Achter de schermen STRUNEN

Op 12 september 2015 vindt de vierde editie van de Abel Tasman Struuntocht plaats. Hoewel niet altijd zichtbaar, wordt er door een gedreven club mensen al heel veel werk verzet om dit wandelfestijn ook nu weer tot een succes te maken. De Streekkrant neust regelmatig eens rond tussen de bestuursleden van de Stichting Promotie Lutjegast. Even achter de schermen strunen.
Die Lutjegasters verstaan nogal wat kunsten. Als geen ander weten ze de spanning op te bouwen, zoals Abel Tasman dat ongetwijfeld ervaarde richting zijn grote zeereis. Hoewel het lijkt of de invulling van het wandelfestijn nog wat in nevelen gehuld is, sijpelen langzaamaan meer en meer voorproefjes door. De route is inmiddels een gegeven, althans de grote lijnen. Aan die laatste exacte invulling wordt door ‘chef route’ Lolke van der Veen nog hard gewerkt. “We willen graag strunen dus zoek ik naar weilanden en onverharde paden. Zelf ga ik nu veel op verkenning uit om paadjes te ontdekken die niet geijkt zijn maar wel geschikt om 4000 wandelaars overheen te laten komen. Regelmatig kom ik op particulier terrein uit en moet ik contact opnemen met de eigenaren.” Dan is de kunst om iemand over te halen onontbeerlijk, maar kan ook een professional als Lolke daarin falen. “Ja, ik hoor ook wel eens ‘nee’. Weet je, het is toch vaak in rustige gebieden en daar woon je natuurlijk om, juist, die rust.” Hoewel hij zelf het grootste deel van de route inmiddels voor ogen heeft én gelopen heeft, laat hij de details nog even in de welbekende nevelen. Waar hij wel duidelijk over is, is de afstand. “Die is ruim 25 kilometer.” Zelfs nog zoveel meer momenteel dat Lolke nog een hele grote uitdaging heeft. “Ik moet nog proberen hier en daar wat af te snijden.” Wie dus net als de grote zeevaarder uit het dorp geen moeite heeft met afstanden kan zijn lol op; wie gewend is te trainen naar een doel kan dit doel beter wat verder leggen. “Anders zijn ze lang hoor, die laatste kilometers.”
Warmlopen
Het is dus zaak letterlijk en figuurlijk warm te gaan lopen voor de Struuntocht. Want dat de tocht weer veel in petto heeft, is al wel duidelijk. Nog een weggevertje: deze Struuntocht is de mooiste van allemaal als we praten over het natuurschoon wat men onderweg tegenkomt. “Het coulissenlandschap waar het Westerkwartier om bekend staat blinkt als geen ander uit”, vertelt voorzitter Piet Miedema met zijn gebruikelijke enthousiasme. Inmiddels laat hij weten dat de datum voor de perspresentatie geprikt is: 5 juni. Aan de aanwezigheid van een grote naam voor deze officiële aftrap van het wandelgeweld wordt hard gewerkt. Op het oog heeft hij iemand die perfect past bij de Struuntocht. “Als je denkt aan gezondheid, vrijwilligers, sport en ook de professionele uitstraling die we ditmaal willen uitstralen, past deze persoon in het plaatje.” En hij heeft ook ervaring met warmlopen, die doen we u ook alvast cadeau. Waar alle fans van de tocht nog niet zo voor warmlopen, blijkt het vrijwilligerswerk. “Iedereen wil erbij zijn, meelopen of in elk geval de pleisterplaatsen bezoeken, maar daardoor blijkt het een groot probleem vrijwilligers te werven.” Ondenkbaar voor Annelies van der Velde, het bestuurslid verantwoordelijk voor het secretariaat. Met haar staat van dienst op het gebied van vrijwilligerswerk vult ze met gemak tien minuten aan de telefoon. Als een vis in het water, of beter een Abel Tasman op volle zee, voelt ze zich nu bij de Struuntocht. “Het is één keer per vier jaar alles uit de kast en dan kun je het ook volhouden echt intensief met iets bezig te zijn. Daarna kan je wel weer uitrusten.” Of zoals PR-dame Paulien Jongsma zegt: “op 13 september lig ik de hele dag in bed.” Dit vrijwilligerswerk is niet vrijblijvend, drukt Annelies de lezers op het hart. “We gaan er heel serieus mee om en zijn een hele enthousiaste club.” Of zoals Paulien weer aangeeft: “ik heb vandaag een dagje vrij, maar schijn bedriegt, want er is nog genoeg voor de Struuntocht te doen.” En waar Piet aangeeft dat er creatief moet worden omgegaan met het zoeken naar vrijwilligers, blijkt er in de cultuurhoek nog altijd geen gebrek aan creativiteit. ‘Cultuurgoeroe’ Bert zit momenteel middenin de dorpsbezoeken en ervaart als geen ander hoe deze warmlopen voor de tocht. Verder staat alles op cultuurvlak “in de steigers”. “Hoewel we veel op de achtergrond bezig zijn, zit het wel continu in mijn hoofd.” Een klein tipje van de sluier wil Bert best oplichten en lijkt misschien geen nieuws: Lutjegast staat wat bijzonders te wachten. Naast de 4000 wandelaars die het dorp gaan overspoelen en in de greep gaan houden, komt er van tevoren ‘iets’ naar Lutjegast wat perfect aansluit bij het thema, wat groot en in het oog springen is en waarbij de woorden muziek en lawaai horen. Was mooi geweest voor Abel Tasman om de weg terug weer te vinden. Wat dit alles ook gaat zijn; het zal het dorp nog weer eens extra op de kaart zetten. Als we de woorden van Annelies mogen geloven past het perfect bij de dorpsbewoners: “Ik ken de Lutjegasters als mensen die als ze iets bedenken, er vol voor gaan. De gemiddelde Lutjegaster heeft er veel voor over om het dorp op de kaart te zetten.” Zoals deze rubriek al begon: die Lutjegasters verstaan nogal wat kunsten.