Piet’s Big City – week 29 - ‘15

Ewald Anches heeft zijn lichaam ter beschikking gesteld van de wetenschap. Vandaar dat er een samenzijn was in café De Sigaar aan de Hoge der A om zijn leven te vieren. Een kleurrijk leven van een markante horecaman was het, dat mag gerust worden gezegd. In totaal was Ewald eigenaar van maar liefst veertien etablissementen in Stad. Mooie hoeden, driedelige pakken en moderne gepoetste puntschoenen waren het handelsmerk van de flamboyante Surinamer. Ewald Anches krijgt vijf kinderen, drie dochters en twee zonen. Hij is 79 jaar geworden.  Het eerste café dat Anches samen met zijn vrouw Corry in 1978 opent is De Coup’n aan de Oostersingel. Artsen en verpleegsters drinken er na de nachtdienst een kop koffie of eten een uitsmijter. De zaak wordt een begrip. Er zullen nog vele cafés volgen. De Swaan in de Zwanestraat, café Ewald, De Wish, De Bruin, Cambrinus, De Drie Uiltjes in de Oude Ebbingestraat, All Nation, het huidige Soestdijk, Borsalino, vernoemd naar de hoed die Ewald naast de Amerikaanse Stetson altijd droeg , Eerste Kamer, hét domein in de Peperstraat voor studenten, Cambridge, Tante Truus, De Oude Wacht tegenover de WEEVA waar Anches een bloeiend bedrijf van maakte, en Halfweg aan de Paterswoldseweg. Veel bier en veel witte wijn met ijs worden er op Ewald Anches gedronken. Ik zie Rob Timmer van de vroegere Citroën garage aan de Friesestraatweg en later aan het Hoendiep. De man die nog altijd in een adem wordt genoemd met de Citroën DS, beter bekend als de Snoek. Het is dan ook niet vreemd dat er links van De Sigaar een prachtig exemplaar van dit merk staat. Zwart van kleur en in nieuwe staat. Niet te koop volgens Timmer. Bied maar eens twintig duizend is mijn gedachte dan altijd. Er is nog een stoel vrij en daar mag ik na het condoleren van de familie gaan zitten. Nast Lina zo zal later blijken. Ik ken Lina niet maar ben blij dat ik naast haar mag zitten. Ik zag je laatst nog op tv in de Herestraat begint Lina en ik dacht dat je nogal arrogant was. O zeg ik, dat is raar, je kent me niet eens. Als ik besluit weg te gaan vertrouwt Lina me toe dat ze zich vergist heeft. Ik vind je eigenlijk wel sympathiek. Haal je nog een biertje voor me. Met plezier Lina. Zo zie je maar weer, oordeel nooit te snel. Vaak valt het alles mee. Ik praat bij het afscheid nog even met Wijnand van Smeden, de eigenaar van De Sigaar, die Ewald een warm hart toe draagt en het daarom fijn vindt dat het samenzijn in zijn café is, en met Tineke die mij nog steeds het gevoel geeft dat de tijd heeft stil gestaan. De eeuwige jeugd is op haar tot aan de dag van vandaag van toepassing. Onderweg naar huis fietsend denk ik aan Ewald. Een geweldige man met prachtige verhalen. Een heuse paradijsvogel.