Voetbaltrainer Abel Huizinga geniet van sabbatical
Sport
“Samenwerken met andere verenigingen en fysiek sterker worden”
NIEKERK - Het zal ergens halverwege de jaren tachtig zijn geweest. Zomaar een zaterdagmiddag in het Johan Smitpark in Zuidhorn. Aan de rechterflank flitst een speler van vv Zuidhorn 1 langs zijn tegenstander. Dat is zijn wapen: snelheid. Haren wapperend op het hoofd en een modieus matje in de nek. Fanatiek en vol passie. Een paar weken geleden stond die zelfde man als één van de zangers met de groep ‘Mosterd na de Maaltijd’ de show te stelen op het ‘Jij verdient het diner’ in hotel restaurant Aduard. Het matje is uit de nek, er zijn een paar kilootjes bij gekomen, maar de ontwapende lach is er nog altijd. Ook de bevlogenheid is onveranderd.
We hebben het hier over Abel Huizinga uit Niekerk. De kleurrijke man die jaren lang in de legendarische rode postauto’s van de PTT een bekend gezicht was in de streek, en de gloriejaren van het postbedrijf meemaakte. Voetbal is nog altijd zijn grote passie. Toch is de voormalig speler van Niekerk, vv Zuidhorn, Grootegast en Opende sinds dit seizoen na 15 jaar gestopt met zijn passie: het trainen van de jeugd. En dat na zelf een lange voetbalcarrière te hebben gehad. Voor het eerst in bijna zijn leven geen voetbal. “Een sabbatical,” lacht Abel die afgelopen vrijdag zijn 52e verjaardag vierde maar een terugkeer in de voetballerij niet uitsluit. Abel is iemand die ergens óf voor gaat of niet. Een tussenweg is er niet. “Ik heb het te druk met andere dingen. Sinds bijna drie jaar ben ik onderdeel van de zanggroep ‘Mosterd na de Maaltijd’ en daar gaat hartstikke veel tijd in zitten. Vaak kwam ik pas op de repetities als de jongens al halverwege waren. Dat kan een tijdje, maar wordt op den duur vervelend.” Het is niet alleen de muziek waar de voormalig spits het druk mee heeft. In de gang van het gezellige optrek in Niekerk staat een kinderwagen. Abel, zelf vader van drie dochters, is inmiddels twee keer opa. “Volgens mijn vrouw ben ik echt een familieman geworden. Dat klopt ook wel. Ik ben echt dol op mijn kinderen en kleinkinderen. En daar wil ik graag tijd in steken.”
En tijd vliegt. Het is inmiddels al weer lang geleden dat de teamleider van Post.nl zelf over de groene grasmat rende. Hij bewaart er mooie herinneringen aan: “De jaren bij Zuidhorn waren geweldig. Daar debuteerde ik in het eerste elftal en was er een lichting hele goede voetballers met bijvoorbeeld Wim Cruiming. We promoveerden van de tweede klas onderafdeling naar de 4e klas KNVB en werden zelfs een keer tweede van Nederland van de hele tweede klas onderafdeling. Dat jaar waren we echt bijna onoverwinnelijk. We verloren de landelijke finale met 2-1 van de Leidster Sleutels. Dat was echt een drama. Toen ik bij Niekerk en Grootegast speelde waren de wedstrijden tegen Zuidhorn natuurlijk ook heel speciaal. Dat ging er hard aan toe.” Om er met een brede glimlach aan toe te voegen: “Ik heb regelmatig de winnende gemaakt tegen Zuidhorn. Dat was toch lekker.” Ik heb nog twee jaar 2e klasse bij Opende gespeeld. Of ik echt helemaal voor het voetbal heb geleefd?” Weer met die brede grijns: “Niet vragen naar de bekende weg hé..? Dan had ik hoger gevoetbald.”
