Week 42

minikul

Een passie kun je het niet noemen. Ook geen afwijking, want dan hebben wel heel veel mensen die. Hij is heel onschuldig: Als eerste lees ik de overlijdensadvertenties in de krant. Dat doe ik niet alleen nu ik op wat je noemt (ver?)gevorderde leeftijd ben, maar eigenlijk al zo lang ik me dat kan herinneren. Daar is overigens niks mis mee, meer dan menselijk zelfs. Hoewel er de laatste jaren, veel meer dan vroeger, ook het element ‘gunst, die óók al’ is bijgekomen. Tsja, Magere Hein zeist maar door.

Wat me in overlijdensberichten, naast de persoon die naar gene zijde is verhuisd, vooral intrigeert is de tekst die in veel gevallen boven zo’n annonce staat. Vaak is dat een psalmregel of bijbeltekst. Obligaat, goed bedoeld, passend zeker & vast bij de persoon die de overledene was, of waarvan de achterblijvers dáchten dat ie was – want een mens kan zich levenslang in iemand hebben vergist; niets is zo onpeilbaar als de geest. Vooral de laatste jaren staan boven doodsberichten ook wel Toon Hermansachtige levensbeschouwende versjes. Of een dichtregel van bijvoorbeeld Vasalis of Komrij. Een enkele nabestaande waagt zich zelfs aan zelfgemaakte poëzie en dat is, hoe krakkemikkig soms ook, méér dan ontroerend. De trend om in de advertentie ook een foto van de gestorvene te plaatsen, zet zich niet door. Gelukkig, vind ik. En de neiging van instellingen en ‘zaken’ om hun logo in de advertentie op te nemen, vind ik – maar wie ben ík? – ronduit beschamend. Met de dood doe je geen zaken, die doet de dood wel met jou. In een landelijk dagblad las ik onlangs onderstaande door tv-persoonlijkheid, zanger en (voor mij vooral) verteller Ernst Daniël Smid geplaatste tekst boven het overlijdensbericht van zijn vrouw:

‘Wat 26 jaar geleden met de knal van een champagnekurk begon, is op wrede manier tot een einde gekomen. Jaren samen met het mooiste wat me ooit is overkomen. Nu mag ik u melden dat mijn allerliefste haar levensreis veel te vroeg heeft moeten beëindigen. Alvleesklierkanker werd haar moordenaar. Ze was pas 47 jaar jong, vol levenslust en wilskracht en vol liefde. We zijn er totaal kapot van. Dag lieve, ongelooflijke, mooie, onmisbare, vrouw, mama en spil van alles waar mijn leven om draait, die mij begreep, duldde en stuurde.’

Ontroerend mooie woorden. Maar dat is een simpel: ‘Ik hou van jou en zal je nooit vergeten’ ook.

Henk Hendriks

UIT DE KRANT