Sterren 21”16

minikul

We leven in een wereld vol sterren; er komen telkens weer nieuwe pas ontdekte stelsels bij. Maar ik bedoel hier de door ons(?)zelf gecreëerde sterren op aarde. Zoals de gestaag toenemende stroom show-BN-ers die een blauwe maandag de tv hebben gehaald en vaak ook snel weer uitdoven. Waar het mij hier echter vooral om gaat zijn de sterren, die steeds vaker door ‘deskundigen’ – let op de aanhalingstekens! - aan, laat ik het maar algemeen als ‘projecten’ omschrijven, worden uitgedeeld. Zo heeft elke zichzelf respecterende krant of tijdschrift wel een culinaire rubriek waarin restaurants op kosten van de abonnee quasi deskundig worden gefileerd. Dan doel ik niet zozeer op de befaamde Michelinsterren die door professionele etenkenners aan toprestaurants worden gegeven en soms daarna weer worden afgenomen. Hetgeen bij afgeserveerde restauranthouders vaak tot depressies leidt en af en toe zelfs een zelfmoord van een gedesillusioneerde kok oplevert.

Maar Michelin sterrenrestaurants zijn voor mij een paar treedjes te hoog. Voor mij laagdrempeliger zijn de sterren, die – vaak door zelfbenoemde kenners – aan muziek- en theatervoorstellingen worden gegeven. Vijf sterren is het maximum, geen enkele ster betekent de dood zonder gladiolen. Zo’n sterontberende productie redt het niet, omdat in het algemeen door het publiek veel te veel waarde aan de recensie, de mening van let wel één persoon, wordt toegekend. Ik leg ze wel eens naast elkaar, de recensies van één en dezelfde voorstelling in twee verschillende kranten. En niet zelden verschillen die in waardering en dus sterren hemelsbreed van elkaar. Want smaken verschillen. Dat is goed, anders zouden we allemaal op dezelfde vrouw of man vallen. Ik heb wel eens de indruk dat een negatieve recensie afkomstig is van een gefrustreerde voormalige beroeps‘kunstenaar’ of in zo’n geval misschien beter gezegd ‘kunstenmaker’, iemand die het (net) niet heeft gehaald en zijn gram nu op wèl geslaagden ventileert. Ook bij boeken, die vaak door ‘collega’-auteurs (die aanhalingstekens staan er weer niet voor niets) worden besproken, komt dat soms duidelijk tot uitdrukking. Goed (?) beschouwd is eigenlijk bijna het hele wereldje van beroepsrecensenten een wat incestieuze aangelegenheid. Maar zouden zij dit Minikul-stukje moeten beoordelen, dan zouden ze het bij wijze van uitzondering eensgezind geen enkele ster, zelfs geen meteorietje, toekennen. Een dood dus zonder zelfs maar één petieterig lelietje-van-dalen. Maar ik ben ook maar één persoon.

Henk Hendriks

UIT DE KRANT