n Bakkers dozien
ik proat plat! doe ok?
Hiel lang leden was er ien Kommerziel n bakker. Een gelukkeg man met mooi, molleg wiefke ,prachtege kiender en n goed lopende zoak. Mor op n dag ging t mis. Vlak veur slutenstied kwam er n lelek old mins binnen en zee: Ze keek wat maal uut de ogen en wiel dat ze de bakker aankeek zee ze: “Doe mij mor n dozien van die koekjes op e teunbank”.
De bakker telde twaalf koekjes veur heur del, mot t minske kneep e oogkes fien en zee fenieneg: “Moar twaalf?” Hij har dreks deur wat of ze wol. Hij har ok wel heurd dat er ien e stad bakkers waren die wel es wat extroa’s vot gaven omdat de concurrentie doar zo heveg was, moar zulf von er dat moar n vervelende gewoonte. Welk rechtschoapen mins die goeie en betrouwboare kwaliteit leverde zol nou wat extroa’s votgeven en dan ok nog aan n onbekende?
“Ik vroeg om n dozien koekjes en joe geven mie der twaalf”, zee de vrouw. “n Dozien is twaalf”, zee de bakker, “en dat is wat ik joe geven heb”. Moar ze hiel vol. “Ik bestelde n dozien en gien twaalf”. De bakker schudde nog n keer met zien kop, hij was n man van principes. Hij har nog nooit n klant te kört doan en hij liet zich niet omproaten. “Ik heb n gezin te onderholden” zee er, “woar is t inne as ik begun de brut vot te geven. n Dozien is twaalf en niks aans! Je kinnen t nemmen of niet!” “Best man” zee t old mins, en ze ging zunner koekjes de deur uut.
Vanoaf dat moment ging t hielemoal mis met t bakkertje. Ze stallen m de toarten toe de winkel uut en de dieven werden nooit vonden. Zien stuut wol ien e oven niet meer riezen.. t Was zo zwoar dat t dwas deur de oven ien t vuur viel. En e week derop rees t brood zo bot, dat t gewoon de schosstien uut zweefde. Hij har ok votdoalek deur dat t deur dat leleke olle mins kommen mos. En de volgende week kwam ze gewoon weer en vroeg n dozien van e nijste crackertjes. Hij wer woest. Hoe duurde ze t woagen, noa aal die ellende die ze over m brocht haar. Hij vervloekte heur recht ien heur gezicht en wees heur de deur.
En doarnoa wer t alenneg moar slimmer veur m. Zien stuut verzuurde en zien grote koeken werden n schande. Zo gauw as er n cake uut de oven kwam, dan zakter hielemoal ien.. Binnen de körtste keren was t ien e hiele omtrek bekend dat er der letterlek niks van bakte en doarom bleven der almeer klanten vot. Hij wer der wel helleg van, moar hij was niet van plan om zich deur zo’n heks de wet te loaten veurschrieven.
Toen ze veur de daarde keer de winkel ien kwam, veur en dozien beschuuten, zee er dat ze noar de duvel lopen kon en knalde de deur achter heur dicht.
Noa die dag was alles wat er bakte verkeerd en zelfs de allertrouwste klanten lieten m ien e steek. Het gezijn werd zo aarm as Job en toen was zien vrouw t zat. “Doe moest es even met de domenee proaten goan”, zee ze, “niet die hier van Kommerziel, moar die van Nijhoof. Da’s n olle, wieze man en die het hielveul ervoaren met biezundere zoaken.”
De bakker toog noar Nijhoof en domenee heurde t verhoal en zee:
“Moest eerst moar even n uurke op e knijen ien ons mooie kerkje. Doarna komst moar weer.” Veurover op de vloer van e kolle kerk, begon er noa te denken. Wat as ien ploats van twaalf, nou toch es dertien koekjes geven har. t Har ien ieders geval n barg ellende bespoard, wis en zeker.
Moar zien principe dan? Hij dee gien mins te kört, leverde altied de kwaliteitwoarom zol er dan meer geven as dat er vroagd wer? Zien gedachten bleven moar hinneweer goan, hij kwam der moar niet uut. “Bist er aal uut Bakker? “, vroeg domenee toen die binnen kwam. “Och,” zee de bakker, “eigenlieks heb ik niks vroagd, moar mien gedachten goan aal moar hinneweer” en hij vertelde domenee van zien gedachten..
“Nou kiek”, zee domenee, “t gijt de goeie kaant al op met dij. Ik zel dij twee dingen veurhollen en doar moestoe mor es over noadenken. Kiek, principes bennen goed, moar goa der ok juust met om. Söms moet je ze bruken en söms niet. Doarnoast is er schreven, “t is beter te geven dan te ontvangen”. Denk doar moar es over noa.”
Doar kon t bakkertje t met doen en op weg noar huus nam er zich van alles veur, al zat zien kop vol twiefels. Moar toen er zien eerste cakeje in de over had kon er zien ogen niet leuven, De dingen kwamen allemoal weer toe de oven uut net as vroeger.
