Op zoek naar de rode draad van Marijke Hondebrink
kleintje cultuur
Op zoek naar de rode draad van Marijke Hondebrink
“Er zitten hele schilderijen verborgen onder de zichtbare schilderijen”
ZUIDHORN – Of alle talentvolle schilders weten moeiteloos de weg naar kunstenares en galeriehoudster Aafke Holman in Burum te vinden, of Holman is een buitengewoon begenadigd schilderdocente. Wat de reden ook is, de cursisten schilderen wat af en de werken zou in z’n totaliteit niet misstaan in een echt museum. Eén gigantische expositie. Onder de cursisten Marijke Hondebrink uit Zuidhorn. “Het is mooi om jezelf steeds opnieuw uit te vinden en door te ontwikkelen.”
We treffen Marijke aan de vooravond van de grote afsluiting. De zomer staat voor de deur en dat houdt in dat het schilderseizoen in Burum ten einde is. “Alles staat dus al mooi ingepakt”, lacht Marijke. “Tijdens de laatste avond neemt elke cursist het werk mee dat zij dat jaar heeft gemaakt. Het geeft een mooi totaalplaatje en prima overzicht van hetgeen dat er het afgelopen seizoen allemaal is bereikt.” Onder al die prachtige werken dus een kleine twintig kunststukjes van Marijke Hondebrink. Van kinds af aan al bezig met zoeken naar creatieve uitlaatkleppen, die zij overigens in meerdere disciplines heeft gevonden. “Het begon al vroeg”, vertelt ze. “Wij kregen als gezin vroeger vrij laat een televisie, dus deden we andere dingen. In mijn geval ontzettend veel tekenen in mijn schetsboek. Daar kon ik uren zoet mee zijn.” Laten begon Marijke ook te boetseren, een liefde waar ze gedurende haar schoolperiode en studententijd nog vele uurtjes aan cursussen heeft gevolgd. “En fotograferen”, besluit ze. “Ook zo’n mooie bezigheid waar ik me helemaal in kan verliezen. Zeker als ik erop uit trek met het Zuidhorner fotoclubje In Focus. Dan gaan we dagje weg op zoek naar de mooiste plekjes om de meest prachtige foto’s te maken.” Groepjes is een terugkerend woord in het gesprek met de multigetalenteerde Marijke. “Ja, het sociale aspect is gewoon belangrijk. Het creatieve, dat moet eruit. Maar het is natuurlijk mooi als dat in goed en prettig gezelschap kan. Dat vind ik in Burum bij Aafke Holman en bij In Focus.” Wat tevens meewerkt is de vrije hand die Aafke Holman aan haar cursisten biedt. “Er is geen thema wat strak gevolgd moet worden”, zegt ze. “We krijgen handvaten en tips, maar mogen onze eigen weg bepalen. Die begeleidt zij dan van advies. Het is een goede manier om jezelf te ontwikkelen. Lekker op eigen initiatief zoeken naar de juiste compositie en passende kleuren.” Daarbij wil ook nog wel eens geëxperimenteerd worden, vult ze aan. “Door te werken met zand door het verf en pasta’s krijg je een ander effect. Zeker bij bijvoorbeeld de zeelandschappen die graag naschilder van mijn eigen foto’s werkt dat goed. Een strand wordt nog meer een echt strand. Met textuur, zodat het grove ook gevoeld kan worden.” En of het weleens verkeerd uitpakt? “Nou, er zijn genoeg doeken bij waarbij er onder het zichtbare schilderij nog een ander schilderij verborgen zit”, bekent ze. “Ik schilder weleens wat over als het me niet bevalt.” Even komt ze nog terug op het niet hoeven te werken met bepaalde thema’s. “Toch een uitzondering dit jaar”, lacht Marijke. “Wel een hele leuke overigens. Want ook in Burum besteden ze aandacht aan Leeuwarden, de stad die dit jaar de Culturele Hoofdstand van Europa is. Aafke heeft een aantal doeken neergelegd en daarover een rood draad neergelegd. Elk doek heeft een deel van de rode draad en tezamen vormen ze dus één geheel. De rode draad verbindt. Dat is best speciaal en leuk om te doen.” De werken van de deelnemende cursisten worden 13 oktober tentoongesteld in de galerie van Holman, “De Blauwe Roos”. Spannend, vindt Marijke. “Ik heb ooit eens geëxposeerd in het oude Zonnehuis van Zuidhorn. Dat was leuk om te doen. Ik heb daar zelfs nog een schilderij verkocht. Eigenlijk net die ene die ik echt zelf wilde houden. Maar goed, je kunt niet alles zelf ophangen. Hier zou het waarschijnlijk op zolder zijn beland, terwijl het schilderij nu een mooi plekje ergens op een geschikte muur heeft gekregen.” Of ze zelf nog eens haar eigen werken exposeert durft Marijke nog niet te zeggen. “Alhoewel, waarom ook niet. Waar? Het Cultureel Centrum van Zuidhorn lijkt me leuk. Misschien, ooit, in de toekomst. Wie weet.”