Trainer worden bij een seniorenelftal is niet zijn ambitie. “Heb ik een jaar bij Niekerk gedaan en dat was het niet.” Wat er zo leuk is aan werken met de jeugd? “Die staan nog open om te leren. Ik wil iets van mezelf overbrengen. Ik heb in een tijd gevoetbald dat we er echt veel over hadden een wedstrijd te winnen en om op de training te komen. Toen was sport natuurlijk ook bijna de enige afleiding naast school en werk. Nu is er de hele sociale media. Het is niet te vergelijken. Maar ik wil de jongens wel leren dat je een bepaalde winnaarsmentaliteit moet hebben om wedstrijden te winnen. Als ik vroeger een wedstrijd verloor was ik daar ziek van. Dat zie je bijna niet meer. De absolute wil om te winnen kom je steeds minder tegen. Iedereen wordt volgestopt met opdrachten en tactiek maar de absolute wil om te winnen en zelfredzaamheid ontbreken vaak. Niet alleen bij de amateurs, maar kijk naar de eredivisie. Voetballers zijn een beetje verwend. Als er nu een prima derbystar trainingsbal ook maar neigt naar een beetje slijtage, beginnen er al jongens te klagen dat de ballen niet goed zijn. Terwijl ze op een kunstgrasmat voetballen met goede verlichting en alles voor ze geregeld is. Wij hadden vroeger van die keiharde, zware vol water gelopen ballen en dan kreeg je ook nog kopoefeningen. Je wordt er wel weerbaar van. De basis is een natuurlijk een zekere aanleg maar van daaruit kun je veel leren. Als ik nu naar het eerste zaterdag elftal van Zuidhorn kijk lopen daar zeven jongens die ik ook nog twee jaar training heb gegeven. Daar ben ik best een beetje trost op.”
Naast de absolute wil om te winnen pleit de Niekerker ook voor meer fysiekgerichte training en samenwerking met andere verenigingen uit de omgeving: “Ik ziet dat er te vaak wedstrijden worden verloren op basis van verschil in fysieke kracht. Meer gericht trainen in het krachthonk zou enorm helpen. Dat is een algemeen probleem in Nederland. Er lopen bij Zuidhorn 1 bijvoorbeeld grote talenten rond maar als het op een fysiek gevecht aankomt leggen ze het af. Op het dat terrein is veel winst te behalen net als een betere samenwerking met omliggende verenigingen. Als je bij de ene vereniging bijvoorbeeld geen B-elftal op de been kan brengen, hoe mooi zou het zijn als spelers dan in dat samenwerkingsverband elders wel in een B-elftal kunnen voetballen. Anders stoppen ze er misschien mee of komen in de A-jeugd waar ze verzuipen en alsnog stoppen. In een dergelijk project zou ik graag nog eens terugkeren op het voetbalveld.” Abel Huizinga. inmiddels familieman maar vooral ook voetbaldier. Voor het voetbal is het is te hopen, dat het bloed uiteindelijk weer kruipt waar het niet gaan kan.
NIEKERK - Het zal ergens halverwege de jaren tachtig zijn geweest. Zomaar een zaterdagmiddag in het Johan Smitpark in Zuidhorn. Aan de rechterflank flitst een speler van vv Zuidhorn 1 langs zijn tegenstander. Dat is zijn wapen: snelheid. Haren wapperend op het hoofd en een modieus matje in de nek. Fanatiek en vol passie. Een paar weken geleden stond die zelfde man als één van de zangers met de groep ‘Mosterd na de Maaltijd’ de show te stelen op het ‘Jij verdient het diner’ in hotel restaurant Aduard. Het matje is uit de nek, er zijn een paar kilootjes bij gekomen, maar de ontwapende lach is er nog altijd. Ook de bevlogenheid is onveranderd.
We hebben het hier over Abel Huizinga uit Niekerk. De kleurrijke man die jaren lang in de legendarische rode postauto’s van de PTT een bekend gezicht was in de streek, en de gloriejaren van het postbedrijf meemaakte. Voetbal is nog altijd zijn grote passie. Toch is de voormalig speler van Niekerk, vv Zuidhorn, Grootegast en Opende sinds dit seizoen na 15 jaar gestopt met zijn passie: het trainen van de jeugd. En dat na zelf een lange voetbalcarrière te hebben gehad. Voor het eerst in bijna zijn leven geen voetbal. “Een sabbatical,” lacht Abel die afgelopen vrijdag zijn 52e verjaardag vierde maar een terugkeer in de voetballerij niet uitsluit. Abel is iemand die ergens óf voor gaat of niet. Een tussenweg is er niet. “Ik heb het te druk met andere dingen. Sinds bijna drie jaar ben ik onderdeel van de zanggroep ‘Mosterd na de Maaltijd’ en daar gaat hartstikke veel tijd in zitten. Vaak kwam ik pas op de repetities als de jongens al halverwege waren. Dat kan een tijdje, maar wordt op den duur vervelend.” Het is niet alleen de muziek waar de voormalig spits het druk mee heeft. In de gang van het gezellige optrek in Niekerk staat een kinderwagen. Abel, zelf vader van drie dochters, is inmiddels twee keer opa. “Volgens mijn vrouw ben ik echt een familieman geworden. Dat klopt ook wel. Ik ben echt dol op mijn kinderen en kleinkinderen. En daar wil ik graag tijd in steken.”
