Schierstee Wehe-Den Hoorn

||
|| Foto: ||
ongenode gast

Datum: 7 februari 2013

Tijd: 14.00 uur

Verbaasde blikken als de Ongenode Gast afgelopen donderdag de parkeerplaats van Hotel-Restaurant Schierstee oprijdt. Inderdaad, voor een voorlichtingsmiddag voor ouderen is de Ongenode Gast, slechts 28 lentes oud, nog ietwat aan de jonge kant. Deze door de gezamenlijke ouderenbonden, de PCOB, de ANBO en de KBO, in de gemeente De Marne georganiseerde bijeenkomst staat in het teken van voorlichting over krimp en de gevolgen hiervan.

Het onthaal in de garderobe is allerhartelijkst. Johan Valkema troont me mee naar de zaal. Koffie en thee wordt geschonken en op de tafel staan schalen met ontbijtkoek, welke, zo heeft de Ongenode Gast al vaker ervaren, onlosmakelijk lijkt verbonden te zijn met ouderen. Het is al gezellig druk. Zeker een vijftig grijze koppies tellen we, slechts een enkeling waagt zich nog aan een kleurspoelinkje en er is één hip petje te ontwaren.

Dat de belangstelling zo groot is, lijkt niemand te verbazen. “Dit onderwerp leeft wel bij ouderen”, vertelt Valkema. “Er verandert veel door de krimp. Mensen zien bijvoorbeeld het Asingahof verdwijnen, waar minder kamers voor terug komen. Ze vragen zich af of er straks nog wel ruimte voor ze is in een verpleegtehuis en willen graag in een levensloopbestendige woningen wonen.” Zijn trots op de gemeente steekt deze Ulrummer niet onder stoelen of banken. “Het is echt niet zo dat het hier allemaal negatief is. Morgen gaan we naar Amsterdam, daar in de omgeving spelen dezelfde problemen.”

Saskia Reinders, beleidsadviseur bij de gemeente, is zeer in haar nopjes met de opkomt. “Dat is nou betrokkenheid in De Marne”, zegt ze met een brede lach. Niet alleen voor de ouderen, maar ook voor het beleid van de gemeente is zo’n middag heel waardevol. “Je leert dat je beleid niet hoeft vast te leggen, maar dat er samenspraak mogelijk is.”

Tijd om een plekje op te zoeken, want Madeleine Halsema staat al met de voorzittershamer in handen. Zij opent de middag op geheel eigen wijze: “We mogen vragen stellen tijdens het verhaal van de burgemeester en wethouder, maar dat is wel erg vervelend, dus alleen hele belangrijke vragen mogen tussendoor.” Uit haar inleiding spreken de zorgen die als voorzitter van één van de ouderenbonden en oudere bij haar leven. “Er is veel onzekerheid over het wonen en de ontwikkelingen in de gemeente, de WMO wordt overgeheveld van het rijk naar de gemeente, er wordt 75% gekort op huishoudelijke hulp en de pensioenen worden verlaagd, terwijl alles in de winkels duurder wordt”, is het ietwat sombere relaas. De mededeling dat het drankje achteraf voor rekening van de gemeente is, echter, wordt met geklap ontvangen. Meteen breekt er geroezemoes los, maar daar maakt Madeleine korte metten mee door een paar ferme klappen met de hamer te geven.

Aan burgemeester Koos Wiersma is dan het woord. Hij neemt de aanwezigen mee door het Integrale Beleidsplan Krimp en Leefbaarheid wat de gemeente eind 2011 vaststelde. Hoewel hij zijn best doet om het praktisch te houden, is het vooral een heel theoretisch verhaal, waarbij sommige aanwezigen de ogen niet open kunnen houden. Hij kan rekenen op amper reactie op zijn verhaal. Toch probeert hij het positief te houden. Zo vertelt Wiersma dat de gemeente in 2040 rekening moet houden met een krimp van 20%, maar dat hijzelf ervaart dat er veel energie loskomt nu de gemeente hiermee geconfronteerd wordt. ‘Nuchter anticiperen’, ‘ruimte voor creativiteit en ondernemerschap’ en ‘mobiliteit is de sleutel’, het zijn allemaal mooie kreten die Wiersma in petto heeft. “De grootste aandacht vraagt niet de afname van de bevolking, maar de verandering van de bevolkingssamenstelling”, vat hij in één zin het belangrijkste van zijn verhaal voor de aanwezigen samen. “Misschien zijn er wel meer jeu de boulesbanen nodig dan sportparken”, grapt hij er achteraan.

Wethouder Harm Evert Waalkens bespreekt onderwerpen die meer op de ouderen toegesneden zijn. De uitdaging om de beperktere financiële middelen goed te verdelen is een lastige voor hem. “Er mag niemand door het ijs zakken, maar het ijsvloertje is wel erg dun.” Zijn verhaal kan wél rekenen op meer reactie. Vooral het feit dat er gekort wordt op de huishoudelijke hulp is iets wat vele aanwezigen zorgen baart en vragen oproept. “Straks wordt je het verpleeghuis ingedragen en uitgedragen”, merkt iemand in de zaal op, “dan heb je toch juist huishoudelijke hulp nodig?”

De Ongenode Gast moet weer verder, in de zaal gaan de vragen nog over en weer. “Er zijn natuurlijk wel wat mensen die wat dover zijn, meneer Waalkens”, vang ik nog net op bij het verlaten van de zaal, “dus u moet wel even de microfoon goed houden.” Ik lach een beetje in mezelf. ‘De Marne, blijvend de moeite waard’, is het beleidsplan getiteld. Deze middag doet daar zeker eer aan.

||
||

UIT DE KRANT

Lees ook