De Klimaatburgemeester: Gratis energie
WESTERKWARTIER - Sjors van Broekhuizen is klimaatburgemeester van het Westerkwartier. In zijn stukken zal hij tips, kennis en overpeinzingen over duurzaamheid met lezers delen.
Op een grijze voorjaarsdag open ik nietsvermoedend mijn mailbox. Op dat moment weet ik nog niet welk avontuur mij te wachten staat. Ik kom een mail tegen, van ene Frederiek. Ze schrijft: ‘Wij zijn een groepje geïnteresseerde oudere dames van De Damesclub der Groninger Odd Fellows, wil je misschien een lezing voor ons geven?’
Wacht, wat? Nooit in mij 33-jarige bestaan had ik gedacht een uitnodiging te krijgen van een damesclub. En tóch komt deze vraag op mijn pad. Zo’n onverwacht verzoek vraagt om verder uitpluizen. Ik besluit Frederiek op te bellen.
Een van de eerste dingen die ze zegt: ‘Ik heb uw stukje in de Streekkrant gelezen en uitgeknipt.’ Nou, even hoor, dan smelt je toch volledig? Ik denk dat het nog weinig gebeurt, maar iemands artikeltje uitknippen schaar ik toch wel bij de grootst mogelijke complimenten. Maar naast sympathiek klinkt haar uitnodiging ook inhoudelijk erg interessant. Frederiek vraagt zich namelijk af: ‘Hoe gaat het nou met dat klimaat? En wat kun je zélf doen?’
Geloof
Zo’n vraag, daar kan ik als klimaatburgemeester wel wat mee. Een gezellig telefoongesprek later is de uitkomst: ik mag als klimaatburgemeester op bezoek bij een vereniging van dames van 70-, 80- en 90-plus om te praten over het klimaat en je eigen rol daarin. Hoe leuk!
Op een mooie dag in mei breekt het moment aan. Eén voor een druppelen de dames binnen in Hotel Restaurant Aduard om naar mijn verhaal te luisteren. Frederiek doet nog even een introductie, en draagt en passant een tekst voor van Paul van Vliet, ‘Wie dan wel’. En dan is het mijn beurt.
Meteen is duidelijk met wat voor vrolijke, energieke groep ik te maken heb, hongerig naar een interessant verhaal. Dus ik begin. Wat is er aan de hand met het klimaat? Hoe zit het met het broeikaseffect? Wat moeten we nou geloven van die stijging van de zeespiegel, uitstervende diersoorten en klimaatvluchtelingen?
Hoop
Ik gooi een hele bak ellende over ze heen. Maar voordat je denkt ‘dat kun je die mensen toch niet aandoen?’, ik laat het daar niet bij. Na ‘de staat van de klimaatcrisis’ kom ik toe aan hoop. En oplossingen. Want dát is het hele verhaal. We zitten in een klimaatcrisis die in potentie ons hele bestaan kan ontwrichten. Maar dat is niet alles.
Bij het hele verhaal hoort ook de oorzaak van die crisis én een blik op oplossingen. Samen bedenken we welke invloed we zélf hebben op de klimaatcrisis. Tot mijn grote genoegen doet de groep goed mee. Sterker nog, her en der ontstaat vuur, verontwaardiging, passie!
Aan het eind van mijn verhaal stel ik de dames de vraag: wat neem je naar huis van mijn lezing? Hun antwoord: vooral dat complete verhaal. ‘Het is nu van kop tot staart duidelijk’, roept iemand. ‘We moeten dit echt samen oplossen’, zegt een ander. ‘Fijn om alles zo helder op een rijtje te hebben.’ En ook: ‘Dit moeten meer mensen horen.’
Liefde
En dat brengt me bij wat ík meeneem naar huis. Die open houding van deze mensen op leeftijd, hun betrokkenheid bij de wereld en hoe we die achterlaten… De dames dachten dat ik hén kwam inspireren, maar eerlijk is eerlijk: eigenlijk inspireren zij míj!
Hun liefde voor de wereld, hun interesse in wat er om hen heen gebeurt en hun vuur om daar op die leeftijd een positieve bijdrage aan te leveren verdient veel waardering. Zij geven mij energie om door te gaan. Dát is pas duurzame energie en helemaal gratis ook. Het enige dat nodig is, is een goed verhaal.
Zie jij zo’n klimaatlezing ook wel zitten? Neem gerust contact met me op via sjorsvanbroekhuizen@live.nl. Dan kijken we samen wat er mogelijk is.