‘Vrede op aarde en in de menschen een welbehagen’
Harrejakkes. Geïrriteerd veegde hij de hondenpoep, waar hij vlak na het uitstappen instapte, aan de stoeprand af. Waarna hij de achterklep van zijn auto waar uit de kofferbak een grote kerstboom stak, verder opende. Om de boom, een knoepert, er uit te tillen. Hij zeulde de boom mee naar huis om er zijn vrouw en koters onverwacht – want ze hadden juist een dag eerder aan de keukentafel besloten dit jaar niks aan kerstmis te zullen doen – mee te verrassen. Maar voor zichzelf had ie in zijn slapeloze nacht het besluit genomen dat na kerstmis en de jaarwisseling zijn uitgebluste gezinsleven er in 2014 heel anders uit zou gaan zien, een wat je tegenwoordig in het Nederlandse taalgebruik noemt ‘upgrading’ zou krijgen. Immers altijd was ie op pad, drukdrukdruk, overal aandacht voor behalve voor vrouw en kinderen. Maar dát zou anders worden, besloot ie grimmig in dat voornemen gelovend.
Dit kerstverhaal met een moraal kunt u als u echt slim wilt wezen het beste op nieuwjaarsdag lezen
Dús had hij op de middag vóór kerstavond in een opwelling van ‘Vrede op aarde en in de menschen een welbehagen’ toch een kerstboom gekocht. Als goed begin van een nieuwe levensfase. Triomfantelijk stapte hij er thuis de gang mee binnen. “Hojo, hojo, hier is de kerstman,” riep hij gemaakt jolig toen zijn vrouw en kinderen hem wat verbaasd, want wat doet opeens pappa vrolijk, tegemoet liepen. “Let op dat je niks aan de muren beschadigt,” riep zijn vrouw meteen. “Gètverderrie. Hondenstront. Wat stink je. Veeg goed je voeten af, eerst maar buiten in het gras want je hebt nog poep aan je schoenen zitten,” kreeg ie er overheen te horen. Wát een begin van zo’n nobel voornemen, maar hij liet er zijn humeur en goede voornemens niet door bederven.
Met een ‘hij is wel groot maar ook kaal,’begroetten dochter en zoon de boom. “Moet ik verdorie alle kerstspullen die ik nét op zolder heb gebracht, weer naar beneden halen,”deed zijn vrouw daar nog een schepje overheen. Maar het optuigen met hun vieren verliep al met al toch harmonieus. Wel viel hij van het trapje af toen hij als heer des huizes de versiering afmaakte met het plaatsen van de piek boven in de boom, maar wat schaafwondjes aan zijn enkels, ach die konden er mee door. De boom stond. Fier. Zijn vrouw ging naar de keuken – ‘je bent wel extra vroeg thuis nu, daar heb ik niet op gerekend, ik moet het eten nog opzetten,’ - en de kinderen waren al weer naar hun slaapkamers gegaan, waar ze beiden hun eigen laptop hadden staan. Om toch in de juiste stemming te komen, zette hij de ook als verrassing gekochte kerst-cd van Gordon op. Extra hard. Leuk toch. Maar:“Asjeblieft zeg, ik heb hoofdpijn,” klonk het vanuit de open keuken. Hij schonk zich maar een dubbele whisky in.
De maaltijd, stamppot boerenkool met worst – ‘we zouden immers niks aan de kerstdagen doen?’, motiveerde zijn vrouw wat wrokkig vanuit de keuken - verliep als altijd. In redelijke stilte. “Ik heb een verrassing voor jullie,”sprak hij opgewekt aan het eind van hun geprak. “Ik heb op Eerste Kerstdag tóch bij een restaurant gereserveerd. Lekker wokken bij de Chinees, jongens.” Maar van enig enthousiasme bij zijn huisgenoten was geen sprake. “Ik heb bij mijn vriend thuis afgesproken, zijn ouders zijn dan weg. Lekker met ons tweeën,” reageerde zijn dochter narrig. “En ik haal echt liever een grote zak patat bij de snackbar, die kan ik mooi thuis achter de computer opeten,” was het even negatieve commentaar van zijn zoon. En zijn vrouw? “Nou ja, dan vries ik het eten wel in voor volgende week of zo, ’t is toch niks bijzonders,” deed zij zijn mededeling droogjes af. Waarna hij zich een iets te fors glas dubbele whisky inschonk en de tv aanzette. ‘Vrede op aarde en in de menschen een welbehagen,’ zong het EO-koor.
Eerste en Tweede Kerstdag verliepen rustig en kalm. Zijn dochter had weliswaar tegen zijn zin op de eerste feestdag haar vriendje mee naar het restaurant genomen. Maar ‘t was al met al toch wel een aardige peer, vond ie. Aan zijn zoon had ie geen kind gehad, die klungelde tussen de eetbedrijven door wat met zijn i-pad. Hijzelf dronk, de verwijtende blikken van zijn mooi opgedofte vrouw negerend, een paar glazen wijn te veel en viel thuis daardoor als een blok in slaap. Tweede Kerstdag was het thuis een oase van rust. Zijn vrouw breide heel kersttoepasselijk aan een warme trui voor de arme kindertjes in Afrika terwijl ze ondertussen vertederd naar een Sissi-dvd keek. Dochter was naar vriend en zoon zat weer achter de computer. Zelf had ie de koptelefoon op om de kerst-cd van Gordon nog eens goed te beluisteren. ‘Vrede op aarde en in de menschen een welbehagen’.
