Week 46

minikul

Ik heb niets met het verleden, ben van: ‘Geweest is geweest en terugkijken is zinloos.’ Maar soms lees of hoor ik iets waarvan ik denk: ‘O ja, zoiets is mij toen-en-toen ook overkomen. Of bíjna overkomen.’ Zoals bij het recente krantenbericht dat er bij het Nationaal Park De Weerribben een compleet dorpje te koop staat. Voor de prijs van bijna anderhalf miljoen euro. Dat plaatsje, Hamingen, omvat drie in goede staat verkerende boerderijen, een vrijstaande woning met gemeenschappelijke ruimtes en een – aldus de makelaar – ‘waanzinnig mooie moestuin’. Dat artikeltje herinnerde mij aan het Zuid Spaanse dorpje, dat ruim twintig jaar geleden moederziel verlaten in de zinderende hitte te koop stond. De prijs stond er niet bij, maar ’t was een trieste en troosteloze enclave, geen peseta meer waard. We kwamen er met vakantie langs. Een paar dagen later – we waren met mijn zoon en zijn Spaanse vrouw verder noordwaarts getogen – wilden ze mij de camping laten zien waar ze elkaar destijds, hij als toerist, zij als student annex kantine serveerster, hadden leren kennen. Maar ook díe camping was totaal verlaten en stond te koop. Vijf hectares aan zee met privé strand, goede sanitaire voorzieningen, zwembad en grote kantine.

Even gingen we toen fantaseren. We zouden het complex kopen – met het bij elkaar schrapen van al onze centjes zouden we vast een heel eind komen. Zó duur zou het complex toch niet zijn? We zouden daarna als familie naar Spanje emigreren en gezamenlijk de exploitatie op ons nemen. Ik zou de bar gaan beheren, claimde ik meteen, in de ‘slimme’ gedachte om dan het nuttige met het aangename te kunnen verenigen. Maar de eigenaar was nergens te vinden, dus trokken we verder.

Thuis blééf het idee in mijn hoofd zitten. Na veel speurwerk bereikte ik de Spaanse eigenaar, een financieringsmaatschappij. De vraagprijs was zes miljoen. Weliswaar in guldens maar door ons never nooit op te brengen. Weg droom.

Afgelopen zomer waren we weer in Spanje en gingen we, toch in de buurt, even bij de destijds door ons begeerde camping kijken. Maar op die plek stond nu een zesverdiepingen(!) hoog hotelgebouw. Met privéstrand, zwembad, alles er op en er aan. Maar h-e-l-e-maal leeg en te koop. Voor twee miljoen. In euro’s. Nee, we hadden en hebben geen belangstelling. We realiseren ons maar al te goed, dat dromen bedrog zijn.

Henk Hendriks

UIT DE KRANT