Na 21 jaar topsport: Danielle Bekkering stopt er mee
Sport
Na 21 jaar topsport en ongeëvenaarde successen
DEN HAM/GRONINGEN - Het is 6 januari 2008. Stadion ‘De Smelt’ in Assen. Het Nederlands kampioenschap marathonschaatsen wordt verreden. De grote prijs die Danielle Bekkering dan nog altijd niet in haar prijzenkast heeft. Het zijn roerige tijden voor de Den Hamster. Na de gloriejaren en de hegemonie bij de DSB-ploeg is er onrust ontstaan. Een breuk tussen de vedetten Elma de Vries en Danielle Bekkering is een feit.
Door DSB-bank baas Dirk Scheringa wordt hoogstpersoonlijk een satellietploeg voor Bekkering gecreëerd. Frisia verzekeringen. Bekkering is underdog tijdens de wedstrijd en voormalig ploeggenoot Elma de Vries de torenhoge favoriet en grote rivale. En in vorm, in tegenstelling tot de kopvrouw van Frisia. DSB controleert de wedstrijd en zorgt dat De Vries in stelling wordt gebracht tijdens de slotrondes. Bekkering zit daarachter, gesteund door ploeggenootje Janneke Ensing. DSB trekt de sprint aan en Foske Tamar van der Wal volgt. Het gaat tussen deze twee dames. Of toch niet? In de laatste buitenbocht komt Bekkering buitenom. Is ze los? Het zal toch niet? Ze komt op snelheid. En warempel, steeds dichterbij Van der Wal én De Vries. De lucht trilt van spanning. Nog 30 meter. Het gaatje wordt kleiner. Tien meter nog, ze komt naast een verbijsterende De Vries. Van der Wal is al geslagen. Ze is niet te stoppen, aangedreven door een portie gierende adrenaline. Motivatie? Sportieve revanche. Ik ben er nog! Dan de finish. Zo veel gewonnen, maar nog nooit deze prijs. Voelt zich onheus bejegend. En slaat terug. Harder dan woorden ooit kunnen raken. De benen doen zeer, maar ze voelt het niet. De benen spreken als nooit te voren en komen als eerste over de finish. Tranen met tuiten. Een oerkreet. Het onmogelijke is mogelijk gemaakt. Die wedstrijd is eigenlijk een beetje een samenvatting van de carrière van Danielle Bekkering. Geen natuurtalent. Doorzettingsvermogen, de ijzeren wil om te winnen en alles uit haar lichaam te persen. Ze was niet de beste schaatsster daar in Assen. Ze won wél. Eenentwintig jaar lang gaf ze alles wat ze in zich had. Haar palmares is compleet een boekwerk. Daar is al zoveel over gezegd en geschreven. Ze was de beste ooit. Maakte haar sport groot en zette de provincie en de Streek op de kaart. Uit tegenslagen kwam ze sterker terug. Eenenveertig jaar inmiddels. Kardinge huldigde haar. Het publiek was getuige van een historische avond en maakte een diepe buiging voor een grote sportvrouw. Ze werd erelid van het Gewest gemaakt. Haar oud trainers Lammert Huitema en Lex Cazemier spraken louter lovende woorden. Ja, er was de brok in de keel tijdens de laatste ronde toen ze zich uit het peloton liet zakken. Er was de ereronde. Ze hield zich sterk. Het werd een lange ronde met veel knuffels en veel foto’s. Maar de tijd is nu echt aangebroken. De ijzeren wil is niet meer genoeg. ‘De sleet zit er op’ en hoewel ze eigenlijk nog lang niet genoeg heeft van haar sport, doet ze niet aan mee hobbelen. Als het volle bak gaat heeft ze steeds meer moeite aan te haken. Dat wil de beste schaatsster ooit niet. Dat gaat pijn doen. Meer pijn als het afscheid. En dus was er het besluit na lang wikken en wegen. Ik heb nog zo leuk met de meiden om me heen en geniet ervan ze op te leiden. Ik vind het nog zo leuk, die rondjes op dat ijs met al mijn collega’s. Het waren de vragen van de afgelopen tijd. Vragen met een grote V. Het besluit vormde zich de laatste weken. Het hoge woord is er uit. Het afscheid is begonnen. Het peloton moet volgend jaar verder zonder haar moeder. Als de voetballers Memphis Depay, Georginio Wijnaldum en co. met de instelling van deze vrouw de wedstrijden in gaan worden we wereldkampioen.
