De drie burgemeestersvrouwen vormen de jury van Het Beste Bedrijf van de Streek
Het lot van de deelnemers ligt in handen van deze dames
GROOTEGAST/ZUIDHORN/DE MARNE – Inmiddels is de wedstrijd ‘het beste bedrijf van de Streek’ alweer een week in volle gang en er wordt druk gestemd. Nog tot en met zaterdag 23 februari mogen alle lezers hun stem uitbrengen op díe deelnemer, waarvan zij denken dat die het verdient om er met de titel vandoor te gaan. Daarna is het aan de jury, welke tot nu toe nog in nevelen gehuld was. Stilte voor de storm, want deze drie dames zijn er helemaal klaar voor. De burgemeestersvrouwen van de gemeenten Grootegast, Zuidhorn en De Marne gaan uiteindelijk uitmaken wie zich het komende jaar ‘het beste bedrijf van de Streek’ mag noemen.
Enige dapperheid mag de dames niet ontzegd worden. Zowel Lies Dijkstra, Paula Swart als Tiny Wiersma aarzelde geen moment toen de Streekkrant hun vroeg in de jury plaats te nemen. Alle drie vertegenwoordigen ze een gemeente in ons gebied, zijn ze bij tijden een heus boegbeeld net als hun mannen, maar vooral ook, zijn het alle drie moeders, inwoners van een gemeente en vrouwen die hun boodschappen doen. Daarnaast zijn ze allemaal actief in het leven en doen ze vrijwilligerswerk of hebben ze een baan. Eigenlijk net als u en ik dus, en daarom misschien juist wel dé aangewezen personen om dit eindoordeel te vellen.
Lies Dijkstra is de meeste doorgewinterde burgemeestersvrouw van dit gezelschap. Haar man Kor Dijkstra werd in de jaren tachtig burgemeester van de oude gemeente Oldehove en staat sinds ’91 aan het roer in de gemeente Grootegast. Vrij onverwachts werd zij de vrouw ván toen haar man al bij een eerste sollicitatie naar de baan van burgemeester, direct aangenomen werd. “Nee, dat hij zo jong burgemeester zou worden, dat had ik niet verwacht”, vertelt ze. “Men zei tegen ons: ‘het zou wel heel gek zijn, als het de eerste keer raak is’. En dan staat je leven op zijn kop en kom je in die molen van ervaren burgemeesters, waar je als kind van je ouders afstand moest houden, want dat was een meneer. Ik heb toen bewust gezegd: ‘ik blijf thuis en zoek het in vrijwilligerswerk’. En zo is het gebleven. Alles draait hier door en dat geeft rust, want burgemeester, dat is geen negen tot vijf baan. Tegenwoordig zijn de taken van een burgemeestersvrouw nogal veranderd. In de jaren tachtig was je bijvoorbeeld noodgedwongen voorzitter van de vrouwenraad, maar die functie viel al weg. Maar heel veel dingen zijn in de loop der jaren anders geworden. Mijn man volgde hier burgemeester Verbree op, wiens vrouw heel veel had opgepakt. Als iemand negentig werd in de gemeente bracht ze die bijvoorbeeld persoonlijk een bos bloemen en ze bezocht in haar eentje de mensen die vijftig of vijfenvijftig jaar getrouwd waren. Ik begon heel voortvarend om alles voort te zetten, maar dat was geen doen. Wel vind ik dit nog altijd heel leuk om te doen. Eigenlijk kom je altijd waar het feest is. Mensen worden even naar voren getrokken, dat is mooi. En ze waarderen het, we krijgen later nog wel eens een reactie. Ik probeer wel vaak mee te gaan, maar het is nu wel meer dat je meegaat als je het leuk vindt én als het kan. Ik heb genoeg te doen. Ik ben vrijwilliger bij de dorpskrant, ouderling in de kerk, vrijwilliger voor de Zonnebloem, penningmeester van de zangvereniging, loop collecte en organiseer collectes. Daarnaast ben ik gastouder.” En nu dus jurylid voor ‘het beste bedrijf van de Streek’. “Ja, ik heb al twee flyers ontvangen, maar ik heb met mezelf afgesproken dat ik niet mag stemmen. Maar het is goed, want iedereen heeft het zwaarder tegenwoordig, dat er wat gebeurt. Er zijn wel een paar zaken die denk ik in aanmerking komen voor de overwinning. Het leuke is, ik zie nu ook winkels dat ik denk: hé leuk, ik wist niet dat dat in Niekerk zat. Zonder meer ga ik letten op service en klantvriendelijkheid. Hoe iemand je benadert en of iemand je vriendelijk te woord staat. Ja, ik hoop natuurlijk wel dat de winnaar in Grootegast zit. En anders natuurlijk in Niekerk!”
