Wat geen verslaggever lukte… Logeren in Monaco bij Bauke Mollema
Sport
MONACO - Een midweekje Monaco. Logeren aan de Côte ‘d Azur bij een van de beste wielrenners ter wereld. Geen journalist krijgt het voor elkaar. Letterlijk een kijkje mogen nemen achter de schermen bij het gezin van Bauke Mollema. Wanneer er zich zo’n kans voordoet kun je maar een ding doen. Juist. Grijpen! Dat deden we afgelopen nazomer dan ook. Of de dochter ook mee kan? “Geen probleem. Gezellig voor Jane en de kinderen”, klinkt het uit het ministaatje.
En zo keken dochter Esmeé en ik ergens begin september op de parkeerplaats van het vliegveld Nice om ons heen, op zoek naar een grijze VW Passat. Geen een of andere grote, luxe Mercedes of Ferrari. Bauke houdt van functionaliteit. De telefoon trilt. “Ik zie jullie”, klinkt het lachend aan de telefoon vanuit de overkant van de weg. En zo zitten we even later in de stationcar op weg naar het appartement van Bauke op de 32e verdieping. Onderweg wordt er nog even gestopt om wat boodschappen in te laden. Bauke is ontspannen, al drukt hij regelmatig op de claxon. Hulde voor zijn aanpassingsvermogen. Iedereen doet het. Nadat de auto geparkeerd is in een grote garage onder het appartementencomplex stappen we een grote gang in waar de portier de lift opendoet en ons vriendelijk begroet. Dat blijkt een uitzondering. Want heel vriendelijk zijn de meeste mensen hier niet. De minilift brengt ons uiteindelijk naar de 32e etage. De sfeer in het complex is statig en het gebouw bestaat voornamelijk uit marmer of iets dat daar op lijkt. Bij de deur worden we hartelijk ontvangen door vriendin Jane en dochter Julien. Zoon Thomas kijkt de kat uit de boom bij het bezoek uit Nederland. Vanuit de eet- en woonkamer is er het panoramauitzicht over Côte ‘d Azur. Vanuit de keuken kijkt een uitloper van de Italiaanse Alpen ons indringend aan.
Het complex staat bijna op de Monegaskische/Franse grens. De vaat van de kamer naar de keuken brengen, betekent zoveel als het zoveelste berichtje van de KPN, dat je weer van land bent veranderd. Het balkon loopt voor het hele complex langs en is met 32 verdiepingen best hoog. Het uitzicht verbluffend. Hier woont de winnaar van de 15e etappe van de voorbije Tour de France dus. Ik weet niets van stijlen maar het heeft veel weg van een luxe vakantieresort. Hier een midweekje bivakkeren moet lukken. Terwijl Jane en Bauke samen koken zie ik een helikopter op een miljoenenschip even uit de kust landen om, ja wie weet wat, aan boord te brengen. Bauke glimlacht. “Dit gaat de hele zomer zo.” Na de maaltijd lopen we naar het strand. Dat is een hele onderneming. Via een gangenstelsel door de bergen heen zakken we steeds een verdieping verder om uiteindelijk bij de, inderdaad azuurblauwe, zee terecht te komen. De sfeer is ronduit decadent. Mensen zonder botox zijn er taboe en het is een komen en gaan van extravagante auto’s dan wel bolides en wat in ons land een goede Mercedes is, is daar gewoon een Ferrari. Terwijl de kinderen zich vermaken op een speelplaatsje vlakbij zee drinken wij een colaatje op het terras.
Bij het zien van de rekening snap ik in een klap waarom hier alleen mensen wonen met veel geld. Dochter en ik kunnen het niet laten en nemen een duik. Fris, zout en vooral aangenaam, want de thermometer geeft nog bijna 30 graden aan. Wanneer de kinderen op bed liggen gaan we er op uit. Het nachtleven in. Wie? Nee, Bauke niet. Die blijft thuis. Morgen een training van zes uren in de bergen. Alleen bij het idee al word ik moe. Dus wensen we papa veel plezier op de bank en gaan met vriendin Jane Monaco maar eens onveilig maken. Met Jane kun je prima een avondje uit. Niet geheel in Monaco-stijl zijn we af en toe wel erg luidruchtig en kijken de talrijk aanwezige politiemannen ons argwanend aan. Helemaal nadat we gewed hebben dat we met onze vrijetijdskleding best het casino in kunnen komen. Dat lukte ook wel. Tot de roltrap. En dat was ongeveer een halve minuut later. Wat volgt is een verbaasd maar dringend verzoek om ons te verwijderen. Missie mislukt. Na een leuke avond duiken we onder de wol. Gelukkig kan de airco aan in de woonkamer zodat ik niet smelt. Voor Bauke geen verkoeling. “Ik hou van warmte. Hoe warmer hoe lekkerder ik slaap.” De volgende ochtend om half acht vindt Julien het ook voor ons tijd om wakker te worden en wil dat ik verhaaltjes voorlees. Ik weiger. Bauke is ook wakker en begint de tafel te dekken en haalt het in de nacht gebakken brood uit de oven. Langzaam aan schuift iedereen aan tafel. Dit is met voorsprong het mooiste ontbijt wat ik ooit heb gehad. Het uitzicht, het zachte zeebriesje dat de kamer insluipt en de opkomende zon. Eigenlijk tijd om even stil te zijn. Dat moet dan maar later als ik zo om me heen naar de kinderen kijk.