“Er zitten hele schilderijen verborgen onder de zichtbare schilderijen”
ZUIDHORN – Of alle talentvolle schilders weten moeiteloos de weg naar kunstenares en galeriehoudster Aafke Holman in Burum te vinden, of Holman is een buitengewoon begenadigd schilderdocente. Wat de reden ook is, de cursisten schilderen wat af en de werken zou in z’n totaliteit niet misstaan in een echt museum. Eén gigantische expositie. Onder de cursisten Marijke Hondebrink uit Zuidhorn. “Het is mooi om jezelf steeds opnieuw uit te vinden en door te ontwikkelen.”
We treffen Marijke aan de vooravond van de grote afsluiting. De zomer staat voor de deur en dat houdt in dat het schilderseizoen in Burum ten einde is. “Alles staat dus al mooi ingepakt”, lacht Marijke. “Tijdens de laatste avond neemt elke cursist het werk mee dat zij dat jaar heeft gemaakt. Het geeft een mooi totaalplaatje en prima overzicht van hetgeen dat er het afgelopen seizoen allemaal is bereikt.” Onder al die prachtige werken dus een kleine twintig kunststukjes van Marijke Hondebrink. Van kinds af aan al bezig met zoeken naar creatieve uitlaatkleppen, die zij overigens in meerdere disciplines heeft gevonden. “Het begon al vroeg”, vertelt ze. “Wij kregen als gezin vroeger vrij laat een televisie, dus deden we andere dingen. In mijn geval ontzettend veel tekenen in mijn schetsboek. Daar kon ik uren zoet mee zijn.” Laten begon Marijke ook te boetseren, een liefde waar ze gedurende haar schoolperiode en studententijd nog vele uurtjes aan cursussen heeft gevolgd. “En fotograferen”, besluit ze. “Ook zo’n mooie bezigheid waar ik me helemaal in kan verliezen. Zeker als ik erop uit trek met het Zuidhorner fotoclubje In Focus. Dan gaan we dagje weg op zoek naar de mooiste plekjes om de meest prachtige foto’s te maken.” Groepjes is een terugkerend woord in het gesprek met de multigetalenteerde Marijke. “Ja, het sociale aspect is gewoon belangrijk. Het creatieve, dat moet eruit. Maar het is natuurlijk mooi als dat in goed en prettig gezelschap kan. Dat vind ik in Burum bij Aafke Holman en bij In Focus.” Wat tevens meewerkt is de vrije hand die Aafke Holman aan haar cursisten biedt. “Er is geen thema wat strak gevolgd moet worden”, zegt ze. “We krijgen handvaten en tips, maar mogen onze eigen weg bepalen. Die begeleidt zij dan van advies. Het is een goede manier om jezelf te ontwikkelen. Lekker op eigen initiatief zoeken naar de juiste compositie en passende kleuren.” Daarbij wil ook nog wel eens geëxperimenteerd worden, vult ze aan. “Door te werken met zand door het verf en pasta’s krijg je een ander effect. Zeker bij bijvoorbeeld de zeelandschappen die graag naschilder van mijn eigen foto’s werkt dat goed. Een strand wordt nog meer een echt strand. Met textuur, zodat het grove ook gevoeld kan worden.” En of het weleens verkeerd uitpakt? “Nou, er zijn genoeg doeken bij waarbij er onder het zichtbare schilderij nog een ander schilderij verborgen zit”, bekent ze. “Ik schilder weleens wat over als het me niet bevalt.” Even komt ze nog terug op het niet hoeven te werken met bepaalde thema’s. “Toch een uitzondering dit jaar”, lacht Marijke. “Wel een hele leuke overigens. Want ook in Burum besteden ze aandacht aan Leeuwarden, de stad die dit jaar de Culturele Hoofdstand van Europa is. Aafke heeft een aantal doeken neergelegd en daarover een rood draad neergelegd. Elk doek heeft een deel van de rode draad en tezamen vormen ze dus één geheel. De rode draad verbindt. Dat is best speciaal en leuk om te doen.” De werken van de deelnemende cursisten worden 13 oktober tentoongesteld in de galerie van Holman, “De Blauwe Roos”. Spannend, vindt Marijke. “Ik heb ooit eens geëxposeerd in het oude Zonnehuis van Zuidhorn. Dat was leuk om te doen. Ik heb daar zelfs nog een schilderij verkocht. Eigenlijk net die ene die ik echt zelf wilde houden. Maar goed, je kunt niet alles zelf ophangen. Hier zou het waarschijnlijk op zolder zijn beland, terwijl het schilderij nu een mooi plekje ergens op een geschikte muur heeft gekregen.” Of ze zelf nog eens haar eigen werken exposeert durft Marijke nog niet te zeggen. “Alhoewel, waarom ook niet. Waar? Het Cultureel Centrum van Zuidhorn lijkt me leuk. Misschien, ooit, in de toekomst. Wie weet.”