Onnodig, doodzonde en overbodig
Nieuws
Nee, niet iedereen deelt dezelfde mening. Gelukkig maar. De wereld zou minder mooi zijn als het werd bevolkt door eenheidsworsten. Bovendien, hoe leuk is het om een discussie aan te gaan? Over de beste voetballer van de wereld, Messi of Cristiano Ronaldo. Of over Max Verstappen, ultiem getalenteerd of een gevaarlijke kamikazepiloot? Mijn favoriete onderwerp, het zal u niet verbazen, politiek. Ik kan genieten van de processen, de besluitvorming en vooral de daar aan voorafgaande discussies. Het verschillen van inzichten. In het Westerkwartier staat één van de mooiste theaters van het noorden. In Opende om precies te zijn. Toch verkies ik zelf liever een avondje vergaderen van een gemeenteraad boven een theatervoorstelling. Het levert mooie gespreksstof op. Zo wordt er bijna elke zaterdag standaard even bijgepraat in het dorpshuis met dorpsgenoot Enne Kooi over de Zuidhorner politiek en de toekomst van het Westerkwartier. Fijne gesprekken. Of zoals deze week op Twitter waar iemand van mening is dat de vergaderlocatie van de Westerkwartierder gemeenteraad straks ‘gewoon’ Leek moet zijn. Het makkelijkst aan te rijden voor het merendeel van de toekomstige raadsleden, luidde het antwoord op mijn ‘waarom-vraag’. Nee, ik ben het daar niet mee eens. En dat hoeft ook helemaal niet. Het is mooi dat andere mensen een andere mening hebben en dat ook uitdragen. Dat siert onze samenleving. Zo mogen veel mensen het Koningshuis een warm hart toedragen en mag ik het een poppenkast vinden. En noemen. Afwijkend of onderscheidend, oordeelt u zelf.
Meningen verschillen. Zoals over de burgemeestersafspraak die ik eerder al eens ‘achterhaald’ heb genoemd. Met de kennis van nu is achterhaald misschien niet het juiste woord geweest. ‘Onnodig’ komt dichter in de buurt. ‘Doodzonde’ zou ook een goede omschrijving zijn, net als ‘overbodig’. Immers, we gooien kostbare kennis overboord omdat het bestuurlijk ietwat gevoelig kan liggen een burgemeester uit één van de vier gemeenten te behouden. Om de schijn van voortrekken te voorkomen, is ook wel gehoord. Onzin natuurlijk. Ik weet zeker dat alle vier de zittende (waarnemend) burgemeesters te goede trouw zijn en zich net zo hard zullen inzetten voor de hele gemeente Westerkwartier als dat ze nu doen voor hun eigen gemeente. Sterker nog, alle vier burgemeesters zijn al druk bezig met het beste voor hun fusiepartners. Er wordt immers al over de eigen gemeentegrenzen heen gekeken en rekening gehouden met elkaars wensen en mogelijkheden. De kennis van de vier burgemeesters over elkaars gemeenten is inmiddels behoorlijk. En wat doen wij? Wij geven ze straks alle vier een hand, een bloemetje en wensen ze het allerbeste. Onnodig, doodzonde en overbodig. Omdat het bestuurlijk misschien wat gevoelig ligt. Net als het kiezen van één vergaderlocatie wat gevoelig ligt. En (over)gevoeligheid is waarschijnlijk ook de reden dat er straks geen gemeentehuis komt. Je zou maar moeten kiezen tussen Leek en Zuidhorn. Bestuurders en raadsleden die elkaar het gemeentehuis, de vergaderlocatie of de burgemeester niet gunnen kunnen beter zelf niet mee naar de nieuwe gemeente. Waar gefuseerd wordt, moet men elkaar iets gunnen. Iets kunnen toegeven. Weggeven misschien wel. Waar alle inwoners van profiteren en de nieuwe gemeente sterker van wordt. Zoals een burgemeester met kennis van lopende zaken. Ik gun het ons.
Omdat discussies leuk zijn, meningen verschillen en iedereen wat mag vinden snijd ik het onderwerp toch maar weer eens aan. We gaan zeven drukke en cruciale maanden tegemoet. Maanden waarin veel moet worden geregeld, en waarin veel zaken ook nog onzeker zijn. Ik denk alleen al aan de invulling van het sociaal domein en het welzijns- en vrijwilligerswerk. Het worden maanden waarin we best wat vastigheden kunnen gebruiken richting een nieuwe gemeente. Een nieuwe gemeente met een nieuwe structuur, een nieuwe invulling en waarin veel ambtenaren én inwoners geconfronteerd worden met nieuwe situaties. We krijgen een nieuwe gemeenteraad die op een nieuwe manier wordt ingericht, met nieuwe gezichten naast de oude vertrouwde gezichten die zich in een nieuwe fractie terug vinden. Er komen nieuwe wethouders of oude wethouders op nieuwe posities. Daarbij rijst de vraag, waarom moeten we ook zo nodig een nieuwe burgemeester aanstellen? Kunnen we niet gewoon één van de vier behouden? Zodat we niet geheel onbeslagen en groen aan de start verschijnen op 1 januari 2019? Het wordt nog moeilijk genoeg, laten we het niet nóg complexer maken. Nee, het breken van afspraken verdient normaliter niet de schoonheidsprijs. Maar omdat we het hier niet hebben over een kleinigheidje, omdat het hier gaat over een supergemeente met 62 duizend inwoners, doe ik het toch; ik stel de burgemeestersafspraak ter discussie. Wat heet, de burgemeester die de afspraak breekt en zijn of haar sollicitatiebrief bij CvK René Paas op het bureau legt krijgt hier op deze plek geen kritische noten, maar een lofzang. Omdat hij of zij datgene doet wat het beste is voor 62 duizend Westerkwartierders; de broodnodige kennis behouden, een stukje houvast bieden in onzekere tijden en doorgaan!