Terwijl Bauke zich omkleedt, ruimen wij af en maken ons klaar om naar het zwembad van het hotel te gaan. Bauke duikt op zijn fiets de bergen in en wij vermaken ons bij het bad. Zonder enig schuldgevoel. Het zwemmen daar is een belevenis op zich. Eerst word je geacht te douchen en dan mag je rechtstandig het zwembad in. Springen en spetteren is uit den boze. Laat staan duiken. En de hele dag wordt er streng toezicht gehouden. Ik sluit vriendschap met de badmeester die me vertelt dat er ook een hele grote wielrenner woont in dit complex. Als ik wijs naar Jane en vertel wie dat is, worden de regels versoepeld en onze vriendschap is een feit. De gastvrijheid van het gezin is hartverwarmend. Bauke traint veel terwijl wij op pad gaan. Op zijn vrije dag gaan we met elkaar naar een marktje in Italië. De kinderen in hun Feyenoordtenue. Beetje jammer voor een echte FC Groningen supporter. We gaan uit eten, zien het voetbalstadion van Monaco en zelfs een wedstrijd. De laatste avond blijft Jane thuis en gaat Bauke mee uit. Bestemming: Monte Carlo. De bus rijdt ons door leuke straatjes, een lange tunnel en het Formule 1 circuit om ons tenslotte af te zetten bij de baai met de miljoenenjachten. Het is gezellig. Bauke is ontspannen en geniet zichtbaar van het uitstapje. Hij deelt niet de leefstijl van de locale elite. Laat het uitgaansleven normaal volledig links liggen en leidt er het leven met zijn vriendin en kinderen op een manier die bij hem past.
Ook in Monaco is de renner van Trek Segafredo een buitenbeentje en trekt hij zijn eigen plan en ziet vooral en veel af. Voor hem geen duik van de hoge plank in het zwembad. Ook bij de bananenboot in de baai aan de overkant van het appartement pakt hij liever de filmcamera om plaats te nemen in de veilige speedboot. Bang als hij is voor blessures. Het levert wel een leuk filmpje op. De lol is er niet minder om. Ook de 150 euro voor het ritje kan de stemming niet drukken. Na een leuke laatste avond is het de laatste ochtend vroeg dag vanwege de terugvlucht. Jane brengt ons weg. Blijkbaar gaat de wekker niet af in de slaapkamer van huize Mollema, want wie er ook wakker wordt; geen Jane. Dus zit er maar een ding op: de slaapkamer in waar we naar blijkt het linker bultje zo zachtjes mogelijk wakker moeten maken om de rechter niet te storen. Dat lukt beide en zo rijden we een half uurtje later langs de Côte ‘d Azur richting Nice en nemen we afscheid van een onvergetelijke midweek. In Monaco wonen dus ook hele gewone mensen. En vooral ook: mooie mensen.
Johan Kamphuis
Het complex staat bijna op de Monegaskische/Franse grens. De vaat van de kamer naar de keuken brengen, betekent zoveel als het zoveelste berichtje van de KPN, dat je weer van land bent veranderd. Het balkon loopt voor het hele complex langs en is met 32 verdiepingen best hoog. Het uitzicht verbluffend. Hier woont de winnaar van de 15e etappe van de voorbije Tour de France dus. Ik weet niets van stijlen maar het heeft veel weg van een luxe vakantieresort. Hier een midweekje bivakkeren moet lukken. Terwijl Jane en Bauke samen koken zie ik een helikopter op een miljoenenschip even uit de kust landen om, ja wie weet wat, aan boord te brengen. Bauke glimlacht. “Dit gaat de hele zomer zo.” Na de maaltijd lopen we naar het strand. Dat is een hele onderneming. Via een gangenstelsel door de bergen heen zakken we steeds een verdieping verder om uiteindelijk bij de, inderdaad azuurblauwe, zee terecht te komen. De sfeer is ronduit decadent. Mensen zonder botox zijn er taboe en het is een komen en gaan van extravagante auto’s dan wel bolides en wat in ons land een goede Mercedes is, is daar gewoon een Ferrari. Terwijl de kinderen zich vermaken op een speelplaatsje vlakbij zee drinken wij een colaatje op het terras.
