Doek valt voor Wielerronde Noordhorn

Organisator Dinga Achterhof gooit handdoek in de ring

NOORDHORN – De Ronde van Noordhorn is niet meer. Acht maal werd dit criterium, waarbij de elitevrouwen het hoogtepunt van de avond vormden, onder de bezielende leiding van Digna Achterof uit het gelijknamige dorp georganiseerd. Maar ze vind het welletjes en hangt de handdoek in de ring. Een poging om de organisatie over te dragen mislukte en dus is het echt voorbij.
De ronde werd in 2006 voor het eerst verreden en kende misschien toen ook al wel direct haar hoogtepunt. Het hele dorp was nieuwsgierig uitgelopen en vooral bij de finish stond het zwart van de mensen die hun favoriet Danielle Bekkering (hier op de foto tijdens één van haar overwinningen in Noordhorn te zien) naar de overwinning schreeuwden. Achterhof genoot van het feestje en zag dat het goed was. Dit wilde ze vaker doen. Achterhof komt uit de wielerwereld en beschikt zodoende over een groot netwerk. Met al haar kennis en knowhow lukte het haar om de ronde nog zeven maal te laten plaatsvinden. De ene keer zag de deelnemerslijst er armoedig uit en hoorde je Achterhof brommen dat er bijna geen geschikte data waren om toppers naar haar ‘kindje’ te halen. Maar ook de wereldtop reisde af naar het Kanaaldorp. Sissy van Alebeek, Vera Koedooder en Ina-Yoko-Teunenberg. Ze reden het rondje om de kerk allemaal. Danielle Bekkering zegevierde maarliefst vier maal en is daarmee de succesvolste rijdster in Noordhorn. Haar zus Eyeleen kwam eenmaal als eerste over de streep. De naar nu blijkt dus laatste rond van Noordhorn werd gewonnen door Karen Elzing uit Schoonebeek afgelopen voorjaar. Het gezelschap werd opgeluisterd door de aanwezigheid van de Australische Sarah Roy uit Sidney, die uiteindelijk beslag legde op de derde plaats. En nu is het dus over en uit. Waar Achterhof na afloop van de laatste ronde nog liet weten voor de tien te gaan is ze van gedachten veranderd. “Het is goed zo,” verteld ze. “Ik heb zorgvuldig over het besluit nagedacht en voel dat het echt oké is. Ik heb het acht jaren gedaan en steeds met heel veel plezier en enthousiasme. Het is echter gewoon een hele tijdrovende bezigheid. Ik heb geprobeerd mensen te vinden aan wie ik het kon overdragen maar deze zoekactie heeft helaas niets opgeleverd en dat vind ik wel jammer. Aan de andere kant is het zo dat ik ook merk dat de draagkracht voor de ronde langzaam afneemt. Er is de crisis en zowel onder de bevolking als sponsoren neemt de interesse een beetje af. Wanneer je dat merkt moet je daar wat mee. Of met heel veel nieuwe energie de zaak aanpakken of stoppen. Ik heb het laatste besloten omdat ik de energie niet meer heb of althans niet voldoende.” De wielerronde bleek dus helemaal afhankelijk van Achterhof die bekend staat als hard werkend, maar ook als aanwezig en iemand die altijd en overal de controle over wil hebben. Was het niet handig geweest al eerder iemand bij de organisatie te betrekken? Ze haalt haar schouders op: “Ik heb dat wel eens geprobeerd maar ik ben inderdaad een controlefreak en ik merkte dat het dan toch niet zo ging als ik graag wilde. Daarbij zijn er echt bijna geen mensen te vinden die zoveel uren vrijwilligerswerk willen doen. Want dat is het in feite.” Naast de medewerking van alle enthousiaste sponsoren die vaak zonder al te veel moeite hun medewerking toezegden en alle vrijwilligers wil Achterhof een man graag genoemd hebben. En dat is de fietsenmaker uit het dorp Klaas de Vries, in Noordhorn en omgeving waarschijnlijk even bekend als alle winnaar bij elkaar. “Klaas was mijn rechterhand. Hij droeg zorg voor het parcours, de contacten met politie en verkeersbegeleiders en -regelaars. Dat deed hij met super veel inzet en we verstonden elkaar met een half woord.” De samenwerking met dorpsbelangen daarentegen verliep beduidend stroever. Achterhof lacht; “We hebben wel eens verschillende belangen en soms liep het dan inderdaad stroef. Uiteindelijk lukte het toch altijd weer samen te werken en er uit te komen.” Ze laat haar blik nog eens over het computerscherm gaan. Vele foto’s die mooie herinneringen weergeven glijden over het beeldscherm: “Kijk, hier wint Bekkering, daar hebben een mooi podium en hier misschien wel het allermooiste moment van de ronde, de winst van Pim Cazemier in 2006 tijdens de junioren. Ik stond met zijn moeder die ik goed ken te kijken. Hij won. Dat was echt een geweldig moment. Een ander heel memorabele gebeurtenis was dat mijn dochter Iris de dikke bandenrace won. En de zeges van de Danielle en Eyeleen Bekkering natuurlijk. Mijn grootste angst, een ernstig ongeluk is bijna eenmaal bewaarheid geworden in 2008 toen er een kindje op een driewielertje het parcours opreed en werd geschept door een renster. De traumahelikopter moest er aan te pas komen en de ronde werd gestaakt. Het viel gelukkig allemaal erg mee. Wat ik het meeste zal missen is het wereldje. De contacten met de rijdsters. Dat was mijn wereld. Daar genoot ik van. Dat is weg en zal ook voor mij even wennen zijn.”