Bijzonder weekend moet gemeenschap van toen terugbrengen naar Pieterburen van nu
Lenie ’t Hart sluit haar periode in Pieterburen af
PIETERBUREN – Onder de noemer ‘Altied wat aan ’t Wad’ wordt op 4, 5 en 6 oktober een bijzonder ontmoetingsweekend georganiseerd voor oud-inwoners en huidige inwoners van de dorpen Pieterburen en Westernieland en de buurtschappen Broek, Wierhuizen en Oude Dijk. De organisatie ligt in handen van Arie Molenaar, oud-Pieterbuurster, die warme steun krijgt van toch wel boegbeeld van het dorp Lenie ’t Hart. Zelf voelt en ziet zij dat anders, die rol van boegbeeld. En dat gevoel is misschien wel dé reden om een weekend als deze te organiseren. Dit weekend wil Lenie haar periode in Pieterburen afsluiten. Eén van de gelukkigste periodes uit haar leven, volgens eigen zeggen. En stiekem hopen zij en Arie iets van die tijd terug te kunnen halen; iets van de gemeenschapszin weer te kunnen wortelen in het dorp om misschien wel weer terug te komen voorgoed. Toen en nu; een wereld van verschil en een gat wat misschien wel gedicht kan worden.
We treffen elkaar bij, hoe kan het ook anders, de Zeehondencrèche. Arie en Lenie treffen elkaar aan de voorzijde, waar ze eerst tijd maken om de nieuwe vlag van Pieterburen, speciaal voor het weekend ontworpen, te bewonderen. De oude was onvolledig naar de zin van het tweetal. “Van Lenie moest er een zeehond op”, lacht Arie, maar zij is al te druk met het showen van de vlag aan bezoekers om aandacht aan zijn plagende opmerking te schenken. Ze oogt ontspannen en goed op haar plek; wie dit tafereel aanschouwt zou niet bedenken dat zowel Lenie als Arie het dorp alweer jaren geleden de rug toekeerden en gevoelsmatig niet veel meer hebben met het Pieterburen van nu. Lenie troont een aantal bezoekers mee naar binnen, poseert nog even gewillig voor een foto en ontglipt ons in de volgende vijftien minuten nog een keer of tien om even een praatje zus, een blik zo of lach met weer iemand anders te wisselen. “Ik heb adhd”, lacht ze om de opmerking dat ze wel druk oogt en voegt daaraan toe: “ik heb juist altijd zondag en ik doe eigenlijk alleen nog wat ik leuk vind.”
Deze twee pleitbezorgers van het bijzondere weekend wat in oktober gepland staat, zijn beiden van een lichting Pieterbuursters toen het dorp er nog anders uitzag. Een tijd die ze nog helder voor de geest staat en waarvan ze moeiteloos anekdotes ophalen. Lenie, die begon met haar zeehondencrèche, ooit gewoon ontstaan in haar achtertuin en Arie die jarenlang het horeca-hart van het dorp ‘Het wapen van Hunsingo’ runde. Warme gevoelens; wel aan de tijd van de toen, minder aan het dorp van nu helaas. “Dat Arie mij in het zonnetje wil zetten tijdens het weekend, doet me heel veel”, vertelt Lenie, “want hij ziet wat voor positiefs voor de omgeving de zeehondencrèche heeft betekend. Het dorp op de kaart gezet? Op de wereldkaart zelfs”, uit ze enthousiast. “In het dorp zouden veel meer mensen moeten zijn die vechten voor de crèche, want als het hier regent, drupt het in het dorp. Maar helaas, er is afstand gekomen.”
Het is niet alleen de houding ten opzichte van de crèche die hun deed besluiten een weekend voor zowel oud- als huidige inwoners te organiseren. “Een positieve impuls is nodig voor kleine dorpen”, vindt Arie. “Het wordt allemaal maar minder en slechter, maar dit is een leuke en mooie dag voor iedereen. Ik hoop dat de positiviteit zich uitspreidt.” Lenie vult aan: “Wat hier was aan gemeenschapszin, moet terugkomen, het liefst overal in Nederland. Misschien krijgen we het voor elkaar dat ook nieuwe bewoners straks denken: dat was zo slecht nog niet. Je moet het met elkaar doen.”
