Maria’s Mooie Mensen 31”16

Een nieuwe wasmachine, dat leek me nou een genot voor als mijn meisjes er zouden zijn. Aangezien ons gezin ‘bijna zou verdubbelen’, zoals manlief altijd onheilspellend zei, leek het ons ook nog eens meer dan gerechtvaardigd. Toen oudste dochterlief ook nog eens een heuse buikgriep oppikte en ik destijds met een dikke buik heel wat was moest verstouwen, was de keus opeens snel gemaakt: hij zou er komen. Direct besteld en een dag later al stond hij rond het middaguur te blinken in mijn bijkeuken. Vol knopjes en functies zoals een zelfreinigende wasmiddellade en een vlekkenprogramma om twaalf soorten vlekken er moeiteloos uit te wassen. Klonk me als muziek in de oren en heus: als deze prachtmachine klaar is, klinkt er serieus muziek uit. Fan-tas-tisch. Mijn oude wasmachine was een prachtig cadeau van mijn ouders toen ik het studentenleven gedag zei, de kamers achter me liet en voor het eerst in een echt huis ging wonen. Hij deed het nog goed, maar de grootte van de trommel was meer dan zat voor mij alleen, maar werd met ineens drie kinderen een ander verhaal. Van programma’s als een snelle was, een allergie-was of een was met babyvoeding-vlekken had die machine nog nooit gehoord. Nee dan mijn blinkende, muziekspelende nieuwe machine. Die kon het allemaal en zonder moeite. Vol plezier was ik alweer maanden alle stapels weg. En stapels zijn het, kan ik nu vertellen. Waar ik bij voorbaat nog aan manlief vroeg of we nou echt zoveel meer was zouden hebben en of die grote trommel wel nut zou hebben – waarop hij dus weer onheilspellend antwoordde dat ons gezin bijna zou verdubbelen –, twijfel ik nu niet meer: wij hebben absoluut veel was momenteel. En dus is het een nieuw ochtendritueel: verzamelen, scheiden en aanzetten maar. Dan flessen wassen, opruimen en snel even aan het werk om te wachten op dat muziekje. Afgelopen week klonk er een wel heel indringend geluid. Was dat wel mijn muziekje? Nee dus: mijn prachtige blinkende machine klonk niet zo gezellig, maar bracht een schel gepiep voort. In beeld prijkte een onheilscode: error e-25. In de machine een heleboel spuugdoeken waar ons gezin absoluut niet zonder kan. De deur weigerde dienst, evenals alle andere opties die er op deze machine zitten. Na tien minuten in de wacht vertelde een telefoniste dat er weinig hoop was. Error e-25 betekent wachten op hulptroepen en tja, laten ze het nou net héél druk hebben. En dus moet ik vijf lange dagen zonder mijn blinkende machine door. Zelfs mijn tweeling-troefkaart deed niks bij de telefoniste. ‘Ik heb dus TWEE baby’s thuis met reflux’, probeerde ik nog. ‘Weet u eigenlijk wel wat dat is, reflux? Dat betekent dat ze eerlijk waar álles eronder spugen. Spuugdoeken gaan er hier in la-ding-en doorheen. Om het over de kleren maar niet te hebben’. Mijn uitleg mocht niet baten. Ze had wel absoluut medelijden met mij. Maar daar moet ik het dan mee doen. Dus nu heeft iedereen een spuugverbod in huize Wijnands. Oudste dochterlief mag absoluut niet knoeien en gaat wat minder in bad. Zo komen wij die dagen wel door.