Column Maria
Deel 46 - woensdag 13 mei
Daar gaan we weer. Opnieuw doorstaan we het ochtendritueel vlekkeloos. De dames komen zonder problemen of getreuzel uit bed en pakken met plezier zelf hun tassen in. Precies volgens planning stappen we de auto in om ruim op tijd het parkeerterrein bij school op te draaien. Ik grap nog dat één van de dames niet meegaat en weiger haar autodeur open te doen. Er wordt volop gelachen en niets herinnert aan de tranen van onze vorige schooldag. Bij het hek krijg ik een kus en knuffel en met grote zus in het midden vertrekt mijn duo richting hun nieuwe juf. Ik denk dat die net als ik even haar adem in houdt. Vorige keer liepen ze ook zo het plein op om zich vervolgens om te keren en te weigeren nog terug te gaan. Dit keer echter gaat het vlekkeloos. Ze zwaaien en lachen naar me, roepen nog eens ‘doei mama’. Ik sta er met samengeknepen billen. Ik heb beloofd buiten te wachten en te zwaaien tot hun klas compleet is en naar binnen vertrekt en daar heb ik inmiddels meer dan spijt van. Naast me zie ik een klasgenootje tot vier keer toe teruglopen naar zijn mama. Nog één kus, nog één knuffel, nog één vraag. En dan de laatste keer komt het hoge woord eruit: ‘ik denk dat ik vandaag toch liever even thuis blijf mama’. Zo aandoenlijk, maar helaas ook voor hem: school is weer begonnen en dat is wennen, maar doorzetten. Mijn dochters hebben het in hun oren geknoopt of wellicht is het toch dat surprise-ei, maar zonder tranen vertrekken ze naar binnen en verdwijn ik snel naar het werk.
Er is iets wonderlijks aan het werken deze week. Ik ben blijkbaar zo gewend aan het thuis wegwerken van alles, dat ik juist op kantoor slecht mijn draai kan vinden. Ik merkte maandag al dat ik op kantoor minder productief was dan ik had gehoopt en dan eenmaal thuis de computer zo weer aandruk om in no-time alles alsnog weg te werken. Ook deze woensdagochtend merk ik hoe lastig het is weer in een ‘normaler’ stramien te komen. Wél heel fijn; ik voel me absoluut weer nuttiger en meer mens nu ik op kantoor kan functioneren. Thuis zit je heel erg afgesloten en geïsoleerd en hoe gezellig het ook is met mijn dames; de dynamiek met twee vier- en één zesjarigen is toch heel anders dan met volwassen mensen die aan hetzelfde werken. Eindelijk kan ik weer aanschuiven bij nieuwe plannen en brainstorm overleg. En hoera: er zijn weer nieuwe plannen. Heel voorzichtig komt de wereld weer tevoorschijn en ook ondernemers proberen zachtjes aan weer stappen te zetten. Het geeft de burger moed blijkbaar, deze versoepeling van de maatregelen.
Om twee uur mag ik de dames weer ophalen en ik zie direct wel dat een dagje school er wel weer ingehakt heeft. De één komt geen woord meer uit; de ander is alleen nog maar bezig met het surprise-ei wat ik haar beloofd heb en haar zus volgens haar niet meer verdiend. ‘Zíj heeft gehuild’ is zo’n beetje het eerste wat ze me meldt al wijzend naar haar tweelingzusje. Wat blijkt: de één heeft de ander omgeduwd en toen zijn er wat tranen gevloeid. ‘Ik moest er even langs’ is de simpele verklaring waarom ze haar zus ondersteboven duwde en ik besef me dat de juf aan dit duo bij tijden de handen vol zal hebben. Oudste dochterlief wordt direct weer gevraagd voor een speeldate aan het schoolplein en dat stelt alle corona-voornemens ook weer op scherp. Gaan we dit al doen en wat is wijsheid? Het blijft balanceren deze weken tussen wat verstandig en haalbaar is voor mijn gevoel. Voor nu is het besluit snel genomen; iedereen is moe dus er wordt niet gespeeld. Volgende week zien we wel even hoe we erin staan.
Hulde aan de meesters en juffen overigens die de kinderen opvangen zonder moeilijke toestanden en spanning. Ja, er is aandacht voor en bewustzijn van de risico’s, maar zonder de kinderen bang te maken of ze een paria te laten voelen. Ik was heel bang dat school enorm beladen zou worden voor de kinderen door ze constant te herinneren aan afstand houden en handen wassen. Het lijkt me heel vervelend het gevoel te krijgen dat je continu besmettingsgevaar met je meebrengt, vooral als je nog zo jong bent. Bij school proberen we ons zeker allemaal zoveel mogelijk aan die anderhalve meter te houden terwijl gelukkig kinderen die verdrietig zijn, gewoon getroost en op hun gemak gesteld worden. Ik hoor dat de juf van oudste dochterlief gewoon een potje trefbal meedeed – ook hét hoogtepunt van de dag. Zoveel belangrijker voor de kinderen dan het rekenen of lezen. Ik heb al wel gemerkt: dát laatste leren ze echt wel, maar er is zoveel meer te leren op school wat alleen al te maken heeft met het omgaan met elkaar. En juist dát is het grote nut van naar school gaan. Vandaag hebben de dames allemaal een zakje bloemzaad meegekregen namens de overkoepelende scholenorganisatie. “Door middel van deze attentie willen we onze waardering uitspreken voor de grote opdracht die we samen hebben volbracht. De afgelopen week hebben jullie thuis heel hard gewerkt om het onderwijs door te laten gaan. Dat was geen gemakkelijke opgave.” Heel mooi is er verwoord hoe fijn het is dat de kinderen weer naar school gaan: “onderwijs is zoveel meer dan instructiefilmpjes klaarzetten en videobellen met de klas. Daar hoort persoonlijk contact bij, elkaar echt aankijken als je in gesprek bent, een compliment of soms een conflict.”