Meckama State Kollum
Datum: 29 mei
Tijd: 15.00
Wanneer je er geen familie hebt wonen en er ook op werkzaam vlak niet hoeft te komen, is de kans groot dat je pas over tientallen jaren voor het eerst een stap over de (spreekwoordelijke) drempel van Meckama State zet. Spreekwoordelijk inderdaad, want Meckama State heeft nagenoeg geen drempels. Iets waar je pas achter komt wanneer je er eens naar binnen stapt. Om die reden organiseerde Meckama State woensdag jongstleden een laagdrempelige open dag. Van 15.00 tot 17.00 uur konden bezoekers een kijkje nemen op verschillende afdelingen. Voor de bezoekers was er een speurtocht uitgezet door het gebouw waar zij op verschillende afdelingen letters konden verzamelen. Die letters maakten in de goede volgorde samen een zin, die men naar eigen inzicht af kon maken. Hiermee viel een leuk prijsje te winnen. De (On)genode gast nam ook deel aan de speurtocht en begon ijverig met het verzamelen van letters. De tocht voerde als eerst richting de waskamer, waar de wasmachines op volle toeren draaiden. De dames van de huishoudelijke dienst vertelden enthousiast over hoe de was in Meckama State verzorgd wordt. ‘Het is tegenwoordig niet meer gebruikelijk dat wij álle was doen. Een gedeelte wordt door een externe partij gewassen. Wij wassen alleen nog de bovenkleding. Bij ons kunnen de mensen ook linnenpakketten huren. Voor als ze even door hun eigen handdoeken heen zijn.’ Een ander vertelde aan de bezoekers over hoe de arbeidsomstandigheden de laatste jaren verbeterd waren. ‘Met deze nieuwe karren kunnen wij veel beter te werk. Vroeger hadden we veel last van de polsen, vanwege het uitwringen van de doekjes. Met onze nieuwe doekjes hebben we daar lang zo snel niet meer last van. Ook de ‘swiffers’ waarmee we de tegeltjes in de douches doen zorgen ervoor dat wij veel minder belasting op onze schouders en polsen hebben. Dat werkt een stuk prettiger en daardoor hebben wij ook meer tijd over om even een praatje te maken met de bewoners of schoonmaakwerk te doen waar wij anders niet aan toe komen.’ Ondanks dat de route aan de hand van de pijlen prima te volgen moet zijn is de (On)genode gast binnen no-time de weg kwijt. Al een paar letters missen op papier. Tijd om de handdoek in de ring te gooien en op eigen houtje verder te gaan. Zo komt de (On)genode gast uit bij de dames van ruimte 145. Hier wonen demente ouderen in een kleinschalige groep. ‘Hier zorgen we ervoor dat de mensen nog zoveel mogelijk kunnen doen wat zij leuk vinden om te doen. Wanneer er gekookt wordt vragen we waar de bewoners zin in hebben. En als de was gedaan is dan gooien we alle droge was op tafel. Wanneer je vraagt wie er wil helpen de was op te vouwen is er niemand die wil. Maar gooi je het op tafel dan doen de mensen het uit zichzelf. Op die manier gaan wij uit van wat de mensen nog wel kunnen, in plaats van wat men niet meer kan.’ De dames hadden duidelijk plezier in hun werk. ‘Wij hebben de leukste baan in heel Kollum!’ De (On)genode gast gelooft het graag. Inmiddels heeft de (On)genode gast de indruk alles wel te hebben gezien en gaat, zonder alle letters te hebben gevonden, er weer van door. Je ontdekt een zorginstelling niet door middel van een route, je ontdekt door te luisteren en te zien.
