Paradijselijk

minikul

Ik ben geen muziekkenner. Wel een liefhebber, maar dan eentje waarbij de melodie gewoon lekker in mijn gehoor moet liggen en verder niks. Geen diepere gedachten. Of zo. Noem mij gerust een muziekbarbaar, hoewel niet het Frans Bauer-genre of de Vlam-in-de-pijp-liederen mijn liefde hebben. Geef mij maar Aznavour, zei de snob. Met klassiek, zwaar klassiek, heb ik eigenlijk helemaal niets. Daar moet je kennelijk verstand van (willen!) hebben en dat heb - en eerlijk gezegd: ook wíl – ik niet. Ach, leven & laten leven, iedereen van zijn of haar voorkeuren laten genieten, is mijn uitgangspunt. Mits ie de ander geen overlast bezorgt. Toch hinderde het me niet, toen op een zonnige zondagmorgen buren van drie huizen verder hun schuifdeuren openzetten om ook de omwonenden van, laat ik het ‘gedragen’ noemen, klassieke muziek te laten meegenieten. Die ongevraagde muziek klonk echt hemels in mijn oren. Met violen, piano en een solerende harp. Nogmaals: hemels en een genot om er naar te luisteren. Het maakte mijn zonnige zondagochtend in de tuin tot een paradijselijk genoegen. Ook, toen de buren-van-drie-tuinen-verder de cd nogmaals lieten afspelen. Toen de cd voor de derde keer in successie in de roulatie ging, vond ik het persoonlijk echter wel welletjes. Overdaad schaadt, maar ach: leven & laten leven. Op mijn dagelijkse hometrainer-sessie in de slaapkamer voor de tv zet ik die meestal op de klassieke zenders Mezzo of Brava. Omdat zo’n half uurtje zwetend trimmen me anders te lang gaat duren. Soms is de muziek op die zenders te ‘zwaar’ of te onbegrijpelijk voor me, maar ik zet meestal toch door, ondanks dat mijn vrouw vanuit de badkamer dan roept ‘Zet asjeblieft het geluid zachter zodat ik het niet hoef te horen, of wil je interessanterig doen…’ Maar echt aan mij is pure klassiek toch niet besteed. Nog niet tenminste, maar de aanhouder wint, toch? Nog echter klinkt mij de schitterende aria die de taxichauffeur die ons vanaf een afgelegen auto-trein-station in Zuid Frankrijk naar het centrum van Avignon vervoerde, zéér luid vanuit de speakers in zijn taxi over ons heen stortte, in de oren. Maar toen waren we er, kennelijk (ook) vanwege de vermoeidheid van een lange treinreis, helemaal voor in de stemming. Beetje murw. Ik zal daarom manmoedig dóór gaan met naar ook klassieke muziek luisteren. Want, al is het maar af en toe, hemelse muziek horen, geeft mij een paradijselijk gevoel.

Henk Hendriks

UIT DE KRANT