen mijn vrouw en ik in een ‘vlek’ – het plaatsje was zo klein dat zelfs het verkleinwoord dorpje niet van toepassing is - een vervallen boerderij met een idemdito stuk tuin van enkele duizenden vierkante meters voor een habbekrats konden kopen.  We – eerlijk gezegd: alleen mijn vrouw – maakten er een eigen landgoedje van, een in mijn ogen minikoninkrijkje waar we als twee majesteiten konden regeren mits we onze belastingen aan de Staat der Nederlanden op tijd betaalden en – ja wat dacht u dan? – ook aan alle gemeentelijke voorschriften voldeden. Toch voelde ik me er de koning te rijk, heerser over mijn eigen koninkrijkje.
Totdat het onderhoud ons toch te veel werd en we het mini-mini landgoedje – het was nog in de ‘goede’ tijd – niet onverdienstelijk konden verkopen. Sindsdien wonen we ook niet gek en zéér tot ons genoegen weer in de bewoonde wereld. Toch mijmerde ik over dat eigen ‘koninkrijkje’ toen ik onlangs een verhaal over een piepklein zich zelfstandig noemend staatje op de grens van Italië en Frankrijk las. Het zichzelf ‘prinsdom’ noemende Seborga waarvandaan je op een heldere dag naar Monaco zou kunnen zwaaien. Seborga ligt op een berg en heeft een omvang van vier kilometer met nog tien kilometer land er om toe. Bos, olijven, zwarte tomaten, bloemen en een verdwaalde toerist zijn de levensbronnen van het prinsdom dat 320 inwoners telt. Seborga verstrekt al zijn bezoekers - kassa! - een eigen paspoort en heeft een eigen munt waarmee je buiten het staatje nergens kunt betalen. Het prinsdom wordt ook niet door Italië erkend. Maar het staatje heeft weer wèl een eigen uiteraard ook niet erkende regering hoewel de inwoners hun belastingen ‘gewoon’ aan Italië betalen. ’t Is in wezen dus allemaal flauwekul. Want dromen zijn bedrog. Bijna altijd. Maar toch….
Henk Hendriks