Iets wat zij als geen ander weet. Ze startte in haar achtertuin met het opvangen van zeehonden en kon altijd rekenen op hulp uit het dorp. “Het was een gemeenschap en daar heb ik zo van genoten. Weet je nog”, steekt ze van wal tegen Arie, “op Oudejaarsavond kon iedereen bij ons terecht. Ik had sowieso een huishouden waarin iedereen paste.” Een tijd die wel ver achter Lenie ligt. Al jarenlang keert ze Pieterburen meer en meer de rug toe en ze woont dan ook al jaren ergens anders. “Ik heb er geen band meer mee, dat is zo gegroeid. Maar Pieterburen is Pieterburen ook niet meer”, zegt ze spijtig. Veel van haar tijd brengt ze nu door in het buitenland. “Ik ga graag naar Iran bijvoorbeeld. Daar heb ik nog echt het gevoel van Pieterburen van vroeger. Als ik daar geweest ben, kan ik er hier weer tegen.”
Hoewel ze hoopt dat het weekend wat terugbrengt van vroeger, is het voor Lenie vooral een moment om af te sluiten. “Een stukje van een periode waarin ik het heel goed heb gehad in Pieterburen sluit ik af. Ze moeten zich hier zelf maar gaan redden. Of dat lastig is? Nou, vooral voor de nieuwe directeur”, lacht ze. Arie vind daarom ook juist dit weekend een goed moment om Lenie in het zonnetje te zetten. Want dat ze veel heeft betekend voor het dorp mag best wel eens bij stil worden gestaan. Een lange weg van wasteil tot multinational zoals ze het zelf zegt.
Lenie noemt zichzelf ook wel een bruggenbouwer tegenwoordig, een term die Arie ook niet misstaat. Hij werkt inmiddels aan een gevarieerd programma, waarbij hij zoveel mogelijk de verbinding zoekt in de dorpen. “Na een opening en een welkom in de Hervormde Kerk waarbij de burgemeester, de voorzitters van Dorpsbelangen Pieterburen en Westernieland en Lenie zullen spreken en de Waddenwichter ook zullen zingen, kunnen de deelnemers overdag naar Domies Toen, de molen en de zeehondencrèche”, doet hij uit de doeken. “Alles wordt piekfijn aangekleed. Een oude Gadobus doet buslijn 68 herleven en zal deelnemers vervoeren. Ik hoop dat Freek de Jonge in Westernieland wat over het kerkje gaat vertellen waar zijn vader dominee is geweest.” Een bezoekje aan Faunavisie in Westernieland en de dorpshuizen is ook een optie. Het avondprogramma zal ook de moeite waard zijn, maar daar wil Arie niet teveel over kwijt, aangezien dit ook een verrassing voor Lenie moet zijn. Zelf heeft ze wel een wens: Rooie Rinus en Pè Daalemmer. De blik van Arie doet verraden dat hier aan gewerkt wordt.
Het programma is dan ook nog lang niet rond. “Van het één komt het ander en er komt steeds wat bij”, lacht Arie. Zo heeft het duo ook nog besloten ’s middags een zeehond uit te zetten, die vernoemd is naar Lee Towers; dé artiest die het 25-jarig jubileumfeest van de Zeehondencrèche, wat Arie destijds ook organiseert, opluisterde. Bovendien bestaat ook het wadlopen dit jaar 50 jaar en zal ook daarvoor ruim aandacht zijn.
Hoewel de aanmeldingen voor dit weekend waarin dus iedereen die wat met de dorpen had of heeft welkom is, beginnen te lopen, is het enthousiasme nog moeilijk te peilen. “Je kent de Groningers, eerst zien dan geloven.” Misschien ook wel een klein beetje te zien in de blik van Lenie als ze vertelt over het dorp wat ooit als een warm bad voelde en haar inmiddels al jaren het gevoel geeft afstand te houden.
Wie meer informatie wil of zich wil aanmelden kan terecht op Facebook: Pieterburen Aan Het Wad of Westernieland Aan Het Wad, kan mailen met pieterburen3@gmail.com of info@lartiste2002.nl of Arie bereiken op 06-20414012.
