Maria’s Mooie Mensen week 36 “15

Verdacht vaak rij ik weer hetzelfde ritje. De snelweg op, eraf, richting Sebaldeburen en Grootegast. Daar buitenom: oh ja, daar is een jongetje geboren en daar een meisje. Even verderop langs de huisartsen en de voedselbank. En dan natuurlijk weer rechtsaf, op naar Lutjegast. Mijn meestal keurig op dochterlief afgestemde agenda begint weer vol te lopen en de bestemming is meestal eensgezind. Mijn meisje moet even wijken voor een wandelfestijn wat al langer vorm heeft gekregen, maar dat nu ook voor de deelnemers en betrokkenen met de dag meer begint te leven. Er is geen ritje wat ik maak zonder dat ik onderweg wandelaars spot. De drang om even te stoppen en te vragen of ook zij aan het trainen zijn voor die ene tocht is groot, maar de angst dat men dan de politie belt dat ik ze ga overvallen of dat ik gewoon niet spoor, wint het tot nu toe. Het is de tweede Struuntochtbijlage die ik maak en ditmaal is het dus vol deja-vu’s. Al eerder reed ik deze route af en aan, al eerder moest thuis nogal eens wijken voor Lutjegast. En opnieuw weet ik: wat omvat deze wandeltocht toch veel. Er komen weer verhalen naar boven die onverwacht leuk zijn en weer verrast het me hoe ontzettend veel mensen er betrokken zijn bij de tocht. Aan mij is nu de uitdaging dit alles in één bijlage op de juiste wijze weer te geven. Een pittige klus, maar eentje die zeker vergelijkbaar is met de training van al die anderen om uiteindelijk de ruim 25 kilometer goed af te kunnen leggen. En het maken van de bijlage valt nog altijd in het niet bij de ‘titanenklus’ van het bestuur dat grotendeels vernieuwd, tóch opnieuw de lat hoger heeft gelegd. Inmiddels liggen er op ‘de plank’ al een aantal mooie items klaar voor 8 september als de bijlage uitkomt en daaronder natuurlijk weer een interview met scheidend voorzitter Piet Miedema. Een laatste keer kijken we voor de Struuntocht aan nog even terug en blikken we vooruit en het is oprecht jammer dat aan een traditie als deze een volgende keer een einde komt. Gelukkig spreekt uit zijn woorden immer de passie voor de tocht, maar ook voor Lutjegast en de omgeving. En gelukkig is het mij gelukt deze weer vast te leggen. Als ik weer het zoveelste ritje naar het dorp maak, spoken nog altijd weer die woorden die hij me een tocht eerder zei, door mijn hoofd als ik gekscherend bedenk dat ik zo langzaamaan misschien beter in het dorp kan bivakkeren voorlopig: “In Lutjegast is er altijd plaats voor jou”. En dat voelt toch goed.