Barry Kooy
Voorzitter Hengelclub Noordhorn
'Vissen heeft altijd een grote rol in mijn leven gespeeld. Vroeger viste ik graag en inmiddels zit ik al zo'n 35 jaar bij de hengelclub. Het was een logische stap voor mij om voorzitter te worden, omdat ik veel bestuurlijke ervaring heb. Vanaf mijn jeugd heb ik al verschillende bestuursfuncties uitgevoerd, zoals bij de voetbalvereniging of bij tennis bijvoorbeeld. Als nieuwe voorzitter van de Hengelclub hebben we met het bestuur al een aantal dingen aangepakt, zoals de statuten en een heel nieuw regelement. Daarnaast zijn we nu ook bezig om vijf vissteigers financieel rond te krijgen en te realiseren aan de Zon- en Spicastraat in Zuidhorn. Eentje daarvan wordt toegankelijk voor invaliden, zodat ook de bewoners van het Zonnehuis er gebruik van kunnen maken. We hebben inmiddels de helft van het geldbedrag binnen, maar er is dus nog een groot deel nodig. Zo hebben we er ook voor gekozen om het budget voor ons 75-jarige jubileumfeest daar aan te besteden, omdat dat nu prioriteit heeft voor ons. Op dit moment hebben we vijftig vissende leden en een totaal aantal van driehonderdvijftig leden. We organiseren kleine competities, waarbij zij tegen elkaar kunnen vissen. Dat doen we op woensdagavond en op zaterdagochtend. Na acht tot tien wedstrijden is er dan een winnaar. Toen ik voor het eerst bij de vereniging kwam, was dat even wennen. De rest was allemaal bang voor mij, want ik kwam uit Friesland. Inmiddels is daar niks meer van te merken hoor, want ze zijn allemaal beter dan ik. Ik gooi mijn hengeltje nu gewoon uit en dan zie ik wel verder. Vroeger was dat anders. Toen vond ik het bijvoorbeeld geweldig om op paling te vissen. oftewel om te peuren. In Friesland had je daar een speciale peurvergunning voor nodig, maar die was onmogelijk te krijgen. Daarom werd het een stroopachtig gebeuren. Stiekem vingen we die palingen en dan kreeg je echt een kick als het was gelukt en je niet gepakt was. Toen ik vervolgens naar Groningen ging, kreeg ik gelijk zo'n vergunning. Ik heb daarna nooit meer gepeurd. De spanning was eraf, dus ik vond het niks meer aan. Toen is het bij het ‘normale’ vissen gebleven.