DEN HAM/GRONINGEN - Het is 6 januari 2008. Stadion ‘De Smelt’ in Assen. Het Nederlands kampioenschap marathonschaatsen wordt verreden. De grote prijs die Danielle Bekkering dan nog altijd niet in haar prijzenkast heeft. Het zijn roerige tijden voor de Den Hamster. Na de gloriejaren en de hegemonie bij de DSB-ploeg is er onrust ontstaan. Een breuk tussen de vedetten Elma de Vries en Danielle Bekkering is een feit.
Door DSB-bank baas Dirk Scheringa wordt hoogstpersoonlijk een satellietploeg voor Bekkering gecreëerd. Frisia verzekeringen. Bekkering is underdog tijdens de wedstrijd en voormalig ploeggenoot Elma de Vries de torenhoge favoriet en grote rivale. En in vorm, in tegenstelling tot de kopvrouw van Frisia. DSB controleert de wedstrijd en zorgt dat De Vries in stelling wordt gebracht tijdens de slotrondes. Bekkering zit daarachter, gesteund door ploeggenootje Janneke Ensing. DSB trekt de sprint aan en Foske Tamar van der Wal volgt. Het gaat tussen deze twee dames. Of toch niet? In de laatste buitenbocht komt Bekkering buitenom. Is ze los? Het zal toch niet? Ze komt op snelheid. En warempel, steeds dichterbij Van der Wal én De Vries. De lucht trilt van spanning. Nog 30 meter. Het gaatje wordt kleiner. Tien meter nog, ze komt naast een verbijsterende De Vries. Van der Wal is al geslagen. Ze is niet te stoppen, aangedreven door een portie gierende adrenaline. Motivatie? Sportieve revanche. Ik ben er nog! Dan de finish. Zo veel gewonnen, maar nog nooit deze prijs. Voelt zich onheus bejegend. En slaat terug. Harder dan woorden ooit kunnen raken. De benen doen zeer, maar ze voelt het niet. De benen spreken als nooit te voren en komen als eerste over de finish. Tranen met tuiten. Een oerkreet. Het onmogelijke is mogelijk gemaakt. Die wedstrijd is eigenlijk een beetje een samenvatting van de carrière van Danielle Bekkering. Geen natuurtalent. Doorzettingsvermogen, de ijzeren wil om te winnen en alles uit haar lichaam te persen. Ze was niet de beste schaatsster daar in Assen. Ze won wél. Eenentwintig jaar lang gaf ze alles wat ze in zich had. Haar palmares is compleet een boekwerk. Daar is al zoveel over gezegd en geschreven. Ze was de beste ooit. Maakte haar sport groot en zette de provincie en de Streek op de kaart. Uit tegenslagen kwam ze sterker terug. Eenenveertig jaar inmiddels. Kardinge huldigde haar. Het publiek was getuige van een historische avond en maakte een diepe buiging voor een grote sportvrouw. Ze werd erelid van het Gewest gemaakt. Haar oud trainers Lammert Huitema en Lex Cazemier spraken louter lovende woorden. Ja, er was de brok in de keel tijdens de laatste ronde toen ze zich uit het peloton liet zakken. Er was de ereronde. Ze hield zich sterk. Het werd een lange ronde met veel knuffels en veel foto’s. Maar de tijd is nu echt aangebroken. De ijzeren wil is niet meer genoeg. ‘De sleet zit er op’ en hoewel ze eigenlijk nog lang niet genoeg heeft van haar sport, doet ze niet aan mee hobbelen. Als het volle bak gaat heeft ze steeds meer moeite aan te haken. Dat wil de beste schaatsster ooit niet. Dat gaat pijn doen. Meer pijn als het afscheid. En dus was er het besluit na lang wikken en wegen. Ik heb nog zo leuk met de meiden om me heen en geniet ervan ze op te leiden. Ik vind het nog zo leuk, die rondjes op dat ijs met al mijn collega’s. Het waren de vragen van de afgelopen tijd. Vragen met een grote V. Het besluit vormde zich de laatste weken. Het hoge woord is er uit. Het afscheid is begonnen. Het peloton moet volgend jaar verder zonder haar moeder. Als de voetballers Memphis Depay, Georginio Wijnaldum en co. met de instelling van deze vrouw de wedstrijden in gaan worden we wereldkampioen.