Slaperige oogjes, een warme barbecue en winst voor Spanje

GRIJPSKERK – Actief begon verslaggever Johannes Dolislager enkele weken geleden met een rubriek over het EK voetbal, dat dit jaar in Oekraïne en Polen gehouden werd. Met totaal 0,0 verstand van voetbal zou hij wel even de verslagen gaan schrijven over de leukste feestjes en partijen rond de wedstrijden. Niks bleek echt minder waar te zijn, na de eerste ronde lag ‘ons’ legioen er alweer uit. Toch mocht hij afgelopen zondag tijdens de finale terugkomen bij de familie Hofstee in Grijpskerk.

“Ben je er alweer?” is het eerste wat Aly Katerberg zegt als ze me aan ziet komen rijden. “Leuk stukje hoor! Heb er hard om kunnen lachen, maar ik pas deze keer wel op met de drank. Straks denken ze nog dat ik een alcoholist ben man!” Achter de barbecue staan inmiddels de mannen. Vakkundig draaien ze de verschillende stukjes vlees om. De vrouwen en vele kinderen kijken ondertussen reikhalzend toe, hoe de heren hun mannelijkheid bewijzen.

Iemand die er ook staat is Derk Jan Hofstee zelf. De opperman houdt goed al het vlees in de gaten. Hofstee hoeft zijn mannelijkheid blijkbaar niet te bewijzen: hij loopt op Crocs. Schoeisel waarvoor je als kind later je ouders mag aanklagen als ze je daar als kleine jongen of meid op hebben laten lopen. Na een verwonderende reactie van mijzelf kijkt brandweerman Theo mij met een grijns aan. “Wat jij nu vertelt, durfden wij met veertien man sterk niet te zeggen hoor!”

In de garage staat nog steeds de stellage zoals die er een paar weken eerder ook stond. Buiten is er wel wat veranderd. Achter de garage staat nu een grote partytent. “Voor de dames,” grinnikt Derk Jan. Deze genieten ondertussen van hun wijntje. Ik zal maar niet zeggen of Aly Katerberg ertussen zat.

Binnen is er meer spektakel. Daar staan de Italianen het volkslied te zingen alsof hun leven ervan afhangt. Waarschijnlijk heeft hun coach de moeders van de spelers met een touw om de nek op een krukje gezet in de kleedkamer. Als er niet gezongen wordt, trapt hij willekeurig eentje weg. De spelers weten het. Met dichtgeknepen ogen wordt uit volle borst gezongen. Hadden we met onze Nederlandse jongens ook moeten doen.

De wedstrijd begint. Spanje komt beter op gang en dat zien ook de mensen in de garage. De meningen over wie moet winnen zijn verdeeld. Het inschatten van de kansen niet. “Mij lijkt Italië toch de sterkste,” zegt ook Derk Jan. Niet veel later vliegt het eerste tegendoelpunt erin. Nog wat later de tweede. Eigenlijk is de wedstrijd al bepaald als de rust ingaat. Terwijl Twitter nog steeds vertelt dat alles mogelijk is, zetten de Grijpskerkers hun geld op Spanje.

Bij de barbecue hopen de jonge mannetjes zich op dat moment op. De moeders willen ze naar bed hebben en dan word je als jonge heer toch creatief. Snel duiken ze allemaal op de schaal met vlees af en nog geen dertig seconden later ligt de hele barbecue vol. “Nee mam, nu kunnen we nog niet mee naar huis. Dan brandt het vlees aan en dat is heel erg zonde van het geld,” de koppies kijken poeslief. De vaders turen op dat moment alweer naar het scherm en dus staken de moeders maar hun verzet.

Alleen kleine Gijs moet naar bed. Het 6-jarige jongste zoontje van Derk Jan en zijn vrouw Titia is op dat moment al helemaal in een vest van zijn vader gewikkeld. Duimpje in de mond en de oogjes op half zeven. Het mag duidelijk zijn: meneer is moe.

De dames in de tent spreken dan alleen nog over Van Marwijk. De ene vindt het goed dat hij opgestapt is, maar Aly vindt het jammer dat het zo heeft moeten lopen. “Brei dit nog maar eens recht,” zegt ze. “Zo is Nederland gewoon. Je hebt hier 16 miljoen mensen over je heen gekregen. Dat is ook echt niet leuk voor zo’n man.” Toch geeft ze toe dat de oranjestemming bij haar ook gedaald is. “Ik kreeg nog van die geluksvogels aangeboden bij de C1000, maar dat heb ik maar even laten zitten. Ik hoefde ze niet meer,” zegt ze, terwijl ze met een wijntje… Oh, wacht. Daar zou ik niet meer over schrijven. Laten we het erop houden dat Aly het gezellig had.

Op het scherm gaan vervolgens nog de derde en vierde goal erin. Het is uit en Spanje weet als enige land in de laatste jaren om drie toptoernooien op zijn naam te schrijven. De binnenkant van de garage in Grijpskerk kan nu weer afgebroken worden. Ook voor de partytent en de barbecue is het voorlopig einde verhaal. Wel is het te hopen dat deze traditie zich nog lang voort zal zetten. Wanneer ‘we’ straks naar het WK in Brazilië gaan, ga ik in ieder geval nog graag weer een keer bij deze gezellige mensen langs!