week 30

Het is dus komkommertijd en dat is voor een journalist niet de leukste tijd. Want hoe creatief en nieuwsgierig je ook kunt zijn, er komt dat moment dat de telefoon niet meer gaat, de mail niet meer binnenstroomt en alles wat jezelf probeert, strandt op mensen die op vakantie zijn of mensen die liever na de vakantie in de krant willen staan. De oplossing: van niets toch iets maken en dat kan soms heel leuk zijn. De ‘Komkommertrip’, een rondje door de regio, was jarenlang een groot succes. Eigenlijk had de rubriek weinig om het lijf, maar was toch ook weer zo leuk, omdat in iedereen die je tegenkomt een verhaal zit. Als je er oog voor hebt, kom je onderweg namelijk genoeg leuke dingen tegen om over te schrijven. Ik moet zelf meteen denken aan dat meisje dat ik regelmatig zag staan in een bushokje. Zij stond op de één of andere manier precies zo voor de poster van de KNGF Geleidehonden, u weet wel zo’n aandoenlijke puppy met de tekst ‘hij moet nog veel leren’, dat het leek alsof het hoedje wat de hond op zijn hoofd had, op haar hoofd zat. Ik heb stiekem altijd al eens willen stoppen en willen vragen of ze dat ook door had. Iemand die ook niet kan ontbreken in mijn rondje komkommertrip is die Friese mevrouw, die zeker vijf minuten probeerde mij wat duidelijk te maken. Pas toen onze fotograaf, die ook wel een woordje Fries spreekt, tussenbeide kwam, bleek dat ze wilde dat ik mijn auto verzette die haar oprit blokkeerde. Dat het niet om mijn auto ging, vond ik nog wel grappig, maar kon zij na vijf minuten vruchteloos tegen mij aan praten niet zo waarderen. Misschien kunnen we voor een herkansing gaan in de Komkommertrip. En de familie in het blauw, ik zag ze afgelopen week fietsen, díe moet ik ook eens aan de tand voelen. Moeder, twee dochters en zoontje, alle vier in dezelfde tint blauw gekleed. Zouden ze het door gehad hebben dat ze toevallig in dezelfde tint liepen die dag? Of zou het de lievelingskleur van moeders zijn en zou zij alle drie haar kinderen daar in gestoken hebben die ochtend? Ik zie al helemaal voor me hoe ze met een glimlach de kleren op bed klaar legt. Ze vielen me zo op, dat ik ze later die dag feilloos weer herkende toen ik een ijsje in het dorp haalde. Als we het dan over blauw hebben. Toen ik dat ijsje haalde, zag ik een ook vader en zoon die zich aan smurfenijs waagden. Ik durf het niet aan, maar wil maar wat graag weten hoe dat nou smaakt. En of ze dan achteraf toch niet liever voor chocola, stracciatella of cookies hadden gekozen. Eigenlijk valt het best mee, die komkommertijd. Het is gewoon tijd om erop uit te gaan.