Piet’s Big City – week 08 - ‘15

Mijn Gazellefiets is van februari 1955. Eerst dacht ik dat het rijwiel uit 1965 was, maar in de voorvelg las ik toch duidelijk februari 1955. Vind ik eigenlijk wel mooi. Tien jaar ouder dan gedacht, wat tevens inhoudt dat mijn Gazelle nu 60 jaar oud is. Dat is ouder dan Hans Nijland en Mari Carmen, maar  wel weer jonger dan Jenny Arean en Jacques d’Ancona. Lang geleden alweer kocht ik de fiets voor €50,00 van Klaas de Graaf, de met afstand beste bandenplakker van stad en ommeland. Klaas bestiert het Keldertje van Heldertje en op zo maar een maandagmiddag riep hij mij binnen omdat hij vond dat de door hem ingeruilde Gazellefiets nou typisch iets voor mij was. Klaas had gelijk. Vanaf de eerste pedaaltred wist ik dat dit voor mij het ideale rijwiel was. Tot aan de dag van vandaag vind ik dat nog steeds. Een ding is jammer. Dat het geen Fongers is. Mijn vader heeft namelijk maar liefst 28 jaar als procuratiehouder zijn beste krachten aan deze Groninger rijwielfabriek gegeven. Ooit bezat ik een heuse Fongersfiets uit de jaren 50 met de drieversnellingsnaaf nog aan de stang in plaats van aan het stuur, maar dit unieke exemplaar werd bij mij voor de deur gestolen. Die dag was ik ontroostbaar. Nu heb ik dan deze Gazelle, de fiets die mij overal heen brengt. Langzamerhand zo bekend in de stad dat niemand hem durft te jatten. Heel puberaal zet ik hem soms expres niet op slot en toch staat hij er altijd weer. De vaalgrijze fietstassen en de oeroude trommelremmen, gecompleteerd met een onvervalst Brooks zadel, houden de dieven op afstand. Dat komt goed uit, want ik kan niet zonder hem. In de binnenstad doe ik alles op de fiets, zelfs boodschappen. Nooit een lekke band en de drie versnellingen van Sturmey Archer doen het altijd. Sturmey Archer, de weg terug. Zo luidde destijds de spreuk op de reclameposter. Bij Fongers was dit Rijdt Veilig, Rijdt Fongers en bij Gazelle heel toepasselijk Piet Pelle op zijn Gazelle. Jaren geleden kreeg ik van een Groningse dame een boekje met de titel ’T Avontuur van Piet Pelle. Het was een uitgave van de N.V. Gazelle Rijwielfabriek Dieren. Vanwege de liefde voor mijn fiets wilde Anneke, zo heet de dame, het boekje dat zij al jaren in bezit had, aan mij geven. Zij vond het in dit geval een passend cadeautje. Ooit had Anneke het gekregen van haar over-over-grootmoeder. Er was een briefje van Anneke bij waarin stond geschreven dat het boekje voor haar antieke waarde met emotie had. En toch kreeg ik het boekje van Anneke, zij het met de boodschap om er zuinig op te zijn. Dat ben ik zeker, zelfs zuiniger dan op mijn Gazellefiets. Gisteren stond hij nog tegen een boom in de Herestraat. In de regen met de fietstassen open. Gelukkig lag het Piet Pelle boekje van Anneke veilig thuis.