Piet’s Big City week 41 ”15
Ik had Nitzan al heel lang niet meer gezien. Toen ik last van mijn rug had belde ik hem op. Of hij er even naar wilde kijken. Nitzan, voor intimi Nitz, is namelijk fysiotherapeut, vandaar. Dezelfde dag nog lag ik bij hem op tafel. Volgend Nitzan was het niets ernstigs. Gelukkig maar. Zelf had ik al visioenen van een hernia. Ik maak het wel even wat losser zei Nitz. Tot nu toe geen last meer gehad. Na de behandeling stelde ik voor om weer eens samen te gaan eten. Vond Nitzan een puik idee en een maand later was het zover. Toen Nitz nog basketbalde bij Donar en daarna bij Zwolle praten we regelmatig bij, maar dat was dus al een hele poos geleden. Ouderwets eten bij de WEEVA, het Woon En Eethuis Voor Allen aan het Zuiderdiep, leek mij de juiste plek om weer eens van gedachten te wisselen. Nitzan was nooit eerder bij de WEEVA geweest, dus dat werd tijd. Bij de deur stond Nienke ons al op te wachten. Nienke is met afstand de beste gastvrouw van de Big City en zo introduceerde ik haar ook bij Nitzan die, net als bijkans alle gasten, ogenblikkelijk om was. Nienke is nog zo’n gastvrouw waarbij de mensen het fijn vinden dat zij bij hen aan tafel komt keuvelen. Soms doet Nienke dat in heupzit naast de tafel, of ze pakt een stoel en schuift aan. Had elk etablissement maar een Nienke verzucht ik vaak. Oud en jong houden van haar. Niet alleen Nienke, ook de kaart kan mijn gast bekoren. Vooraf nemen we de salade van vis, maar dan ontwaart Nitz opeens bij de hoofdgerechten kalfslever met uien waar volgens hem zijn vader ook stapelgek op is. De keuze is dan ook snel gemaakt en tijdens het nuttigen van de kalfslever wordt mij al duidelijk dat Nitzan met vrouw en kinderen hier vaker gaan komen. Naast bloedworst en het ouderwetse draadjesvlees heeft het restaurant bij de toetjes de Groninger poffert op de kaart en ook dat is goed aan Nitz besteed. Hangop zie ik helaas niet meer staan, maar gelukkig is de traditionele Dame Blanche er nog wel, net als de biefstuk voor de man en de vrouw. Het lijkt wel de biefstuk van Loetje uit Amsterdam met jus en wit brood. Wie was nou de beste basketballer waar jij mee hebt gespeeld vraag ik Nitzan. De oud-speler houdt het op Mike Vreeswijk bij Donar. En de beste coach? Na lang nadenken was dat voor hem toch wel Herman van den Belt bij Zwolle. Drie uur later is het klaar. Bomvol en voldaan verlaten wij de WEEVA. Nienke was als vanouds, net als het zalige Nederlandse voedsel. Bij de parkeergarage spreken we af dat we de volgende keer naar Briltil gaan. Naar André Dokter, die ook als geen ander weet hoe je de gasten kunt verwennen. Bedankt zegt Nitzan nogmaals. Voor je gezelschap en het eten.