Plaats: Jilt Dijksheide Opende
Tijd: 14.45
Enigszins aan de late kant ga ik naar de Jilt Dijksheide bij Opende. In mijn agenda stond een snert/bruine bonen-wandeltocht genoteerd, die om 14.00 uur zou beginnen. Mijn ervaring met wandeltochten leert mij echter dat wanneer ik aan de late kant ben bij een wandeltocht dat ik even navraag doe bij de organisatie en wel naar ergens halverwege de route kan rijden om aan te haken. Dit keer heb ik het echter gruwelijk mis. Wanneer ik bij Hof van Arcadia vraag naar de route, vertelt Teije Jacobi dat deze in zijn geheel over de heide gaat. Ergens naartoe rijden is er dan dus ook niet bij. Teije raadt mij aan om maar gewoon de heide op te lopen. ‘Je ziet ze vanzelf!’ roept hij me na. Teije blijkt het niet bij het rechte eind te hebben. Na een kwartier lopen ben ik, afgezien van een mountainbiker, nog niemand tegengekomen. Dan zie ik in de verte een man lopen. Er min of meer van uit gaande dat ook mensen individueel de tocht zouden kunnen lopen, neem ik aan dat hij een deelnemer is aan de tocht. Het blijkt Heikie Hoeksma te zijn, bekend om zijn schilderachtig mooie tuin in Harkema. In de twee jaar dat ik Heikie niet gezien heb blijkt hij weinig te zijn veranderd. Ons gesprek begint hij dan ook met een zelfgeschreven gedicht, alvorens hij me vraagt wat mij naar de Jilt Dijksheide brengt. Ik vertel dat ik op zoek ben naar deelnemers van de wandeltocht, waarna Heikie enthousiast uitroept: ‘Die weet ik wel te vinden, kom maar met me mee!’ Tijdens de zoektocht naar de wandelaars blijkt Heikie overduidelijk niet mee te doen met de wandeltocht. Hij is op eigen houtje naar het natuurgebied gegaan. Hij komt hier veel vaker. ‘Ik hou hier min of meer een beetje toezicht. Ik spreek mensen er op aan als ze hun hond niet aanlijnen, of wanneer ze troep maken. Dat wordt niet altijd gewaardeerd, maar er zal toch iemand het hun moeten vertellen. Ik trek me er niks van aan, als het niet gewaardeerd wordt’, aldus Heikie. Na een halfuur lopen en bijpraten hebben we echter nog steeds de wandelaars niet gevonden. In de verte zie ik een groepje mensen lopen, en Heikie en ik besluiten dat onze wegen dan zullen scheiden. Ik ben echter nog geen twintig meter verder wanneer Heikie me terugroept. ‘Hier zijn ze!’
Een grote groep mensen komt net uit de bossen wanneer ik terugkom. De IVN-Grootegast, de organisatoren van de tocht, is goed herkenbaar in de groene jassen en groene petten die zij dragen. Zij begeleiden de tocht, die door twee verschillende groepen gelopen wordt. Pas dan krijg ik ook in de gaten dat het niet een wandeltocht betreft, maar een excursie door het natuurgebied. Herman Woltjer loopt voorop in de ene groep, en vertelt honderduit over wat er allemaal te zien is op de Jilt Dijksheide. We passeren een pingo-ruïne, waar zomers bijzondere planten langs groeien. Herman laat her en der andere natuurschatten zien. Een nest van een roofvogel, een varen die anders nooit in deze tijd van het jaar te zien is, een bijzondere paddenstoel. De deelnemers vragen hem het hemd van het lijf over het gebied en wat er allemaal te zien is. Tussendoor wordt er stevig doorgewandeld, want inmiddels begint het al te schemeren en beginnen de deelnemers al uit te kijken naar de warme kop snert of de bruine bonen die zij na afloop van de tocht voorgeschoteld krijgen. Voordat het zover is drukt Herman de deelnemers nog wel op het hart ook eens terug te komen wanneer het zomer is. ‘Ook dan is het hier prachtig!’ Zijn relaas wordt beaamt door Henk Top, voorzitter van Fc Grootegast, die deze zaterdag voetbalvrij is en zo dus deel kan nemen aan de tocht. ‘Klopt helemaal. Ook dan is het hier prachtig’.
