week 40
De bieb – míjn bieb had ik eigenlijk willen schrijven, want ik kom er minimaal één keer per week – heeft in het kader om (nog) publieksvriendelijker te zijn, al een tijdje een tafel met nieuwe boeken. Bij het binnenkomen loop ik er meteen op af om te kijken of er wat nieuws voor mij op ligt. Vaak hebben deze boeken een stickertje ‘Tijdelijk in deze bibliotheek’, dus is het zaak om er op tijd bij te zijn. Anders is het boek dat jij eventueel zou willen lezen, alweer weg. Naar een biebtafel in een andere plaats. Zo houden ze de vaart er in. Regelmatig neem ik een nieuw boek van die tafel mee. Dat was vorige week het geval met het stevige exemplaar ‘Lullepot, de kunst van het kletsen’. Best een intrigerende titel met een nóg pakkender ondertitel: ‘Bezweren, beweren, oreren en ook lik op stuk geven in het openbaar’. Kort verklaard: wat onze politici in de weken voor de verkiezingen deden. (Vind ik een goeie van mezelf.) Schrijver van het boek is de emeritus hoogleraar Piet Sterkenburg, ondermeer voormalig hoofdredacteur van Van Dale Groot Woordenboek Hedendaags Nederlands. En als jurylid betrokken bij Het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Een taalpurist van allure dus.
In zijn ‘Lullepot, de kunst van het kletsen’ beschrijft hij met een knipoog vooral de opzet van toespraken die willen vermaken. Bijvoorbeeld feestredes, afscheidsredes, lofredes, tafelspeeches en niet te vergeten jubileumtoespraken. Daarvoor draagt hij tal van voorbeelden aan. Zoals fabels, volkslegendes, overleveringen en vertellingen. Dus vrijwel allemaal bestaande grappen, grollen & anekdotes waarvan ik er hier graag een paar zou willen citeren. Maar dat mag niet. Want professor Sterkenburg heeft voorin zijn Lullepotboek de opgehevenvinger-waarschuwing geplaatst, dat ‘niets uit deze uitgave mag worden verveelvuldigd en/of openbaar gemaakt, zonder schriftelijke toestemming’. Tja, dat gaat wat moeilijk aangezien veel van zijn citaten afkomstig zijn van vaak al eeuwen gestorvenen….
Beetje flauw van mij, deze constatering. Maar volgens des professors eigen Dikke van Dale is lullepot een vorm van lullepraat, wat betekent dat het verhalen zijn die echt helemaal nergens over gaan. Zoals dus ook deze Minikul, geschreven door lulmeier oftewel in de Van Dale-vertaling ‘iemand die vervelend kletst’. Dus door