Een poar doagen loater kwam t leleke olle wiefke weer en vroeg om n dozien koekjes. En de bakker telde dertien koekjes veur heur uut. Ze knikte en zee: “Zo, nou komt alles weer goed”! En vanoaf die tied stijt bie de bakker uut Kommerziel t getal dertien veur n bakkers dozien.
De bakker telde twaalf koekjes veur heur del, mot t minske kneep e oogkes fien en zee fenieneg: “Moar twaalf?” Hij har dreks deur wat of ze wol. Hij har ok wel heurd dat er ien e stad bakkers waren die wel es wat extroa’s vot gaven omdat de concurrentie doar zo heveg was, moar zulf von er dat moar n vervelende gewoonte. Welk rechtschoapen mins die goeie en betrouwboare kwaliteit leverde zol nou wat extroa’s votgeven en dan ok nog aan n onbekende?
“Ik vroeg om n dozien koekjes en joe geven mie der twaalf”, zee de vrouw. “n Dozien is twaalf”, zee de bakker, “en dat is wat ik joe geven heb”. Moar ze hiel vol. “Ik bestelde n dozien en gien twaalf”. De bakker schudde nog n keer met zien kop, hij was n man van principes. Hij har nog nooit n klant te kört doan en hij liet zich niet omproaten. “Ik heb n gezin te onderholden” zee er, “woar is t inne as ik begun de brut vot te geven. n Dozien is twaalf en niks aans! Je kinnen t nemmen of niet!” “Best man” zee t old mins, en ze ging zunner koekjes de deur uut.
Vanoaf dat moment ging t hielemoal mis met t bakkertje. Ze stallen m de toarten toe de winkel uut en de dieven werden nooit vonden. Zien stuut wol ien e oven niet meer riezen.. t Was zo zwoar dat t dwas deur de oven ien t vuur viel. En e week derop rees t brood zo bot, dat t gewoon de schosstien uut zweefde. Hij har ok votdoalek deur dat t deur dat leleke olle mins kommen mos. En de volgende week kwam ze gewoon weer en vroeg n dozien van e nijste crackertjes. Hij wer woest. Hoe duurde ze t woagen, noa aal die ellende die ze over m brocht haar. Hij vervloekte heur recht ien heur gezicht en wees heur de deur.
En doarnoa wer t alenneg moar slimmer veur m. Zien stuut verzuurde en zien grote koeken werden n schande. Zo gauw as er n cake uut de oven kwam, dan zakter hielemoal ien.. Binnen de körtste keren was t ien e hiele omtrek bekend dat er der letterlek niks van bakte en doarom bleven der almeer klanten vot. Hij wer der wel helleg van, moar hij was niet van plan om zich deur zo’n heks de wet te loaten veurschrieven.
Toen ze veur de daarde keer de winkel ien kwam, veur en dozien beschuuten, zee er dat ze noar de duvel lopen kon en knalde de deur achter heur dicht.
Noa die dag was alles wat er bakte verkeerd en zelfs de allertrouwste klanten lieten m ien e steek. Het gezijn werd zo aarm as Job en toen was zien vrouw t zat. “Doe moest es even met de domenee proaten goan”, zee ze, “niet die hier van Kommerziel, moar die van Nijhoof. Da’s n olle, wieze man en die het hielveul ervoaren met biezundere zoaken.”
De bakker toog noar Nijhoof en domenee heurde t verhoal en zee:
“Moest eerst moar even n uurke op e knijen ien ons mooie kerkje. Doarna komst moar weer.” Veurover op de vloer van e kolle kerk, begon er noa te denken. Wat as ien ploats van twaalf, nou toch es dertien koekjes geven har. t Har ien ieders geval n barg ellende bespoard, wis en zeker.
Moar zien principe dan? Hij dee gien mins te kört, leverde altied de kwaliteitwoarom zol er dan meer geven as dat er vroagd wer? Zien gedachten bleven moar hinneweer goan, hij kwam der moar niet uut. “Bist er aal uut Bakker? “, vroeg domenee toen die binnen kwam. “Och,” zee de bakker, “eigenlieks heb ik niks vroagd, moar mien gedachten goan aal moar hinneweer” en hij vertelde domenee van zien gedachten..
“Nou kiek”, zee domenee, “t gijt de goeie kaant al op met dij. Ik zel dij twee dingen veurhollen en doar moestoe mor es over noadenken. Kiek, principes bennen goed, moar goa der ok juust met om. Söms moet je ze bruken en söms niet. Doarnoast is er schreven, “t is beter te geven dan te ontvangen”. Denk doar moar es over noa.”
Doar kon t bakkertje t met doen en op weg noar huus nam er zich van alles veur, al zat zien kop vol twiefels. Moar toen er zien eerste cakeje in de over had kon er zien ogen niet leuven, De dingen kwamen allemoal weer toe de oven uut net as vroeger.
Een poar doagen loater kwam t leleke olle wiefke weer en vroeg om n dozien koekjes. En de bakker telde dertien koekjes veur heur uut. Ze knikte en zee: “Zo, nou komt alles weer goed”! En vanoaf die tied stijt bie de bakker uut Kommerziel t getal dertien veur n bakkers dozien.