week 36

Mensen met een beperking; hoewel het beter klinkt dan handicap of halve gare, vind ik ook dit een typering met een vervelende klank. Zoals ik zo vaak onderweg hoor: we hebben in principe allemaal een beperking, sterker nog, meerdere waarschijnlijk. Zo kan ik sinds mijn dochter op komst is, slecht onthouden, koop ik liever zes pakken koekjes in de supermarkt dan het hoognodige groente en fruit en wordt bukken zo langzaamaan ook een probleem. Maar zijn dat dan beperkingen, hoor ik u denken? Tja, is het hebben van een lager iq of het achterblijven in je ontwikkeling per se een beperking? De laatste weken kwam ik een aantal keren in aanraking met mensen die zich niet lieten hinderen door hun beperking. Ze vallen allemaal onder het genoemde ‘labeltje’, maar staan zo heerlijk in het leven, dat we er allemaal nog veel van kunnen leren. Ik moet even denken aan de stralende Jeffrey en Jacco wiens grote droomwens onlangs uitkwam. Zij wonen in het Geertieshoes in Roden en de begeleiders bedachten dat het leuk zou zijn om te inventariseren wat de wensen van hun bewoners zijn. En dat geluk eigenlijk maar simpel is, werd wel duidelijk uit de antwoorden. Jeffrey en Jacco wilden het allerliefste een dagje meewerken in de supermarkt om de hoek. Jacco droomde ervan klanten te helpen met het inpakken van de boodschappen. Een klusje waar ik altijd een broertje dood aan heb; heb je eindelijk de boodschappen op de band gehesen, moet je ze ook nog weer inpakken en dat het liefst zo snel dat degene achter je geen last van je heeft en ook nog zo efficiënt dat alles in de meegebrachte tassen past en ook nog eens ongeschonden de overtocht haalt. Jacco echter genoot met volle teugen van dit door mij gehate klusje. Tegelijkertijd stond Jeffrey achter de flessenautomaat. Het leek hem fantastisch om de flessen in kratten te mogen sorteren en gezien zijn grote lach viel dit klusje in de praktijk niet tegen. Toen er nog wat tijd over was, wilde hij graag vakkenvullen en ook dit werd geregeld. Genieten geen probleem voor de heren en hun enthousiasme werkte aanstekelijk. De klanten en het personeel hadden net als en vooral dankzij de heren een topdag; hoezo beperking? En zo zag ik het ook afgelopen week in Opende, waar De Zijlen samenwerkt met Staatsbosbeheer. Ik zat heerlijk aan de picknickbank in het zonnetje met boswachter Nico Boele te praten over zijn beroep, toen er een busje vol medewerkers van De Zijlen het terrein op reed. Allen hadden al zichtbaar schik, hoewel ze nog niet aan de slag waren. “Schrik niet, er tikt zo iemand op je schouder”, zei Nico opeens en inderdaad, achter mij schuifelde een jongeman. Met slechts simpele handbewegingen maakte hij zich verstaanbaar. Hij wees naar de lucht. “Inderdaad, het is mooi weer”, praatte Nico terug. Een plat handgebaar volgde. “Nee, we krijgen geen regen vandaag, hoor”, ging dit bijzondere gesprek verder. De bus werd aangewezen en een dringende blik op mij volgde. “Wat vind je van hun nieuwe bus?”, verduidelijkte Nico voor mij. Mijn “prachtig”, werd beloond met een riante lach. De aandacht van de jongeman verplaatste zich naar de appelboom. Weer een handgebaar en antwoord van Nico. “Nog even en dan zijn ze rijp, het worden heerlijke appels”. Tevreden liet hij ons weer alleen. Glimmende oogjes en een lach op zijn gezicht. En zelfs niet kunnen praten, blijkt dus niet per se een beperking te zijn.