Paula Swart mag zich in april alweer twee jaar de burgemeestersvrouw van Zuidhorn noemen. Haar man Bert Swart werd in 2011 tot burgemeester van de gemeente benoemd, nadat hij bijna zeven jaar de scepter over Schiermonnikoog zwaaide. “Bert was al vroeg geïnteresseerd in de politiek, maar dat hij burgemeester zou worden, had ik eigenlijk nooit verwacht.” Deze wending betekende dat er ook voor haar een bepaalde functie bij kwam. “Ja, maar ik moet zeggen dat ik me dat nooit zo gerealiseerd heb. Je weet niet zo goed wat het inhoudt en dat is maar goed ook. Het eerste jaar als burgemeestersvrouw vond ik het moeilijkste. Wat voor rol heb je en wat wordt er van je verwacht. Daar moet je ingroeien.” En dat dan ook nog eens in een kleine gemeenschap afgesloten van het vaste land. “Ja, maar Schier is voor ons wel een hele goede keus geweest. We hadden altijd al iets met het strand en de zee.” Zuidhorn is nu weer iets heel anders. “Veel groter. Op Schiermonnikoog ging ik altijd mee, maar dat kan hier niet, want het is veel groter, dus je moet keuzes maken. Als het kan, vind ik het wel heel leuk om mee te gaan. Omdat ik ook gewoon twee dagen in de week werk, ben ik er niet altijd. Maar goed, het is het werk van Bert. Als ik meega, dan beleef ik ook veel meer van wat hij doet. Tuurlijk het is soms lastig, want alle toneelverenigingen bijvoorbeeld willen wel dat de burgemeester komt. We proberen vooral ons eigen plan te trekken. Het moet bij ons passen en we doen wat we kunnen. Als je er goed bij voelt, dan kun je dat ook uitstralen.” Hoewel het moeilijk is om als nieuwkomer weer een bestaan op te bouwen, heeft Paula het goed naar haar zin in het dorp. “Voor mij is het moeilijker dan voor Bert, ik ben meer zoekende en kom als eenling weer in bestaande groepen. Hij had nog wel zes jaar kunnen blijven op Schiermonnikoog, maar we hoorden wel om ons heen dat een burgemeester toch een bepaalde houdbaarheidsdatum heeft. Zo is dat met dit soort functies. En dan is Zuidhorn een mooi dorp. We hebben hier een trein en het ligt in het noorden; dat trekt toch wel. Qua winkels is het hier ook leuk.” Inmiddels heeft Paula zo haar adresjes in het gebied. “Ik mag graag winkelen in Zuidhorn, maar rijd ook wel eens naar Grijpskerk, dus ik ben voor ‘het beste bedrijf van de Streek’ al wel bekend in het gebied. Klantvriendelijkheid vind ik het belangrijkste. Service, dat je bijvoorbeeld iets koopt en het weer terug mag brengen, dat vind ik ook altijd wel iets dat een bedrijf moet bieden. Maar vooral dat ‘welkomgevoel’. Een favoriet? Oh, ja, maar dat schrijf je toch niet op hè?”
Tiny Wiersma maakt dit gezelschap compleet. Haar man Koos Wiersma is sinds januari 2010 burgemeester van de gemeente De Marne. Het is de eerste gemeente waar hij de functie van burgemeester vervult en dat maakt De Marne dus ook de eerste gemeente waar Tiny zich in het keurslijf van burgemeestersvrouw moest voegen. “Ach, het is niet echt een functie meer. Vroeger was dat veel meer zo. Ik vind het bijvoorbeeld heel leuk om met Koos mee te gaan, maar er zijn ook genoeg burgemeestersvrouwen die dat helemaal niet doen. Ik heb wel vanaf het begin af aan gezegd dat ik niet mee ga naar de huwelijksjubilea enzovoort. Voor Koos hoort juist dat contact met de mensen heel erg bij de functie. Dat is nog echt het ‘burgervader’ zijn. Je moet er wel samen voor gaan als je man zo’n baan aanneemt. Het heeft natuurlijk wel veel invloed op je leven samen. Ik had niet verwacht dat Koos burgemeester zou worden. Hij was altijd wel heel actief in het verenigingsleven en ook wel in de politiek. In Ezinge zat hij al in de steunfractie en in de gemeente Zuidhorn, waar wij 25 jaren in het dorp Grijpskerk hebben gewoond, was hij wethouder.” Grijpskerk moest Tiny achter zich laten toen haar man burgemeester van De Marne werd. “Het is ook wel leuk, weer eens wat anders. Maar omdat ik altijd zelf fulltime heb gewerkt, is het wel moeilijker mensen te leren kennen. Als je kleine kinderen hebt, dan is dat makkelijker. Wat ons erg heeft verrast, is dat de mensen in deze gemeente heel erg actief zijn. Ze doen veel vrijwilligerswerk en er is een bloeiend verenigingsleven, zelfs in de kleinste dorpjes. Er gebeurt van alles. Ja, ook op het gebied van bedrijvigheid.” Ook in deze gemeente doen er dan ook bedrijven mee aan ‘het beste bedrijf van de Streek’. “Klantvriendelijkheid vind ik een belangrijk punt om op te letten als jurylid. Daar heb ik in mijn baan bij de bibliotheek in Grootegast ook veel mee te maken gehad. Omdat ik het hele concept mee heb ontwikkeld, weet ik wel waar ik op moet letten. Hoe ziet het bedrijf eruit, spelen ze in op de interesses van de klanten en hoe proberen ze hun producten aan de man te brengen. Kijk, een winkel kan zijn waar presenteren, maar een timmerbedrijf bijvoorbeeld, daarvoor is dat veel lastiger. Er zijn genoeg deelnemers die ik wel ken. Ik moet ook gewoon boodschappen doen. En nee, dan ben ik niet de vrouw van de burgemeester.”
