week 4

maria's mooie mensen

Om op een school langs te gaan vind ik op de één of andere manier altijd erg leuk. Misschien is het de gedrevenheid van de meeste meesters en juffen wat daar aan bijdraagt. Het is leuk om te zien hoe de werelden van kinderen en volwassenen samenkomen en een soort van geheel eigen cultuur lijken te scheppen. Ik moet denken aan directrice Annemarie van basisschool De Borgh in Zuidhorn. Als ik met haar om tafel zit is het echt de directrice, maar zodra zij door de gang dendert, is zij deel van De Borgh. ‘Hé Annemarie’, klinkt het vrolijk uit de monden van de kinderen. Levendig staat me het beeld voor de geest hoe zij mee deed aan de start van het project SportinZuidhorn op het schoolplein van De Borgh. Ook Annemarie nam plaats in de startblokken en streed net zo fanatiek voor de winst, daarbij niet gehinderd door haar rok en hoge hakken. Ik bedoel maar, doe haar dat maar eens na. Of het zitten op kleuterstoeltjes, iets wat juf Greet van basisschool Rehoboth tot kunst had verheven. “Ga maar zitten”, zei ze toen ik haar kwam interviewen, omdat ze met pensioen ging, en ik dacht ‘maar waar dan?’ Ze pakte een kleuterstoeltje, ging daar wonderbaarlijk soepel op zitten en toen was het aan mij om met mijn lange benen in enigszins comfortabele pose op het stoeltje plaats te nemen. Ik schreef mijn aantekeningen met kladblok op schoot, want aan die kleine kleutertafeltjes te zitten, werd echt een schier onmogelijke opgave. Onlangs was ik bij basisschool De Triangel in Grijpskerk. Het was kwart voor vier, de kinderen waren al weg, maar de deur was nog los. In de lokalen waren de leerkrachten druk bezig. Juf Anja Westers sprak met haar stagiaire nog wat dingen door. Uiteraard namen we voor het interview waarvoor ik kwam, plaats in de schoolbanken. Naast het nieuwe digibord, wat Anja met enige aanwijzingen van haar stagiaire eens piekfijn demonstreerde, hing nog altijd een krijtbord. “Voor als het digibord hapert”, vertelde Anja, stiekem dus nog altijd verknocht aan het krijt en de wisser. We spraken naast het onderwerp waar ik voor kwam, ook nog even over de leerlingenaantallen. Met een dikke honderd leerlingen is De Triangel geen grote school, maar hoeft de basisschool zich nog geen zorgen te maken. “Het zijn geen grote groepen, maar je hebt toch keuze uit vriendjes en je kan nog groepjes vormen. Maar vooral is ons motto: ‘iedereen kent elkaar en iedereen speelt met elkaar’.” Prompt wordt het bewezen als een jongeman de klas binnenvalt; hij is zijn handschoenen vergeten. Juf Anja weet precies bij wie hij zou spelen vanmiddag. Inderdaad, we kennen elkaar en spelen met elkaar. Als ik de school uitloop, werp ik nog een blik in de lokalen. In het kleuterlokaal zit de juf haar administratie bij te werken. Ze zit op een kleuterstoeltje aan een kleutertafeltje en ik kan een lach niet onderdrukken.

UIT DE KRANT