week 5

Je hebt mensen die geloven in een paradijs na het leven op aarde en je hebt mensen die een stukje paradijs creëren in het leven op aarde. Beiden komen regelmatig op mijn pad. Onlangs ontdekte ik weer een nieuw stukje paradijs gewoon hier op aarde. Pim en Mieke Lollinga wonen in het kleine dorpje Westernieland vlakbij Pieterburen en runnen daar een opvang voor wilde inheemse dieren. Een rondleiding op zo’n locatie laat ik me niet ontzeggen. Dankbaar greep ik de uitnodiging van Pim aan, niet in de laatste plaats, omdat hij bezig was een eekhoorntje op te zetten, en ik voelde hoe ik langzaamaan wit wegtrok. Eén blik op het terrein achter zijn ‘preparateurshok’, maar vooral de gedachte aan wat frisse lucht was genoeg, “graag”, was mijn antwoord. “Zo”, stapte Pim naar buiten, “Harrie heb je al ontmoet”. Vraagtekens verrezen boven mijn hoofd. Pim wees eens naar de enorme vogel die op het dak van de overkapping zat. Daar was ik blijkbaar al onder door gelopen. Zonder me dus te beseffen waar ik onder door liep. Ik meende al tijdens ons gesprek over zijn preparateurswerk een enorme vogel langs te zien vliegen en ik dacht nog: het wordt nu echt tijd voor frisse lucht, want ik zie ze nu letterlijk vliegen. Maar goed, dat was dus Harrie, die overigens niet zo onder de indruk was van mij als ik van hem. Pas voor een vers kuikentje wilde hij wel even zijn vleugels laten wapperen. “Harrie gaat sinds kort ook uit werken”, vertelde Pim er nog lachend bij, “hij moet meeuwen verjagen bij de Zeehondencrèche. Hoeft hij niks voor te doen, alleen maar er te zitten.” Ik kan me er iets bij in denken. We vervolgden onze weg, de kippen om ons heen scharrelend, langs de verschillende hokken. Van parelhoentjes naar Oehoe’s, werkelijk fantastisch wat ik daar allemaal zag. De kippen bleven achter bij de eendenvijver, de haan klom kraaiend op het hek. Dwars door de ganzen, “nee, hoor ze vallen je niet aan, ze zullen je hooguit wat duwen”, kwamen we bij twee prachtige witte uilen. “Echte Harry Potter uilen.” Ik vertelde Pim maar niet dat ik ooit één Harry Potterfilm had gezien, waarbij ik regelmatig achter mijn sjaal wegdook, omdat het best wel eng was. Een hertje, door andere bezoekers omgedoopt tot Bambi, kwam eens poolshoogte nemen. Aaien, dat vond ze niks, maar verder was ze niet onder de indruk van mijn bezoek. “Volgens deskundigen is het heel bijzonder hoe alle dieren door elkaar heen leven”, vertelde Pim. En inderdaad, het voelde als één geheel, deze ganzen en herten, eenden en uilen, en de kippen daarbij. Pim en Mieke vertrokken ooit naar Westernieland om te genieten van rust na jarenlang keihard te hebben gewerkt in de horeca, maar in plaats van rust, verzorgen ze nu met veel liefde deze beesten. “Ach, je moet toch wat om handen hebben.”