Acceptatie en gelijke behandeling binnen het vrouwenvoetbal dik in orde

WESTERKWARTIER – Op 8 maart 2023 wordt er wereldwijd Internationale Vrouwendag gevierd. Op die dag wordt er stilgestaan bij wat vrouwen tot op heden hebben bereikt in hun strijd om een gelijkwaardige positie te verwerven. Hoewel er sprake is van vooruitgang valt er op verschillende terreinen nog winst te boeken. Naar aanleiding van Internationale Vrouwendag sprak de Streekkrant met twee vrouwenteams van voetbalverenigingen in het Westerkwartier: VEV’67 en Aduard 2000.
Of vrouwenvoetbal evenveel erkenning en aandacht krijgt als mannenvoetbal is een ingewikkelde vraag. In het Westerkwartier voelen de vrouwenvoetbalteams zich in ieder geval alles behalve achtergesteld. Alhoewel er altijd ruimte voor verbetering is, benadrukken de dames binnen de clubs VEV’67 en Aduard 2000 geen reden tot klagen te hebben. Grytsje van den Berg en Laureen Afman maken beide deel uit van de 1^e selectie van het damesvoetbal binnen VEV ’67. Beide dames zien zeer zeker het nut en de noodzaak van de Internationale Vrouwendag. Wel benadrukken ze dat de aandacht voor de positie van vrouwen zich niet moeten concentreren op een dag, maar er het hele jaar door dient te zijn. Grytsje vertelt: ‘Ik was kortgeleden in Israël en daar zie je nauwelijks vrouwen op straat. Daar wordt de zorgtaak kennelijk vooral door de vrouw uitgevoerd en in sommige landen vinden vrouwen dat ook helemaal niet zo erg en zelfs normaal. In een land als Nederland is de traditionele rolverdeling veel minder aanwezig en is alles veel meer bespreekbaar. Als vrouwen ergens toe worden gedwongen of worden onderdrukt is dat uiteraard nooit goed te keuren.’ Laureen vult aan: ‘De wereldwijde aandacht is goed, maar in een land als Nederland is het niet nodig om bijvoorbeeld demonstraties of jaarlijkse optochten te houden. Het kan altijd beter, maar soms is een verschil in positie tussen mannen en vrouwen eigenlijk ook wel wat vanzelfsprekend en niet meteen problematisch.’ Van eventuele problemen op dat vlak is bij VEV’67 zeker geen sprake. Binnen VEV’67 werd er een jaar of drie geleden een soort herstart gemaakt in het vrouwenvoetbal. Laureen was er net als de geblesseerde speelster Anneke Posthumus, nadrukkelijk bij betrokken: ‘Wat erg meegeholpen heeft is dat onze voorzitter Emo de Vries meteen enthousiast op het plan reageerde. Hij zei meteen ‘dit gaan we doen’ en er kwam geld beschikbaar. Ook met dank aan bestuurslid Dirk-Jan Boomsma werd de organisatie serieus en goed neergezet. Dat geldt niet alleen voor de vrouwentak, maar ook voor de meisjesteams. Bij VEV’67 is het besef duidelijk aanwezig dat vrouwen- en meisjesvoetbal de club ook veel kan brengen. Het zorgt voor meer sfeer en dynamiek binnen de club.’ Van ongelijkheid of verschil in benadering is volgens Grytsje geen sprake en ze verduidelijkt dat met een voorbeeld: ‘Zowel de mannen als de vrouwen hebben deelgenomen aan het Leekster Voetbalgala. Om daarvoor tot een selectie van spelers en speelsters te komen is bij de mannen en vrouwen dezelfde procedure gevolgd, namelijk het aanwijzen van een externe trainer.’ Grytsje groeide op in Frieschepalen en maakte er rond haar 9^e jaar de overstap van volleybal naar voetbal omdat ze daarin veel beter haar energie kwijt kon. Ze bleek talentvol, werd gescout, kwam bij SC Heerenveen terecht en speelde er in de O-17. Reiskosten werden niet vergoed en om verder te komen, moest er ook overdag getraind worden. Grytsje koos er daarom voor om het accent te leggen op een studie aan de PABO. Ze is net als Laureen op enig moment in Leek gaan wonen en beide dames voetballen met veel plezier en ook met succes bij VEV’67. Succesvol zijn draagt natuurlijk in positieve zin bij aan de ontwikkeling van het damesvoetbal. Is er dan helemaal geen min- of verbeterpunt te melden? Toch wel, want na enig nadenken antwoordt Laureen: ‘Vooral bij de meiden valt er nog wel een slag te maken. We mogen als club nog wel wat meer laten zien wat we op dat gebied in huis hebben. We laten het niet echt zien en dat zou in de aankleding in ons complex wel wat beter kunnen.’
