Column Maria

STREEK – Maria Wijnands-Hovingh runt samen met haar man de uitgeverij achter onder andere de Streekkrant. Wekelijks schrijft zij een column in deze titel op de pagina ‘ Uit ’t hart’. Meestal over haar drie dochters (eentje van zes en een tweeling van vier jaar, maar ook wel over het werk of de actualiteit. Nu corona het land in zijn greep houdt, schrijft ze bijna dagelijks hoe zij werk en dochters combineert en hoe de angst voor corona de zorgen om haar bedrijf zich afwisselen. Van een zelfverkozen isolement tot de dilemma’s die we nu allemaal tegenkomen.

Corona blog 38 – maandag 4 mei

Ik sta ook deze maandag vroeg op, maar dit keer is het weinig nuttig. Ik heb al jaren hooikoortsklachten en dat is in deze tijd op zijn heftigst. Nu het door het hele corona-gebeuren nogal onhandig is om opeens heel veel te niezen en te snotteren, neem ik fanatiek medicijnen hiervoor in. Ik kan hier alleen niet heel goed tegen en ik wordt hier vrij suf en slaperig van. Vooral het eerste uurtje van de dag verloopt moeizamer en dat is geen probleem als je gaat douchen en ontbijten, maar ik merk dat ik nu achter de computer niet op gang kom. Ik had me voorgenomen een column voor in de kranten weg te werken en ook mijn blogs, maar de letters komen niet lekker op papier. Als de eerste van mijn dames uit bed komt, weet die al wel hoe laat het is als ze me fanatiek ziet ratelen op het toetsenbord. Ze komt een knuffel halen, pakt een krukje en gaat geduldig naast mijn bureau zitten, zodat ik het laatst stuk ook even af kan maken.

Het gedijt lekker in huis deze ochtend. Ik trek een hele stapel oude cd’s van mezelf van zolder af en er wordt boven lustig disco gespeeld. Ik hoor Alicia Keys voorbijkomen, Gavin deGraw en er volgt een Seventies cd. Als ik de dames vertel dat die muziek nog uit de jeugd van opa en oma stamt, gaan ze helemaal los. Ze vermaken zich opperbest en ik laat drie uitgelaten dames achter bij oma aan het eind van de ochtend. Zij stort zich op Moederdagknutsels met de dames, want vooral oudste dochterlief maakte zich wel ernstig zorgen over het feit dat deze dag naderde en ze niks op school had kunnen maken.

Op het werk hebben we redactievergadering. Het blijkt lastig om los te krijgen hoe het er precies voor staat in het gebied waar wij werken. Burgemeesters laten liever niks los, huisartsen verwijzen naar de GGD. Ondertussen brengt RTL Nieuws een bericht dat de gemeente Noordenveld er positief uit springt in de provincie. Met maar 4 officiële besmettingen met het Coronavirus rijst steeds vaker de vraag of wij hier in Noordenveld nog wel zo voorzichtig hoeven te zijn. Daar ligt in elk geval een schone taak voor onze redactie om in te duiken.

Thuis vertrekt oudste dochterlief meer dan enthousiast naar het speelveld. Ik dril haar nog even op het afstand houden – jahaa mama – en dan is ze er klaar voor. Of nee, er komen toch wat vragen op: kunnen we tegelijk op de rekstok en mogen we samen in de boom klimmen? We zoeken een zo goed mogelijke oplossing en besluiten niet knuffelen en bovenop elkaar duiken, spelen is goed. Huppelend zie ik haar langs de weg haar route afleggen en ik ben blij dat we deze stappen weer kunnen zetten. Haar zusjes mogen voor de derde keer Frozen 2 zien en die zijn daar heel gelukkig mee. Ze zingen inmiddels alle liedjes mee en duiken samen onder een dekentje weg als het te spannend wordt. Heerlijk hoe kinderen telkens weer van hetzelfde kunnen genieten.

Aangezien ik de handen vrij heb, druk ik de computer weer aan. Ik heb op kantoor van alles weggewerkt, maar er blijft genoeg over, dus ik ga nog even lekker door. In de mail een bericht van iemand die gaat verhuizen. Afscheid nemen in persoon zit er niet in, dus dit contact van mij laat via de mail weten dat hij gaat afzwaaien. ‘Blijf vooral overeind en blijf fris en actueel’, geeft hij me mee. Fijne woorden om ter harte te nemen. Het lukt me zo goed als alles wat ik graag wilde weg te werken, dus dat betekent dat ik morgen ook echt even een vrije dag heb. Dat voelt wel heerlijk en we zitten uiteindelijk rijkelijk laat, maar wel heel ontspannen achter het warm eten met elkaar. De kinderen vinden het alleen maar stoer dat ze zoveel later dan normaal nog eten. Nu we niet zo op tijd staan en de kinderen vaak ’s ochtends even in bad of onder de douche stappen, zit er wel veel meer rek in de avonden en kunnen we echt wat rustiger aan doen. Het doet oudste dochterlief aan de vakanties in Italië denken. Ook dan doet de tijd er niet toe en gooien wij het ritme van de kinderen altijd volledig om. We kunnen ook niet anders, want avondeten kan daar niet voor zeven uur; de tijd dat ze hier in bed zouden kruipen. Het is eigenlijk nooit een probleem met de kinderen en ze liggen daar ook vaak pas tegen tien uur in bed. ‘Mama’, bedenkt oudste dochterlief zich, ‘als we niet op vakantie gaan, mogen we dan hier thuis om tien uur op bed in de zomer?’. De oogjes twinkelen al van voorpret dus ik laat het antwoord nog maar even zweven. Ik vraag me wel af of het echt leuk is om tot tien uur hier op te blijven. Daar paaien we de dames bij het eten met het vooruitzicht op een rondje draaimolen – wie goed eet, mag elke avond een rondje of twee draaien -, we struinen door drukke winkelstraten en halen ook om tien uur ’s avonds nog gerust een ijsje. Dat zie ik ons hier in ons kleine dorp niet doen op een warme zomeravond. Vertier zal dit jaar vooral bij huis zijn en vakantiepark Wijnands sluit echt wel wat eerder dan tien uur.