week 31
Gek word je er van. Spam. Is het niet een fantastische aanbieding van pilletjes Viagra, dan is het wel een bank. Accountverificatie. U kent het wel. Of een stel Poolse vrouwen die ‘het leek leijkt jouw eens te zjien’. Tegenwoordig meldt ook ene Mark Jansen zich dagelijks met een ‘geweldige aanbieding’, om over Chinese sollicitanten (Mr. Xi) maar te zwijgen. Ik ben te dom om het nut, de achterliggende gedachte, van het versturen van dit soort dingen te snappen. Natuurlijk, de zogenaamde banken willen je gegevens om zo je rekening te plunderen, wat de Poolse vrouwen willen, blijft me echter onduidelijk. Het kan echter altijd erger. Tegenwoordig krijg ik spam van een overleden collega. Triest, in en in triest.
Met sommige mensen heb je meteen een klik. Dat had ik met Kees Turksema, verkoper bij de Krant, muzikant in de vrije tijd. Kees was een beetje een freelancer. Je moest niet vergaderen met Kees, maar hem gewoon z’n gang laten gaan. Hij verkocht altijd wat, en kwam ook elke dag even langs. Stond hem iets niet aan – bijvoorbeeld je haardracht van die dag- dan was ie zo weer weg. Hoofdschuddend. Maar Kees had altijd handel. Kees werd echter ziek. De K-ziekte vrat hem letterlijk en figuurlijk op. Zo’n sterke man. Akelig. Kees overleed toch vrij snel aan de ziekte. De begrafenis was indrukwekkend, ondermeer met z’n eigen muziek. Je hoorde hem dus zingen, heel bijzonder. Een man als Kees kom je zelden tegen. Kees was een levensgenieter. Ooit bezocht hij met een collega de opening van de Jaarbeurs van het Noorden. Veiligheidshalve gingen beide heren op de fiets. Je weet vervolgens wel hoe het gaat. Je hebt de hele dag gewerkt, niet veel meer dan een paar stukken droog brood gegeten en gaat vervolgens meteen met volledige overgave aan het bier. Het is gezellig, blijft gezellig en de bierpomp draait overuren. Weggaan? Nu al? En dus werd het later en later. Met pijn en moeite kon – veel te laat- de fiets gevonden worden en gingen beide mannen, nadat eindelijk de fietssleutels pasten, naar huis. Dat kostte wat moeite. Met enig fortuin werden onderweg wat hindernissen ontweken en pal voordat één van de heren moeder de vrouw bereikt had, sloeg het noodlot toe. Kees reed, toen ie net even de verkeerde kant op keek, zo de sloot naast het fietspad in. Met hulp van collega klom hij aan wal. Door en doornat en ineens weer broodnuchter. Veel woorden maakte hij er later niet aan vuil. Want elk jaar kwam de anekdote weer op tafel. Kees keek je dan gewoon even aan. Alsof je nooit iets ergers meegemaakt had. Dat was Kees. Een blik zei vaak meer dan duizend woorden. Hij vond het maar grote kolder daar nu nog over te praten. In de sloot gefietst, waar lachten we eigenlijk om? Die Kees dus, die mailt mij nu. Althans, er komt spam binnen met zijn naam. Triest. In en in triest. Kees heeft niet veel te melden trouwens: ‘De buitenlandse kliniek nodigt u uit om als ver verwijderd assistent te werken in uw vrije tijd. Het vereist geen speciale opleiding of bijzondere ervaringen. U kunt vanaf 1 uur per week werken en vanaf 90 euro per uur verdienen. De contante betaling gebeurt meteen. Het werk bestaat uit het ontvangen van aanvragen van onze klanten van uw stad. U hoeft niet te bellen of ver te reizen. We zijn bereid u gedetailleerde informatie over dit werk te verstrekken en een officieel contract met u daarvoor te sluiten.’
Was het maar waar. Was de mail maar van Kees. Ik belde hem meteen. Gingen we aan het bier.