Wat mist FC Groningen een man als Wim

In de jaren 80 waren er de tropenjaren van Wim Cruiming. Een voetballer van de VV Zuidhorn en een opvallende verschijning. Door zijn vuurrode haar en zijn flegmatieke manier van over het veld lopen. Wim was niet gek te krijgen. Een linkspoot. Creatief. Hij kon op alle posities uit de voeten. Het liefst speelde hij linkshalf zoals dat toen nog gewoon heette. Wim speelde ook als centrale middenvelder en voerde enkele jaren het centrum van de verdediging van de bewoners van het Johan Smitpark aan. Dat deed Wim op zijn geheel eigen manier. Zowel als voorstopper als laatste man. Het maakte Wim niet uit.
Als Wim als laatste man zag dat zijn stopper moeite had met de directe tegenstander greep Wim in en schakelde vervolgens de spits uit. Wim was waarschijnlijk de allergrootste voetballer uit de Zuidhornse geschiedenis. Een echte Zuidhorner. Zonder mannen als Bert Balk en Jan Kees Dijkstra tekort te doen. Wim was de beste. Hij kon ooit naar FC Groningen, maar Wim speelde op de zaterdagafdeling en voetballen op zondag was er niet bij.
Wim had een briljante techniek, kon uit stand een man passeren, maar op snelheid waren zijn solo’s om van te watertanden. Waarna regelmatig een eindpass volgde die bij de tegenstander in de voet belandde. Tot onbegrip van Wim. Want Wim dacht altijd twee stappen vooruit, zag altijd de oplossing. Niet iedereen heeft echter de gave om twee stappen vooruit te denken, laat staan het ook uit te voeren. Wim deed niet aan tikkies breed, het doel is aan de andere kant. Een balletje breed, laat staan terug, kon je één keer doen. Wim wilde naar voren voetballen en nam zijn daarin zijn team mee.
Eén van de meest indrukwekkende eigenschappen van Wim was wel zijn rust onder alle omstandigheden, zonder uitzondering. Als centrumverdediger was hij op snelheid niet te kloppen. Stond altijd op de goede plaats en kon ook in een ultradruk zestienmetergebied het overzicht houden. Zijn handelingssnelheid was altijd net iets hoger dan die van de tegenstander.

Trainers kregen wel eens grijze haren van zijn risicovolle manier van voetballen. Niet de bal een lel naar voren geven, maar even laten rusten onder of op de voet. Kijkend, loerend, allemaal binnen een seconde om vervolgens met die rustige en flegmatieke uitstraling de bal naar iemand anders met een groen shirt te spelen. Het liefst hard met buitenkant voet. Ook tijdens een oefenwedstrijd tegen het grote FC Groningen was het niet anders. Erwin Koeman weet het nog. De tackle kwam, Wim deed of hij een andere kant op keek, wipte de bal op voor de inglijdende Koeman die slechts lucht raakte en Wim trok ten aanval.

Met Wim in je ploeg stond je eigenlijk al met 1-0 voor. Wim bracht rust en vertrouwen, liet ploeggenoten beter voetballen. Een beetje zoals Frans Thijssen dat in het seizoen 87/88 bij Groningen deed. Ik moet dit seizoen regelmatig aan Wim denken. Als Peersman weer een bal in blinde paniek het dak van de Euroborg op jaagt. Wanneer de boomlange Balker alle tijd heeft, maar toch angstig als een opgejaagd hert de bal een ram naar voren geeft in plaats van even de rust te bewaren en op te bouwen. Het ooit zo grote FC Groningen in paniek tegen clubs waar vroeger oefenwedstrijdjes tegen werden georganiseerd om een beetje aan het zelfvertrouwen te werken.
Tegen De Graafschap ging het weer helemaal mis en werd opnieuw pijnlijk duidelijk dat de ploeg heel veel mist. Naast een herkenbare speelstijl is het grootste gemis misschien wel die van een leider. Iemand die rust brengt en de speelwijze tijdens de wedstrijd aanpast aan dat wat de wedstrijd vraagt. Iemand met eigenheid en die uitstraalt: wij zijn FC Groningen. Wat mist de ‘Trots van het Noorden’ een man als Wim.