week 2 Maria’s Mooie Mensen

Babypraat, wie kent het niet. En hoewel allemaal zeggen er niet aan te doen en het vreselijk aan anderen te vinden, brengt zo’n klein hummeltje toch altijd weer de mooiste verhalen naar boven. Ik hoor er nogal wat van voorbij komen en laten we wel wezen: van bandiet tot kleine boeddha, ook ik kraam het bij tijden allemaal uit. Gelukkig ben ik in goed gezelschap.

“Kijk nou ze lacht naar mij. Ik zweer het, het is een echte lach. En dat naar mij, zagen jullie hoe ze naar mij lachte? Dat heeft ze vast nog nooit eerder gedaan. Oh, haar eerste lach en die was naar mij”, aldus een trotse oma.

“Kom maar eens mooi bij mij zitten, dan kunnen we het even hebben over alle leuke dingen die we gaan doen. We gaan lekker naar het bos, allemaal spelletjes doen en oh, opa kan wel een schommel voor je maken. Oh ja, dat is een goed idee, opa maakt een schommel voor je en dan gaan we de hele dag schommelen. Hé niet gaan huilen. Wat is er dan? Oh, wil je lekker een rondje rijden in opa’s auto? Dat gaan we ook doen, geeft niks, dan zeggen we gewoon niks tegen opa”, andere trotse oma.

“Is ze wel eens wakker? Ik zie haar alleen maar met de ogen dicht”, zegt de ene oom. “Tjonge, alweer de ogen dicht”, brengen de andere ooms een bezoekje later uit. “En moet je kijken hoe dat kind kan slapen. Ik weet wel aan wie me dat doet denken, dat luie. Ze ligt zelfs met de mond open.”

Trotse oma weer aan de telefoon. “Heeft ze alweer gelachen of heeft ze dat alleen nog maar naar mij gedaan? Weet je zeker dat ze dat vaker doet? Oh, ze reageert op jullie stemmen dan vaak? Ik zag haar echt naar mij lachen hoor.”

“Kijk nou, ze is zo klein”, verbaast mijn beste vriendin zich. “Zó klein is onze dochter toch niet geweest? Dat kan ik me niet voorstellen? Wat, is Olivia zwaarder zelfs? En dan die kleine handjes en vingertjes. Man, man, wat klein. Hé niet doen hoor”, spreekt ze haar man vermanend toe, “ik had er ook zo’n hekel als mijn oma dat deed, dat geprik in dat kind. Afblijven, je kijkt maar met je ogen, dat leren we je dochter ook.”

“Ah, nee toch”, zegt de oom, “lig je bij mij en nu ben je aan het poepen. Heus hoor, die is een hoopje aan het doen. Serieus, ze ligt gewoon op mijn arm te poepen.”

“Kleine schattepetat”, het favoriete koosnaampje van andere trotse oma schalt weer gezellig door huis. “Wat is er, wil je nog niet slapen? Ik zie het wel, je bent zo moe, maar je overgeven, ho maar. Ja, er zit een kop op, hè? Precies je moeder, toen die nog zo klein was..”

Ahum, dat is voor later. Heel vermakelijk allemaal, maar zoals gezegd, ook ik en manlief zelf kunnen er best wat van. “Ik ben vader geworden”, hoorde ik hem afgelopen week trots opscheppen aan de telefoon. “Een dochter en ze heet Olivia. Hoe het is zo’n kleintje? Nou, het is gewoon een heel mooi mensje.”