Bij het zien van de rekening snap ik in een klap waarom hier alleen mensen wonen met veel geld. Dochter en ik kunnen het niet laten en nemen een duik. Fris, zout en vooral aangenaam, want de thermometer geeft nog bijna 30 graden aan. Wanneer de kinderen op bed liggen gaan we er op uit. Het nachtleven in. Wie? Nee, Bauke niet. Die blijft thuis. Morgen een training van zes uren in de bergen. Alleen bij het idee al word ik moe. Dus wensen we papa veel plezier op de bank en gaan met vriendin Jane Monaco maar eens onveilig maken. Met Jane kun je prima een avondje uit. Niet geheel in Monaco-stijl zijn we af en toe wel erg luidruchtig en kijken de talrijk aanwezige politiemannen ons argwanend aan. Helemaal nadat we gewed hebben dat we met onze vrijetijdskleding best het casino in kunnen komen. Dat lukte ook wel. Tot de roltrap. En dat was ongeveer een halve minuut later. Wat volgt is een verbaasd maar dringend verzoek om ons te verwijderen. Missie mislukt. Na een leuke avond duiken we onder de wol. Gelukkig kan de airco aan in de woonkamer zodat ik niet smelt. Voor Bauke geen verkoeling. “Ik hou van warmte. Hoe warmer hoe lekkerder ik slaap.” De volgende ochtend om half acht vindt Julien het ook voor ons tijd om wakker te worden en wil dat ik verhaaltjes voorlees. Ik weiger. Bauke is ook wakker en begint de tafel te dekken en haalt het in de nacht gebakken brood uit de oven. Langzaam aan schuift iedereen aan tafel. Dit is met voorsprong het mooiste ontbijt wat ik ooit heb gehad. Het uitzicht, het zachte zeebriesje dat de kamer insluipt en de opkomende zon. Eigenlijk tijd om even stil te zijn. Dat moet dan maar later als ik zo om me heen naar de kinderen kijk.
Terwijl Bauke zich omkleedt, ruimen wij af en maken ons klaar om naar het zwembad van het hotel te gaan. Bauke duikt op zijn fiets de bergen in en wij vermaken ons bij het bad. Zonder enig schuldgevoel. Het zwemmen daar is een belevenis op zich. Eerst word je geacht te douchen en dan mag je rechtstandig het zwembad in. Springen en spetteren is uit den boze. Laat staan duiken. En de hele dag wordt er streng toezicht gehouden. Ik sluit vriendschap met de badmeester die me vertelt dat er ook een hele grote wielrenner woont in dit complex. Als ik wijs naar Jane en vertel wie dat is, worden de regels versoepeld en onze vriendschap is een feit. De gastvrijheid van het gezin is hartverwarmend. Bauke traint veel terwijl wij op pad gaan. Op zijn vrije dag gaan we met elkaar naar een marktje in Italië. De kinderen in hun Feyenoordtenue. Beetje jammer voor een echte FC Groningen supporter. We gaan uit eten, zien het voetbalstadion van Monaco en zelfs een wedstrijd. De laatste avond blijft Jane thuis en gaat Bauke mee uit. Bestemming: Monte Carlo. De bus rijdt ons door leuke straatjes, een lange tunnel en het Formule 1 circuit om ons tenslotte af te zetten bij de baai met de miljoenenjachten. Het is gezellig. Bauke is ontspannen en geniet zichtbaar van het uitstapje. Hij deelt niet de leefstijl van de locale elite. Laat het uitgaansleven normaal volledig links liggen en leidt er het leven met zijn vriendin en kinderen op een manier die bij hem past.
Ook in Monaco is de renner van Trek Segafredo een buitenbeentje en trekt hij zijn eigen plan en ziet vooral en veel af. Voor hem geen duik van de hoge plank in het zwembad. Ook bij de bananenboot in de baai aan de overkant van het appartement pakt hij liever de filmcamera om plaats te nemen in de veilige speedboot. Bang als hij is voor blessures. Het levert wel een leuk filmpje op. De lol is er niet minder om. Ook de 150 euro voor het ritje kan de stemming niet drukken. Na een leuke laatste avond is het de laatste ochtend vroeg dag vanwege de terugvlucht. Jane brengt ons weg. Blijkbaar gaat de wekker niet af in de slaapkamer van huize Mollema, want wie er ook wakker wordt; geen Jane. Dus zit er maar een ding op: de slaapkamer in waar we naar blijkt het linker bultje zo zachtjes mogelijk wakker moeten maken om de rechter niet te storen. Dat lukt beide en zo rijden we een half uurtje later langs de Côte ‘d Azur richting Nice en nemen we afscheid van een onvergetelijke midweek. In Monaco wonen dus ook hele gewone mensen. En vooral ook: mooie mensen.
Johan Kamphuis