De dagen tussen kerst en oud & nieuw bracht hij met zijn werk in een wat rustiger tempo dan anders door. Toch tintelde het voortdurend in zijn bloed. Een soort van onderhuidse spanning, eigenlijk kon hij niet wachten tot het nieuwe jaar. Dat zou er immers eentje van voorspoed, liefde en geluk met ‘Vrede op aarde en in de menschen een welbehagen’ worden, hield hij zichzelf steeds hardnekkig voor. Thuis verliep nu alles al harmonieuzer dan anders, maakte hij zichzelf wijs. Zijn vrouw zeurde ook minder. Zijn dochter was zelfs een paar avonden thuisgebleven - ‘want mijn vriend is nu met zijn ouders naar zijn opa en oma’- en zijn zoon was vooral weer druk met wat je tegenwoordig ‘social media’ noemt. Maar hij was er van overtuigd: 2014 werd het Jaar van het Gezin, zíjn gezin. Er zou een nieuwe tijd van start gaan. Met alles anders, béter. Daarom ook stak hij in de oudejaarsnacht, wat ie nog nooit eerder had gedaan, wat siervuurwerk af waaraan hij weliswaar zijn handen brandde maar voor hem – ‘alle schepen heb ik nu echt achter mij verbrand’- heel toepasselijk en definitief ook een nieuw tijdperk zou gaan inleiden. Van ‘vrede op aarde en in de menschen een welbehagen.’ En dan vooral thuis….
Twee januari haastte hij zich, na de nieuwjaarsreceptie op zijn bedrijf met veel obligate collegakussen, minder hartige hapjes dan anders ‘want het is crisis’ en voor hem bijna geen drank want ‘we gaan er helemaal schoon tegenaan’ naar huis. Onderweg kocht ie nog snel even een grote bos bloemen om zijn vrouw mee te verrassen. Kennelijk hadden meer mannen dat goede voornemen want hij moest lang wachten voor hij aan de beurt kwam. De eerste parkeerbon van het jaar zat dan ook al achter zijn vooruit toen hij de bloemenzaak uitstapte. Het deerde hem niet. Eerste gewin is kattengespin, vond hij. En hardlopers zijn doodlopers. Hoewel hij vaag besefte dat dit nergens op sloeg.
Harrejakkes.Toen hij bij zijn huis gehaast uit zijn auto stapte om toch maar vooral gauw zijn vrouw zijn eerste-blijk-van-een-goed-begin-van-een-nieuwe-levensfase te kunnen overhandigen, stapte hij middenin een hondendrol. Geïrriteerd veegde hij zijn schoenen aan de stoeprand af. Meteen nadat hij de voordeur had geopend rook zijn vrouw het. “Gètverderrie. Alweer in de hondenpoep getrapt, alweer niet goed opgelet. Man, kijk toch beter uit. Veeg je schoenen buiten in het gras eerst maar af en trek ze bij de deur uit. Die viezigheid kan ik niet in huis erbij hebben. De kamer ligt ook al vol naalden van die kerstboom van jou.” De bloemen nam ze met een kort ‘dank je’ en met een obligate kus in ontvangst.
In de kamer trof hij tot zijn verbazing zijn dochter aan. Narrig. “Ik heb de verkering uitgemaakt, eigenlijk is ie een grote zak…,” was de enige verklaring die ze nukkig gaf. Waarna ze verder ging met twitteren. Zijn vrouw ging ijverig maar met een half oog op de tv gericht, De Wereld Draait Door, ook in 2014, door met breien aan een warme trui voor de arme kindertjes in Afrika. En zijn zoon zat (weer!) boven in zijn eigen kamer, druk doende met ‘social media’- althans dat vermoedde hij. Het avondeten was ook als vroeger verlopen. In stilte. Hoewel: “Asjeblieft pap, smak niet zo, je ontneemt me alle eetlust,” kreeg hij bozig van zijn dochter te horen toen hij iets te overduidelijk liet blijken dat de hutspot met klapstuk hem best smaakte. Dat dan weer wel.
Ook de rest van de avond verliep als alle avonden in het verleden.Breiende vrouw, twitterende dochter en digitaal bezig zijnde zoon. Ieder voor zich en Onze Lieve Heer voor ons allen. Hij schonk zich daarom nog maar eens een dubbele whisky in en beluisterde op zijn koptelefoon opnieuw de kerst-cd van Gordon. Ach, dacht ie toch wel tevreden in zijn eigen wereldje wegsoezend, het nieuwe jaar kan ook morgen of overmorgen, eigenlijk alle dagen van het jaar, beginnen. Ja toch?
Henk Hendriks
