Tineke Slagter-Roukema veertig jaar arts: “Ik ben vooral dankbaar”

Afbeelding
voorpagina groningen
ZUIDHORN - Wie kent haar niet: Tineke Slagter. Dat is ook niet zo gek want ze was onlangs week veertig jaar arts in Zuidhorn en eind jaren tachtig ook nog eventjes in Niekerk. Reden voor haar collega’s om daar vorige week een klein feestje aan te wijden. Dat verdient de huisarts ook wel, al staat ze niet graag in de belangstelling.
Tineke Slagter. Kind uit een groot gezin, gereformeerd opgevoed en de oudste. “Vandaar waarschijnlijk ook mijn grote verantwoordelijkheidsgevoel.” Het arts-zijn werd haar met de paplepel ingegoten. Vader was huisarts en dus werd Tineke het ook. “Op mijn vijfde was ik al assistente van mijn vader. Dan hoopte ik, dat er mensen met wondjes kwamen. Dan kon ik gaasjes aangeven. Zo ging dat in die tijd.” Het was niet alleen de familieband die verantwoordelijk was voor de keuze voor arts. Tijdens het gesprek wordt duidelijk dat hier een vrouw zit met een groot hart. Sociaal bewogen en een van de weinige artsen die nog altijd thuisbevallingen doet. Haar grote passie? Mensen helpen. “Ja, dat is iets wat mijn grote drijfveer is. Ik vind het geweldig om mensen te zien opknappen, om een steentje te kunnen bijdragen aan het welzijn van mensen. Maar ook om er te zijn als het moeilijk is. Als genezing niet meer mogelijk is. Het bijstaan van terminaal zieke mensen. Met ze te praten over hele moeilijke dingen, omdat ik weet dat het bespreekbaar maken echt enorm helpt in het verwerkingsproces. Voor de zieke, maar ook voor de mensen er om heen.  Dat is soms zwaar en(ik)  heb thuis best wel eens zitten te huilen maar het is zó de moeite waard.” De laatste jaren heb ik ook veel vluchtelingen als patiënt. Dat is een nieuwe, mooie uitdaging. Mensen die uit zo’n lastige situatie komen helpen. Dat heeft mijn hart.” Het valt niet mee om in een relatief kort stukje tekst het leven van de langzittende huisarts samen te vatten. Moeder van drie kinderen, op 17 februari 1977 afgestudeerd. Zwanger en al. Vanaf november 1983 geregistreerd huisarts. Getrouwd met Koos. Beiden lid van de SP. Begonnen in het Zonnehuis, daarna arts-assistent van de vrouwelijke dokter Huisman in Niekerk,  waar de dames bekend werden als de ‘Dolly Dots.’ Ze was daarnaast ook 4 jaar werkzaam als vertrouwensarts inzake kindermishandeling en begon in 1991 samen met wijlen Henk Jan Oldenziel een huisartsenpraktijk in Zuidhorn. Naast de dokterscarrière werd Slagter bekend als senator in de Eerste Kamer voor de SP, werd woordvoerder, geridderd, was voorzitter van de landelijke huisartsenvereniging en zat in de Raad van Toezicht van het Martini Ziekenhuis.  Dat allemaal naast een drukke baan als huisarts. Het gesprek voert langs vele gebeurtenissen. Wanneer het wat persoonlijker wordt, komt er een rode kleur op de wangen. “Voor grote groepen mensen spreken is geen enkel probleem. Ook niet als de druk groot is. Maar over mezelf praten is wat lastiger.” En dan lachend: “ Daarom ben ik ook de politiek in gegaan. De partij die het verst van me af staat? De PVV. Maar ook daar zitten aardige mensen bij die je een kaartje sturen wanneer er iets bijzonders is. Eigenlijk spreek ik niet graag over afstand. Ik vind relaties belangrijk. Bruggen bouwen, luisteren, praten over verschillen en samen ergens komen.” Ze nipt aan de inmiddels koud geworden koffie. Kijkt op haar horloge. In drie kwartier praten over veertig jaren. Geen gemakkelijke opgave. De tijd is bijna om. Een volgende afspraak wacht.  “Hoe ik terug kijk op deze lange periode? Ik heb al mijn werk alle jaren met veel liefde gedaan. Het was vaak mooi maar na het overlijden van Oldenziel een aantal jaren lastig en heel druk. Ik moest de zaak managen, had mijn eigen praktijk en ook nog mijn werk in de Eerste Kamer. Het was veel, maar gelukkig heb ik enorme steun gehad van alle waarneemcollega’s en mijn gezin.” En dan is er nog het heden en de toekomst. Hoe zien die er uit? “We zijn sinds een aantal jaren verhuisd van het oude praktijkcentrum naar een nieuw gezondheidscentrum. Ik werk daar voor Erik Schirm en Ludolf Pijlman. Gemiddeld 20 uren in de week. De samenwerking is perfect. We hebben een leuk team met assistenten. Ik heb het nog altijd erg naar mijn zin. Iedere vijf jaar moet je een soort examen doen. Dat heb ik vorig jaar gedaan. Ik zou nog vier jaar door mogen. Of dat gaat gebeuren, weet ik nog niet. Voorlopig blijf ik nog werken en daar ben ik blij om, want het helpen van mensen op deze manier vind ik echt heel mooi om te doen. Of ik mijn loopbaan in één zin kan samenvatten? Ik kan het in één woord. Mooi! En daar ben ik dankbaar voor.”

UIT DE KRANT

Lees ook