week 32

Joepie, hieper de piep, mail van Ina, schiet door me heen in typische ‘Ina bewoordingen’ als er mail binnenkomt van Ina Manakane-Vegelin. Een afspraak of telefoontje met Ina is altijd een feestje omdat ze zo heerlijk bevlogen is en dat nog heerlijker kan uiten. De allereerste keer dat we elkaar troffen, bleef ik in plaats van de ingeplande drie kwartier meteen twee uur hangen. Ik vergeet nooit hoe ik binnenkwam; haar man was aan het stofzuigen, Ina oogde nog niet helemaal wakker. “Ben jij niet een uur te vroeg?”, vroegen beiden zich verwonderd af. Blijkbaar wel, besefte ik me, maar ach, Ina wreef de slaap uit haar ogen, tapte een extra kop koffie voor ons en was al snel op dreef over haar passie: dans en gym. En een passie voor mensen; tussen twee en tachtig jaar oud zitten bij haar op les en voor iedereen is er plek. Voor Ina is iedereen gelijk; heb jij adhd? Ina heeft I.N.A. zegt ze dan in alle ernst. Hoe slecht een kind ook kan dansen of gymen, geen haar op haar hoofd om het te weigeren. Dat geeft hoop, aangezien mijn gymtalenten niet groot waren, maar ik al weet dat er voor mijn kinderen ook als ze mijn gymgenen meekrijgen, er toch een juf is bij wie ze zich op hun gemak kunnen voelen. Bij kinderen die onzeker zijn over te korte benen, sproeten of een grote neus, haalt Ina haar schouders op: “nou en? Jij hebt dat en juf heeft een schorre stem.” Haar stemgeluid is net als eigenlijk alles aan Ina geheel Ina en uniek. De eerste keer dat ik haar aan de lijn had, was ik bang dat ze er net een wild weekend op had zitten. “Zal ik later anders even weer bellen?” vroeg ik onwetend. “Want het klinkt alsof je last van de keel hebt en dat praat ook zo vervelend.” Nu moet ik er om lachen, want Ina’s stem klinkt altijd zo en de laatste keer dat we elkaar troffen, hoorde ik het totaal niet meer. En ze komt ook iedere keer juist over als een spraakwaterval. En dus kwam er laatst weer mail binnen. “Joepie, ik ben met wat nieuws bezig”, begint het en dan verschijnt er al een lach op mijn gezicht. “Mijn Ina, mijn hart zei dat ik meer wilde doen. Je weet het, binnen mijn lessen is voor iedereen een plekje. Soms pik ik wat op en is het gezellig na de les, maar dan is de tijd te kort om er verder op in te gaan.” En dus komt ze met wat nieuws. Anders dan al het andere benadrukt ze, maar daar twijfel ik niet aan bij haar. Vorige week heb ik er alles over gehoord, tijdens een veel te gezellige afspraak weer eens. Gelachen hebben we vooral met elkaar en de passie van Ina kwam op vele manieren naar voren. Het enthousiasme uitte zich in een iets te fanatieke zitpose voor de foto, waarbij haar broek het begaf. Saai is het zeker niet met Ina. Ik kijk er weer naar uit om elkaar weer te treffen; ongetwijfeld ook dan weer te lang en met een van ideeën overlopende Ina.