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!
Meningen verschillen. Zoals over de burgemeestersafspraak die ik eerder al eens ‘achterhaald’ heb genoemd. Met de kennis van nu is achterhaald misschien niet het juiste woord geweest. ‘Onnodig’ komt dichter in de buurt. ‘Doodzonde’ zou ook een goede omschrijving zijn, net als ‘overbodig’. Immers, we gooien kostbare kennis overboord omdat het bestuurlijk ietwat gevoelig kan liggen een burgemeester uit één van de vier gemeenten te behouden. Om de schijn van voortrekken te voorkomen, is ook wel gehoord. Onzin natuurlijk. Ik weet zeker dat alle vier de zittende (waarnemend) burgemeesters te goede trouw zijn en zich net zo hard zullen inzetten voor de hele gemeente Westerkwartier als dat ze nu doen voor hun eigen gemeente. Sterker nog, alle vier burgemeesters zijn al druk bezig met het beste voor hun fusiepartners. Er wordt immers al over de eigen gemeentegrenzen heen gekeken en rekening gehouden met elkaars wensen en mogelijkheden. De kennis van de vier burgemeesters over elkaars gemeenten is inmiddels behoorlijk. En wat doen wij? Wij geven ze straks alle vier een hand, een bloemetje en wensen ze het allerbeste. Onnodig, doodzonde en overbodig. Omdat het bestuurlijk misschien wat gevoelig ligt. Net als het kiezen van één vergaderlocatie wat gevoelig ligt. En (over)gevoeligheid is waarschijnlijk ook de reden dat er straks geen gemeentehuis komt. Je zou maar moeten kiezen tussen Leek en Zuidhorn. Bestuurders en raadsleden die elkaar het gemeentehuis, de vergaderlocatie of de burgemeester niet gunnen kunnen beter zelf niet mee naar de nieuwe gemeente. Waar gefuseerd wordt, moet men elkaar iets gunnen. Iets kunnen toegeven. Weggeven misschien wel. Waar alle inwoners van profiteren en de nieuwe gemeente sterker van wordt. Zoals een burgemeester met kennis van lopende zaken. Ik gun het ons.
Omdat discussies leuk zijn, meningen verschillen en iedereen wat mag vinden snijd ik het onderwerp toch maar weer eens aan. We gaan zeven drukke en cruciale maanden tegemoet. Maanden waarin veel moet worden geregeld, en waarin veel zaken ook nog onzeker zijn. Ik denk alleen al aan de invulling van het sociaal domein en het welzijns- en vrijwilligerswerk. Het worden maanden waarin we best wat vastigheden kunnen gebruiken richting een nieuwe gemeente. Een nieuwe gemeente met een nieuwe structuur, een nieuwe invulling en waarin veel ambtenaren én inwoners geconfronteerd worden met nieuwe situaties. We krijgen een nieuwe gemeenteraad die op een nieuwe manier wordt ingericht, met nieuwe gezichten naast de oude vertrouwde gezichten die zich in een nieuwe fractie terug vinden. Er komen nieuwe wethouders of oude wethouders op nieuwe posities. Daarbij rijst de vraag, waarom moeten we ook zo nodig een nieuwe burgemeester aanstellen? Kunnen we niet gewoon één van de vier behouden? Zodat we niet geheel onbeslagen en groen aan de start verschijnen op 1 januari 2019? Het wordt nog moeilijk genoeg, laten we het niet nóg complexer maken. Nee, het breken van afspraken verdient normaliter niet de schoonheidsprijs. Maar omdat we het hier niet hebben over een kleinigheidje, omdat het hier gaat over een supergemeente met 62 duizend inwoners, doe ik het toch; ik stel de burgemeestersafspraak ter discussie. Wat heet, de burgemeester die de afspraak breekt en zijn of haar sollicitatiebrief bij CvK René Paas op het bureau legt krijgt hier op deze plek geen kritische noten, maar een lofzang. Omdat hij of zij datgene doet wat het beste is voor 62 duizend Westerkwartierders; de broodnodige kennis behouden, een stukje houvast bieden in onzekere tijden en doorgaan!
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!