Column Maria

Blog 50 – slot

Vijftig delen heb ik alweer op papier gezet. Ik had me voorgenomen door te gaan tot het leven weer ‘normaal’ zou zijn. Een week of drie, wellicht zes, had ik gerekend destijds. Inmiddels zijn we heel wat verder en wat is ‘normaal’? Of komt er een ‘nieuw normaal’ zoals het rondzingt. Zullen we over een jaar weer doen wat we deden, over drie maanden of wellicht nooit meer?

Een dikke twee maanden geleden begon ik uit het niets met mijn ‘corona-blog’. Een hele middag zat ik te typen nog verbijsterd over de situatie waarin we plots zaten. Bizar was het woord dat maar in me op bleef komen en dus ook het eerste woord wat ik op papier zette. Van een druk en vol bestaan, altijd rond rijdend van het één naar het andere, gingen we zomaar naar een stille wereld. Opeens bleven we thuis, want er was niks meer om heen te gaan. Geen school, geen peuterspeelzaal, geen logopedie, geen zwemlessen. Boodschappen doen werd eng, zomaar de straat op was zowat uit den boze. De wereld zat op slot, de deur kon open, maar we wilden het niet eens meer. Even regeerde angst het leven en bepaalde deze belangrijke momenten, maar ook onbenullige zekerheden. Verjaardagen gingen voorbij zonder feestgevoel, we zagen (en zien) vrienden en familie nog nooit zo weinig.

Ik moest opeens me wijs maken in de wereld van het onderwijs. Mijn ‘functioneren’ als moeder lag opeens ernstig onder een vergrootglas. Hoewel we geen enkel ander mens meer troffen, voelde het alsof er meer dan ooit wat te bewijzen was. Ik leerde mijn kinderen nog weer beter en anders kennen en zij mij. We hebben ontzettend veel lol gehad, genoten van elkaar en het samenzijn, maar elkaar ook verfoeid, ruzie gemaakt, gemopperd.

En al die tijd bleven wij werken. Steeds zekerder en volhardender naarmate de weken vorderden. Dat allereerste weekend hadden we overleg met elkaar: manlief en ik en mijn ouders. We namen opties door en hadden nog geen idee wat de weken zouden brengen. Zouden we elke week nog wel een krant kunnen uitbrengen, mogen bezorgers nog op pad, hoe kan ons personeel veilig zijn werk doen? Er kwam heel veel op ons af. Nog steeds vind ik het frustrerend om te dealen met wat er op ons afkomt. Dit alles heeft niks te maken met ons functioneren, met ons bedrijf of het functioneren van ons personeel. Je wordt overspoeld door een golf aan onzekerheden en moet maar zien of je kunt zwemmen.

Maar gelukkig heb ik gemerkt: wij zijn standvastig. Het blijkt dat we ons niet snel van de wijs laten brengen, dat we juist nu de drang hebben boven te komen drijven. Op zoek naar nieuwe wegen om ons te laten gelden, nieuwe manieren om bestaansrecht te verwerven. Knokken kunnen we, hard werken is geen probleem. De zorgen die schudden we van ons af: doorgaan is het devies, want stilstaan is en blijft achteruitgaan.

Ik heb het leuk gevonden iedereen een kijkje te geven in ons leven. Het voelde ergens ook alsof ik op deze manier ook een steentje bijdroeg in de strijd die we allemaal aan het voeren zijn. Waar wij mee worstelen, daar worstelen velen om me heen ook mee. De dingen die bij ons niet lopen, zijn ook anderen niet vreemd. Onze zorgen worden vast gedeeld, net zoals de succesmomentjes. Ik heb geprobeerd het met een knipoog, maar vooral ook open en eerlijk te verwoorden. Er zat veel tijd en liefde in en het wordt nu noodzakelijk deze energie meer en meer in ons bedrijf te stoppen. We komen met zijn allen meer naar buiten en we moeten zoeken naar een ‘nieuw normaal’. Ik werk aan een soort van strijdplan om te zorgen dat ook na dit rare 2020 de kranten gewoon in de bus blijven vallen. En zoals ik al zei in mijn eerste blog: geluk moet blijven regeren; desnoods dwingen we het af.

Een wijze boodschap lijkt me leuk om dit hele avontuur, want zo voelt het toch vooral, mooi af te sluiten. De belangrijkste les van deze tijd: koester elkaar. Koester die mensen om wie u geeft. Opa’s en oma’s die veel te lang gemist moesten worden, familie die te ver weg woont om te zien of vrienden die misschien wel ziek zijn geweest. We hebben elkaar nodig; dat hebben we deze weken van isolement wel gezien. Maar niet alleen in het directe kringetje is veel te koesteren. Koester ook de buren die altijd voor je klaarstaan, de juffen en meesters die elke dag weer zoveel aandacht aan onze kinderen besteden of sporttrainers die hun vrije tijd besteden aan anders welbevinden. Wellicht ook mooi om die lokale ondernemers niet te vergeten. Ook zij maken het mogelijk dat die directe leefomgeving op waar we nu meer dan ooit aangewezen zijn, leefbaar en plezierig is. Een dorp zonder winkels is niet in te denken, maar hoe stil is het dit jaar niet zonder al die evenementen? Evenementen waar menig ondernemer zich voor inzet, die sponsoren of materiaal beschikbaar stellen? Ik ken dorpen waar de plaatselijke brandweer bijna volledig op deze ondernemers draait, simpelweg omdat zij het dorp een warm hart toedragen en vaak dichtbij en beschikbaar zijn.

Ik weet hoeveel wij proberen te betekenen voor de maatschappij om ons heen. We steunen met liefde een avondvierdaagse, sportevenement en hebben goed en nauw contact met culturele instellingen. Onze publiciteit is goud waard voor bijna alles wat georganiseerd wordt en dat beseffen wij en proberen we zoveel mogelijk waar te maken. En ik hoop maar dat we dat nog jaren gaan doen.

Laat ik afsluiten met het allerbelangrijkste: blijf gezond. Ik zag vandaag mijn dames rondhuppelen door het huis. Gebruind, de haren langer dan ooit, lachend. Uitgerust, vrolijk en opgeruimd. Blakend van de gezondheid. Meer hebben we uiteindelijk niet nodig.

Wie ons wil blijven volgen: elke week wordt mijn vaste column gepubliceerd in onze titels de Krant en de Streekkrant op de ‘Uit het hart’-pagina. Ook ben ik op instagram te vinden, waar ik weleens een kijkje geef in ons leven. Volg ook onze titels op social media en het Media Totaal Noord-account van ons bedrijf.