Warme worst
Dit gaat over een nogal absurde fietstocht. Niet dat ík die heb gemaakt, ik fiets uit gemakzucht al jaren niet meer, doe bijna alles met de auto. Fietstrappers zijn mij alleen nog bekend van de hometrainer waarmee ik dagelijks een half uur voor de tv amechtig hijgend tegen een in mijn fantasie hoge berg op fiets. Waarna mijn dagelijks portie intensieve lichaamsbeweging – ik doe tijdens dat hometrainfietsen ook fanatiek oefeningen met mijn armen - er weer op zit.
Maar het gaat hier over het recent verschenen boekje ‘As in tas’, - alleen de titel al! – van de vooral via zijn fascinerende ‘Rusland-reportages’ op de tv bekende Jelle Brandt Corstius. Ik kreeg het 150 pagina’s tellende boekje van mijn kleinzoon. Hij had het, zei ie er bij, in één avond uitgelezen. Ik mocht het lenen met de toevoeging: ‘Echt ook iets voor jou, opa.’ Die extra aanbeveling bleek maar al te waar. Ook ik las het in één keer uit.
Waar het over gaat? Elk voorjaar maakte Jelle Brandt Corstius een fietstocht met zijn vader Hugo, destijds een bekend en gevreesd columnist die onder allerlei pseudoniemen in kranten en tijdschriften publiceerde. En er dan hard, te hard en te meedogenloos vonden velen, tegen in zijn ogen ‘verkeerde mensen & dingen’, tekeer ging. Die vader-en-zoon fietstochtjes duurden toen altijd kort, want ze kregen geheid ruzie. Twee maanden na het overlijden van zijn vader stapte zoon Jelle echter weer op de fiets. Nu, zonder eigenlijk enige voorbereiding, in zijn uppie. En met in zijn fietstas een deel van vaders as om daarmee in zestien dagen ruim 1600 kilometer naar de Middellandse Zee in Zuid Frankrijk af te leggen. Om daar die as in de zee te verstrooien.
Van die fietstocht doet hij in het boekje ‘As in tas’ op enerzijds vermakelijke, anderzijds letterlijk en figuurlijk heel gevoelige manier, verslag. Over dat letterlijk gevoelig gesproken: Zo komt hij op de tweede dag van zijn fietstocht op een camping aan. Hij moet nodig plassen, maar – citaatje uit zijn boek – ‘Wat is er met mijn lul? Het voelt alsof ik een warme worst vasthoud. Er komt wel plas uit maar voor de rest is hij helemaal gevoelloos. Hij maakt geen deel meer uit van mijn lichaam. Ik raak in paniek. Komt dit door het fietsen? Kan ik wel doorfietsen? Zou mijn lul dan de hele tocht gevoelloos blijven?’
Het komt uiteraard allemaal weer goed. Zelf heb ik op de hometrainer nooit met dit ongemak geworsteld. Wél heb ik na mijn fietsescapade vaak zin een stuk warme worst. De hongerklop?
Henk Hendriks