En tijd vliegt. Het is inmiddels al weer lang geleden dat de teamleider van Post.nl zelf over de groene grasmat rende. Hij bewaart er mooie herinneringen aan: “De jaren bij Zuidhorn waren geweldig. Daar debuteerde ik in het eerste elftal en was er een lichting hele goede voetballers met bijvoorbeeld Wim Cruiming. We promoveerden van de tweede klas onderafdeling naar de 4e klas KNVB en werden zelfs een keer tweede van Nederland van de hele tweede klas onderafdeling. Dat jaar waren we echt bijna onoverwinnelijk. We verloren de landelijke finale met 2-1 van de Leidster Sleutels. Dat was echt een drama. Toen ik bij Niekerk en Grootegast speelde waren de wedstrijden tegen Zuidhorn natuurlijk ook heel speciaal. Dat ging er hard aan toe.” Om er met een brede glimlach aan toe te voegen: “Ik heb regelmatig de winnende gemaakt tegen Zuidhorn. Dat was toch lekker.” Ik heb nog twee jaar 2e klasse bij Opende gespeeld. Of ik echt helemaal voor het voetbal heb geleefd?” Weer met die brede grijns: “Niet vragen naar de bekende weg hé..? Dan had ik hoger gevoetbald.”
Trainer worden bij een seniorenelftal is niet zijn ambitie. “Heb ik een jaar bij Niekerk gedaan en dat was het niet.” Wat er zo leuk is aan werken met de jeugd? “Die staan nog open om te leren. Ik wil iets van mezelf overbrengen. Ik heb in een tijd gevoetbald dat we er echt veel over hadden een wedstrijd te winnen en om op de training te komen. Toen was sport natuurlijk ook bijna de enige afleiding naast school en werk. Nu is er de hele sociale media. Het is niet te vergelijken. Maar ik wil de jongens wel leren dat je een bepaalde winnaarsmentaliteit moet hebben om wedstrijden te winnen. Als ik vroeger een wedstrijd verloor was ik daar ziek van. Dat zie je bijna niet meer. De absolute wil om te winnen kom je steeds minder tegen. Iedereen wordt volgestopt met opdrachten en tactiek maar de absolute wil om te winnen en zelfredzaamheid ontbreken vaak. Niet alleen bij de amateurs, maar kijk naar de eredivisie. Voetballers zijn een beetje verwend. Als er nu een prima derbystar trainingsbal ook maar neigt naar een beetje slijtage, beginnen er al jongens te klagen dat de ballen niet goed zijn. Terwijl ze op een kunstgrasmat voetballen met goede verlichting en alles voor ze geregeld is. Wij hadden vroeger van die keiharde, zware vol water gelopen ballen en dan kreeg je ook nog kopoefeningen. Je wordt er wel weerbaar van. De basis is een natuurlijk een zekere aanleg maar van daaruit kun je veel leren. Als ik nu naar het eerste zaterdag elftal van Zuidhorn kijk lopen daar zeven jongens die ik ook nog twee jaar training heb gegeven. Daar ben ik best een beetje trost op.”
Naast de absolute wil om te winnen pleit de Niekerker ook voor meer fysiekgerichte training en samenwerking met andere verenigingen uit de omgeving: “Ik ziet dat er te vaak wedstrijden worden verloren op basis van verschil in fysieke kracht. Meer gericht trainen in het krachthonk zou enorm helpen. Dat is een algemeen probleem in Nederland. Er lopen bij Zuidhorn 1 bijvoorbeeld grote talenten rond maar als het op een fysiek gevecht aankomt leggen ze het af. Op het dat terrein is veel winst te behalen net als een betere samenwerking met omliggende verenigingen. Als je bij de ene vereniging bijvoorbeeld geen B-elftal op de been kan brengen, hoe mooi zou het zijn als spelers dan in dat samenwerkingsverband elders wel in een B-elftal kunnen voetballen. Anders stoppen ze er misschien mee of komen in de A-jeugd waar ze verzuipen en alsnog stoppen. In een dergelijk project zou ik graag nog eens terugkeren op het voetbalveld.” Abel Huizinga. inmiddels familieman maar vooral ook voetbaldier. Voor het voetbal is het is te hopen, dat het bloed uiteindelijk weer kruipt waar het niet gaan kan.