Blog Geert Zijlstra
STREEK – Afgelopen maandag zijn de coronamaatregelen in Nederland weer deels versoepeld. Zo zijn de basisscholen en kinderopvangcentra weer opengegaan en ook kappers en andere contactberoepen mogen weer worden uitgevoerd. Eerder al werd het buitensporten voor kinderen weer toegestaan en voor volwassen is dat nu eveneens mogelijk. Wel werken nog vele mensen thuis, om verdere verspreiding van het coronavirus te voorkomen. Eén van hen is Geert Zijlstra, verhalenverteller en muzikant in het Westerkwartier. Meerdere malen per week schrijft hij een blog over de huidige situatie in Nederland én het Westerkwartier. Deze zijn op onze online kanalen te lezen. Tevens staat er wekelijks één blog in de papierenversie van de Streekkrant. Vandaag een nieuwe update.
Thuiswerken: Woensdag 13 mei.
Twintig jaar geleden stond ons huis op de kop vanwege een kinderfeestje van mijn dochter. Garage ontruimd en versierd, liters fris en kilo’s snoepin de kelder en de tuin veranderde in een speeltuin met joelende kids. Wij als ouders razend druk en om 5 uur is het tijd voor frikandellen, dus naar binnen, de pan op het vuur en even de TV aangezet. Ik schrik me dood van de beelden die uit Enschede komen van de vuurwerkramp. Het was ons tot dan volledig ontgaan en we hebben de feestvreugde niet gedrukt door het nieuws te vertellen aan de kids.
Een mini-corona-crisis. Mensen met beschermende kleiding op straat, diep respect voor brandweermensen, ontreddeing en verdriet, drukte in de ziekenhuizen en een regio in shock. Volgend journalist Danny de Vries, die voor RTV-Oost werkte, lag er wel 2 jaar een soort verstikkende waas over de stad. Niets zou weer worden zoals het was.
De parallel met de huidige crisis is helder, alleen is de regio is nu ‘de wereld’ en de verstikkende waas waarschijnlijk nog veel dikker als toen. Bovendien is de Corona geen eenmalige explosie , maar een veenbrand, die lang door zal fikken en zo nu en dan de kop opsteekt, zoals nu in Zuid-Korea. Daar leek de zaak onder controle en de huidige uitbraak is voor Nederlandse virologen reden om terughoudend te zijn als het gaat om het ‘loslaten’ van de maatregelen. ‘Hou nog even een aantal weken vol, dan beperkt je het risico op de tweede golf’, dais hun boodschap.
We sturen in de mist, hebben geen idee hoe het gaat uitpakken, maar overal merk je dat de drang hoog is om aan de slag te gaan en meer te kijken naar ‘wat er wel kan’ in plaats van te mokken over de evenementen die niet door kunnen gaan. Het wordt waarschijnlijk nooit meer wat het was, maar de mens heeft zich altijd goed aan weten te passen en nieuwe oplossingen gevonden. Kop derveur en deurzetten.
Maar er is ook positief nieuws. Vandaag is het 32 jaar geleden dat ik op ‘Vrijdag de dertiende’ in Grootegast met Grietje in het huwelijksbootje stapte. Buurjongen Arjen Lubach schreef toen in de straatkrant -die hij als 10-jarige in eigen beheer uitbracht- dat de datum toch wel wat omstreden was. Wees gerust het is allemaal goed gekomen. De titel spreekt voor zich Doe Maar, ’32 jaar, Sinds 1 dag of 2!’.
