Plaats: Bakkerij Jager Grijpskerk
Tijd: 17.15
Al jarenlang wordt is het iedere zomer weer een feestje: de Kindervakantie Spelweek in Grijpskerk. Een week lang worden er de leuke spelletjes gedaan, worden er hutten gebouwd en feestjes gevierd. En het leukste is: de spelweek wordt georganiseerd door jongeren die zelf nog niet eens zo heel lang geleden tot de doelgroep behoorden. ‘Voor de jeugd, door de jeugd’, dat is ons motto’, vertelt de 22-jarige Ruth Plasman, voorzitter van de groep die bestaat uit dertig vrijwilligers. Dat de Kindervakantie Spelweek ieder jaar weer doorgang kan vinden is met name te danken aan de acties die de vrijwilligers gedurende het jaar houden om geld in te zamelen voor de organisatie van de spelweek. Ieder jaar in november komen de vrijwilligers daarom langs de deuren in Grijpskerk met koeken van Bakkerij Jager. Het is vrijdag aan het einde van de middag wanneer de vrijwilligers bijeen komen voor de bakkerij. De (On)genode gast komt hen even een bezoekje brengen en de eerste koek van hen kopen. Onder de vrijwilligers deze avond zijn ook Hilbrand Swieringa en Kaz Wiersma. Kaz, voormalig voorzitter van de groep die verantwoordelijk is voor de Kindervakantie Spelweek, staat te popelen om aan de slag te gaan. ‘Deze koekactie doen we al jaren en het is altijd weer een succes. Mensen rekenen er echt op. We hoeven bijna nooit meer uit te leggen waarvoor de actie eigenlijk is. Men weet: koeken zijn voor de Kindervakantie Spelweek’. De groep vrijwilligers heeft om 17.15 afgesproken, maar de vrijwilligers druppelen pas later allemaal het plein op.
Het geeft Ruth nog even de mogelijkheid om de straten te verdelen onder de groep, die deze avond uit zo’n achttien jongeren bestaat. Er wordt tactisch nagedacht over de straten. Wie woont waar en wie kent wie? Niet iedereen is even blij met de actie. Eén van de vrijwilligers komt aanfietsen en roept uit: ‘Wie had ook alweer bedacht om deze actie in november te doen? Kon dat niet in de zomer?’
Terwijl de straten verdeeld worden komen zoon Bert en vader Harrie Jager druk bezig karren vol met ‘oude wijvenkoeken’ in een auto te laden. ‘Moet je voelen, de koeken zijn gewoon nog warm!’ roept Ruth. Ondertussen wordt de eerste handel al gedaan. Een voorbijganger ontkomt niet aan de groep die zich vol overgave op de voorbijganger stort. Hij moet er aan geloven, zonder koek komt hij niet verder. Het maakt de voorbijganger niets uit. Ook hij rekende al op de koeken. ‘Maar dan hoeven jullie straks niet meer bij me aan te bellen he?’ Bea Jager, vrouw van, deelt ondertussen nog een stapel bigshoppers uit aan de jongeren die zo meteen langs de deuren zullen gaan. Ik merk op dat het enthousiasme groot is, wat Ruth meteen beaamt. ‘Dat is denk ik de kracht van ons team. We doen het echt met z’n allen, we zijn naast een groep vrijwilligers ook gewoon vrienden van elkaar. We hebben nooit moeite om aan vrijwilligers te komen. Momenteel hebben we zelfs een vrijwilligersstop. Dertig mensen is echt genoeg.’ Wanneer ik vraag of je op je dertigste soms moet stoppen als vrijwilliger bevestigd Ruth ook dat. ‘Onze leeftijden zijn van achttien tot dertig. We willen dit echt als jongeren doen voor de kinderen. Zo houdt je zo’n spelweek leuk, omdat wij nog goed begrijpen wat kinderen leuk vinden om te doen. Daarom hebben we de leeftijdsgrens echt ingesteld op dertig. Ik denk echter dat de meesten van ons rond de 22 zijn’, aldus Ruth. Wanneer de groepsfoto samen met Bea gemaakt is koop ik dan wel niet de eerste, maar de tweede koek van de groep waarna zij op pad gaan langs de deuren. ‘Gelukkig is het droog vandaag’, lacht Ruth.
