Supporter Willem Brouwer pinkt traantje weg na promotie
ZUIDHORN - “We zijn weer terug!” juicht Willem Brouwer na het laatste fluitsignaal doelend op de promotie van de VV Zuidhorn naar de vierde klasse. Brouwer, vaste supporter in hart en nieren laat vervolgens zijn tranen de vrije loop. “Het was zo’n rotseizoen vorig jaar met de degradatie als gevolg en nu dan dit. Wat een prachtig seizoen en wat doet me dit goed!” Wanneer de emoties weer wat zijn bedaard komt er een brede glimlach tevoorschijn. Zo één van oor tot oor.
Het is niet alleen de dag van de Zuidhorn 1 Zaterdag, maar ook die van de supporters. Wekelijks volgt een groepje ‘die hards’ de verrichtingen van de groenhemden, in moeilijke en in goede tijden. Eén van hen is de bijna 67-jarige Zuidhorner Willem Brouwer. In het Johan Smitpark bepaald geen onbekende. Maar hij is meer dan alleen supporter. Zo staat hij zaterdags bij de entree de lootjes te verkopen. Je moet van goeden huize komen om zonder lootje in je achterzak de wedstrijd te gaan bezoeken. Zijn betrokkenheid gaat verder. Zo voorzag hij de complete selectie voorafgaande aan de kampioenswedstrijd van een bordje soep met een broodje die zijn vrouw Rennie maakte en regelt hij op zaterdag de pupil van de week. Op zaterdagochtend haalt hij de vleesprijzen op, die door Keurslagerij Menno Knot tegen een vriendenprijs beschikbaar gesteld worden.
“Het voetbal is niet meer het voetbal van vroeger toen alles op de achterkant van een sigarendoos werd geregeld, terwijl het nu echte bedrijven zijn.” Het deert Brouwer niet en hij blijft graag op diverse manieren betrokken bij de vereniging en het eerste elftal. “Betrokkenheid en waardering,” snottert Willem nog wat na, “dat zijn hier de sleutelwoorden. Mijn inspanningen worden gewaardeerd. Laatst stond er nog een flesje wijn op de stoep als dank. Dat zijn de dingen die het voetbal mooi maken. En ik ben niet de enige vrijwilliger die zich inzet voor de club. Dat zijn er velen en mijn waardering voor hen is groot! De kracht van dit team? Het collectief. Natuurlijk zijn er een paar bepalende spelers en iedereen weet wie dat zijn, maar toch het voor elkaar willen voetballen is wel de grote kracht.” Namen wil Brouwer liever niet noemen maar eentje wil hij dan toch wel verklappen: laatste man Laurens Bloem blijkt zijn lieveling. “Van hem ik in het bijzonder genoten: zijn manier van leiding geven, zo rustig gecontroleerd en hoe hij steeds weer aan de basis staat van aanvallen; daar kan ik erg van genieten. Zijn rust en overzicht.” Toch is er ook nog een advies: “Hij zou wel eens wat meer mogen inschuiven.”
Brouwer, in het verleden secretaris van de club, maar ook jarenlang grensrechter en jeugdtrainer, ja zelfs nog een jaartje trainer van het eerste elftal, ziet de toekomst rooskleurig tegemoet. “Dit team blijft voor het grootste deel bij elkaar. De dragende spelers blijven en er zit nog zoveel rek in. We zien dat in de vierde klasse helemaal zitten.” Die vierde klasse gaat trainer Lobes niet meemaken met Zuidhorn. Het bestuur wilde na vijf jaar iets nieuws. Toch een soort van motie van wantrouwen naar de huidige trainer, al wil Brouwer daar niet te veel over kwijt: “Er komt een nieuwe trainer, Ton Rozema, waar ik een groot vertrouwen in heb en uiteindelijk wil het team gewoon hoger op. Lobes heeft het prima gedaan, maar soms is het tijd voor iets nieuws. Het bestuur vond dit het moment en ik sta daar wel wachter. De derde klasse? Waarom niet? Er is talent genoeg. En op het moment dat je zelf in de flow omhoog zit, vertrekt talent ook niet meer zo snel naar elders.”
En dan eindigt Willem met een bijna verbeten trek om zijn mond. “Het is een schande dat een groot dorp als Zuidhorn slechts vijfde en vierde klasse (zondag elftal red) speelt. Op termijn, en ik denk dat dit over een jaar of vijf het geval zal zijn, zullen deze afdelingen gaan fuseren tot een sterk team dat zijn wedstrijden op zaterdag zal spelen. En met gebundelde kracht kunnen we ons verder hogerop voetballen,” is de supporter hoopvol gestemd en wil met nadruk nog kwijt dat hij een clubman is. “Ik heb een voorliefde voor de zaterdagafdeling, altijd al gehad, maar als er vanuit de zondagkant een beroep op me gedaan wordt, zou ik daar ook over nadenken.” Willem ontvangt van menigeen felicitaties, laat alles over zich heen komen, geniet zichtbaar en pinkt zo nu en dan nog een traantje weg. “Ik hou erg van lachen, maar nu hou ik het gewoon niet droog. En ik schaam me er niet voor.” Voetbal is emotie. Willem Brouwer is voetbal. Vervlochten met de club. Niet meer in de vijfde klasse, wel voor het leven.
