Piet’s Big City – week 50 - ‘14
Het bankje op de begraafplaats van Noorddijk vlakbij de graven van mijn moeder en Yvon geeft mij rust. Je hebt ook mannen en vrouwen die er de rust niet vinden en er altijd weer kapot vandaan komen. Ik heb dat niet. Om het ritme van de dag weer enigszins terug te vinden ren ik op maandag, woensdag en vrijdag een uurtje door het bevrijdingsbos en strijk daarna neer op het mij zo vertrouwde bankje. Ik lees de namen op de grafstenen en concludeer dat ik de meesten niet heb gekend. In liefdevolle herinnering staat er op die van mijn moeder en op de grafsteen van Yvon staat een regel uit een nummer van mijn overleden vriend Harry Muskee. Toen Yvon was gestorven vroegen mijn dochters wat er op haar rouwkaart moest staan. Ik hoefde er niet over na te denken. Niet alleen op haar rouwkaart maar ook op haar grafsteen staat de prachtige zin uit het beroemde lied ‘Somebody will know someday’. Gelukkig waren de meiden het helemaal met hun vader eens. ‘One misty morning I’m gonna write your name in the sky’. Wie zo’n tekstregel verzint moet wel een bijzonder mens zijn. En dat was Harry! Voordat de grafsteen van Yvon was geplaatst had ik de prachtzin van Harry al op haar graf gezet. Op een gevonden boomstronk had ik met een viltstift de tekst opgeschreven. Toen de grafsteen van Yvon was geplaatst ben ik op een regenachtige zondag met Greetje naar Rolde gereden. Hier ligt Harry Muskee begraven en op zijn graf heb ik de boomstronk met ‘One misty morning…’ gelegd. Voor mij was de cirkel rond. Recent maakte Johan Derksen voor zijn muziekprogramma op RTL7 opnames van het graf van Cuby en was de tekst op de boomstronk vol in beeld. Het is wel duidelijk dat ook Johan het een prachtige regel uit een even zo mooi nummer vindt. Terug naar het bankje. Mijmeren in de zon over de zin en de onzin van het leven. Soms komt er iemand naast mij zitten. Praten over dode familieleden schept een band. Toch zit ik het liefst alleen. Ik zie een man de begraafplaats opfietsen. Komt elke dag een kaars aansteken. Een mooi gebaar aan zijn dierbare. Sommigen liggen al heel lang op het rustieke kerkhof van Noorddijk. Aan de overkant van de weg staat het prachtige kerkje waar de o zo mooie brief van mijn jongste dochter Welmoed aan haar moeder door uitvaartverzorger Anne de Jonge werd voorgelezen en waar ik recht uit het hart een volle kerk toesprak. Zoals altijd niets voorbereid maar gewoon wat in mij opkwam. Ik hou van het bankje op de begraafplaats. Nergens is het beter om te filosoferen dan daar. Ben je nog bij mama en oma geweest vraagt mijn oudste dochter Maddi. Ik knik en vertel haar over mijn zielroerselen en de innerlijke rust die deze plek mij geeft.