Afzwaaiende vrijwillige politieman Willem Roffel wordt verrast door collega’s

‘Ik vind het nog steeds heel leuk, maar 45 jaar is genoeg’

NIEBERT – De toen 24-jarige Willem Roffel zag 45 jaar geleden een advertentie in de krant staan waarin de politie vrijwilligers zocht. Hij hoefde daar niet lang over na te denken, meldde zich aan, deed verschillende cursussen en werd vrijwilliger. Willem werkte als tekenaar-constructeur en wilde wel eens iets anders naast zijn beroep. Dat lukte.
‘Ik wilde geen baan bij de politie, want ik had een goede baan. Maar het politiewerk trok me wel. En ik heb het 45 jaar erg leuk gevonden. In die tijd kon je als vrijwilliger ook niet doorstromen, dus mijn beroep ervan maken was ook niet aan de orde.’
Willem mocht als vrijwilliger ook een wapen dragen. ‘Daar moet je natuurlijk wel speciale cursussen voor volgen. En aanvankelijk mochten we het wapen ook thuis houden, maar later werd dat afgeschaft. Dat was ook beter. Zo is er ooit wel eens bij ons ingebroken en werd de pepperspray gestolen. Je moet er niet aan denken dat er dan een wapen ligt.’
Willem was tamelijk fanatiek als het om diensten draaien ging: ‘Ik heb er wel eens een verjaardagsvisite voor afgezegd. Mijn vrouw stond er wel achter, maar ze vond het niet altijd leuk. Ik heb wel eens een verdachte weggebracht en dat duurde veel langer dan ik had verwacht. Toen kon je ook geen appje sturen, zoals je dat nu zou doen. Mijn vrouw was toen behoorlijk ongerust.’
Toen Willem begon met zijn vrijwilligerswerk, werkten er zo’n dertig man als vrijwilliger. Tegenwoordig zijn dat er vijf. Collega Ria Kool werkt regelmatig samen met Willem. ‘Willem is een fijne collega, ik vind het heel jammer dat hij stopt. Ik snap het ook wel, maar zal hem wel missen. We hebben vaak leuke klussen, zoals bij een school staan om een alcoholcontrole te doen, op aanvraag van de school. Daar kun je geen betaalde agenten op af sturen, want als er een spoed tussendoor komt moeten die er natuurlijk op af.’
Willem voelt zich bevoorrecht dat hij dit werk zo lang heeft mogen doen. ‘Het is heel iets anders dan mijn normale werk. Planten waren altijd al mijn hobby, dus toen ik met mijn werk als tekenaar stopte, ben ik het tuincentrum begonnen. Politiewerk is echt compleet anders. Je maakt dingen mee die anderen niet meemaken. Ook nare dingen. Ik moest eens bij een ongeluk zijn, waarbij iemand door het raam van een auto gegaan was. Die persoon was totaal onherkenbaar. Toen ik zijn rijbewijs bekeek om te zien wie het was, bleek het mijn buurjongen te zijn. Dat zijn pittige zaken. En mijn eerste dode vergeet ik ook nooit meer. Die man zakte in elkaar op de Marumer markt. Maar het mooiste vind ik het om vrede te maken. Ik praat het liefst. Als ik iemand aan moet houden wegens te hard rijden deel ik ook niet meteen een boete uit. Ik ga liever het gesprek aan. Maar als ze me een grote bek geven hebben ze pech.’
Vrijwilligers en betaalde agenten verschillen niet veel. ‘Alleen in loon. Verder doen we bijna alles hetzelfde. Alleen zullen ze ons niet snel op gevaarlijke situaties zetten. Maar als er een bankoverval is en we zijn toevallig in de buurt, dan gaan we er wel op af.’
Toen Willem zijn veertigjarig jubileum als vrijwilliger vierde, heeft hij zich over laten halen nog een paar jaar door te gaan. Deze keer valt het doek echt. ‘Ik zou nog wel langer willen, maar ik merk dat ik niet meer helemaal up to date ben met sommige dingen. Tijdens de Corona zijn we niet ingezet, waardoor we een aantal digitale processen hebben gemist. Dat vind ik heel jammer, maar dat maakt de keus wel wat makkelijker.’ Afgelopen vrijdag werd Willem in het zonnetje gezet door collega’s, die hem verrasten met bloemen en gebak.