Bij Aduard 2000 ging er wegens een tekort aan speelsters op enig moment een streep door het damesteam, maar ook in het abdijdorp is er dit seizoen sprake van een wederopstanding. De voetballende dames Annika Keizer, Christel Huizinga en Britt Vledderman hebben ervaren dat het damesteam door het bestuur werd omarmd. Ze hebben over draagvlak, aandacht en erkenning dan ook geen klagen. Ze voetballen bij Aduard 2000 overduidelijk met veel plezier en voelen zich er welkom en thuis. Internationale Vrouwendag is voor hen niet zozeer een item binnen de club. Naast het feit dat het bestuur positief reageerde op de wederopstanding van het damesteam, hebben de dames ook gemerkt dat de club veel geleerd heeft van de vorige periode met een damesteam. ‘Verbeterpunten zijn er altijd’, aldus Christel. ‘Maar het huidige bestuur pakt alles wat er speelt goed op.’ Christel kreeg voetbal thuis met de paplepel ingegoten, maar door tijdens de pauzes op de basisschool met de jongens mee te voetballen raakte ze pas echt enthousiast. Eerder deed ze aan turnen, maar nu speelt ze als aanvoerder en laatste vrouw in het damesteam. Ze speelde eerder bij VEV’67, woont ook nog in Leek, maar er gaat voor haar niets boven het spelen bij de club uit haar geboortedorp Aduard. Net als ook Annika en Britt dat doen, prijst ze vooral de sfeer en de onderlinge binding bij de wat kleinere club. De club heeft geen specifieke meisjesteams en eventuele aanwas vanuit de jeugd is er niet veel. Opvallend is dat ook Annika en Britt niet (meer) in Aduard wonen, maar in de stad Groningen. Ook voor hen geldt dat hun hart in Aduard ligt. Britt wijst op het feit dat de dames serieus werk maken van het promoten van hun damesteam. ‘We gaan flyeren en doen dat ook in de westelijke wijken van de stad Groningen, zoals Gravenburg en Reitdiep. Die wijken liggen dichtbij Aduard. Op 17 en 19 april zijn er van 20.00 uur tot 21.30 uur open trainingen. Tijdens deze trainingen is iedereen welkom om kennis te maken en te ervaren wat onze club te bieden heeft.’ Britt vult aan: ‘We hebben nu al meerdere dames van buiten Aduard in het team, voor de binding en betrokkenheid is dat geen probleem. Voetbal is verder een fysieke sport, dus je moet letterlijk enigszins stevig in je schoenen staan. We staan op dit moment bovenaan, maar kampioen worden is voor ons geen doelstelling. Samen voetballen en de gezelligheid eromheen is dat wel.’ De dames geven unaniem aan dat ze zich op geen enkele manier ondergeschikt voelen aan de mannen binnen de club. Wel geven ze toe dat dames wat meer structuur en duidelijkheid nodig hebben en dat ze over het algemeen wat emotioneler zijn dan mannen. Ze ervaren die verschillen niet als een probleem, maar juist als prettig. Het draait boven alles om respect, acceptatie en gelijke behandeling. Dat is de basis. En die basis is binnen Aduard 2000 absoluut aanwezig.